«Πού είναι οι "πνευματικοί άνθρωποι";», αναρωτιόταν σε προχτεσινό άρθρο του στην «Καθημερινή» ο καθηγητής κ. Γιανναράς. Και διαβάζοντας το συγκεκριμένο άρθρο,

• όπου ξεσπαθώνει κατά του «μαρξιστικού - λενινιστικού - σταλινικού ολοκληρωτισμού και των φρικωδών εγκλημάτων του»,
• καταδικάζει «το ένοπλο πραξικόπημα, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Ελλάδα (που) απέβλεπε να ενσωματώσει στανικά τη χώρα στον εφιάλτη του "υπαρκτού σοσιαλισμού"»,
• συντάσσεται με τις παρεμβάσεις που κάνουν λόγο «για το πελώριο ψέμα του "πανεπιστημιακού ασύλου" θεσμού βίας και τραμπουκισμού», όπως αναφέρει,
• υμνολογεί υπέρ των θεωριών που βλέπουν «τις καταλήψεις ως πρόσχημα κοπάνας και μόνο»,
• διαμαρτύρεται ενάντια στην κριτική κατά της αστυνομικής αυθαιρεσίας βλέποντας «υστερική δαιμονοποίηση της αστυνομίας»,

επαναβεβαιώσαμε δύο πράγματα:

Πρώτον, ότι το ερώτημα «πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι», οι οποίοι θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όχι ως άτομα αλλά ως πνευματικό κίνημα που θα εναντιωθεί στη «μαυρίλα» της εποχής μας, είναι, όντως, υπαρκτό.

Δεύτερον, ότι για την ανεύρεση και την κινητοποίηση αυτών των πνευματικών ανθρώπων, θα πρέπει κανείς να διαλέξει μια ασφαλή οδό: Να στραφεί και να αποταθεί στην ακριβώς αντίπερα όχθη από εκείνη στην οποία βρίσκεται ο κ. Γιανναράς.