Σε συνθήκες εργασιακής γαλέρας εξαναγκάζονται να δουλεύουν οι συμβασιούχοι που απασχολεί εδώ και χρόνια, με συμβάσεις μιας μέρας ο Οργανισμός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρων ΑΕ (ΟΠΑΠ ΑΕ). Ενας Οργανισμός που ανήκει κατά 35% στο κράτος και όπως σημειώνεται σε σχετική Ερώτηση που κατέθεσε πρόσφατα το ΚΚΕ στη Βουλή, χρησιμοποιήθηκε «κατά καιρούς και διαχρονικά από τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και αξιοποιήθηκε ως διάδρομος ρουσφετολογίας, εκλογικής πελατείας και εν τέλει ως χώρος χειραγώγησης εργαζομένων». Με την Ερώτηση το ΚΚΕ απαιτεί οι συμβασιούχοι αυτοί «να παραμείνουν στον ΟΠΑΠ με σχέση πλήρους και μόνιμης απασχόλησης».

Οι συμβασιούχοι φθάνουν, σήμερα, περίπου τους 400. Οι αιτήσεις πρόσληψης που εξαναγκάζονται να υπογράψουν, προκειμένου να εξασφαλίσουν το μεροκάματο, τους παρουσιάζουν ως ευκαιριακά απασχολούμενους, το πολύ μέχρι τρεις μέρες τη βδομάδα. Ετσι, αποκρύπτεται το γεγονός της τακτικής απασχόλησης, ώστε να δυσκολευτεί ο εργαζόμενος να αποδείξει ότι δικαιούται τη μετατροπή της σύμβασής του σε αορίστου χρόνου.

Επιπλέον, με τις συμβάσεις μιας μέρας δε λογίζεται οποιαδήποτε προϋπηρεσία, ακόμα και αν δουλεύουν για χρόνια ολόκληρα στον ΟΠΑΠ και έτσι χάνουν δικαιώματα για αύξηση των αποδοχών. Αλλά και στην περίπτωση που κατορθώσουν να μετατρέψουν τη σύμβασή τους σε αορίστου, υπάρχει ο κίνδυνος τα προηγούμενα χρόνια υπηρεσίας να μη μετρήσουν για τον υπολογισμό των μισθών τους και ως συντάξιμα χρόνια.

Για να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο, οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να συμπληρώσουν τις εξής αιτήσεις: «Παρακαλώ να με προσλάβετε, ως ευκαιριακά απασχολούμενο με σύμβαση μιας ημέρας» και «η απασχόλησή μου στην εταιρεία θα είναι μέχρι τρεις (3) ημέρες την εβδομάδα και εφ' όσον τούτο κρίνεται απαραίτητο».

Το ίδιο απαράδεκτοι είναι και οι όροι της σύμβασης. Η αμοιβή δεν καθορίζεται από κάποια συλλογική σύμβαση εργασίας, αλλά από τον ίδιο τον ΟΠΑΠ ΑΕ (!) και ότι σε περίπτωση που καταβληθεί αμοιβή μεγαλύτερη από αυτή που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (δηλαδή, τα κατώτερα όρια αποδοχών) τότε «μπορεί να συμψηφιστεί (σ.σ. εννοεί η αμοιβή) με τις αυξήσεις ημερομισθίων καθώς και με την προσαύξηση 75% για Κυριακές και αργίες». Ως φαίνεται, οι παραπάνω όροι είναι, πέρα για πέρα, παράνομοι.

Αξίζει να σημειωθεί ότι σήμερα η ΟΠΑΠ ΑΕ είτε επιχειρεί να διώξει τους εργαζόμενους αυτούς - και μέσω «οικειοθελούς αποχώρησης» - είτε να τους περάσει σε θυγατρική της, άγνωστο με ποιες εργασιακές σχέσεις.

Τεράστιες ευθύνες γι' αυτή την κατάσταση έχει και το ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στον ΟΠΑΠ, που συναποτελείται από τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού δεν αναγνωρίζουν, ουσιαστικά, ότι οι συμβασιούχοι ζουν από αυτή τη δουλειά, στηρίζοντας τις μεθοδεύσεις της διοίκησης. Με το πρόσχημα αυτό αρνούνται να τους εγγράψουν στο σωματείο, ενώ, από τη στιγμή που ο ΟΠΑΠ μετατράπηκε σε Ανώνυμη Εταιρεία, δεν τους περιλαμβάνουν καν στην επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας που υπογράφουν με τη διοίκηση του Οργανισμού.

Ενδεικτικά αναφέρεται στην επιχειρησιακή ΣΣΕ για το 2004: «Στις διατάξεις της ΣΣΕ υπάγεται το κάθε μορφής προσωπικό της ΟΠΑΠ ΑΕ (...). Εξαιρούνται (...) οι ευκαιριακά απασχολούμενοι υπάλληλοι με σύμβαση μιας ημέρας». Παράλληλα, οι συγκεκριμένες παρατάξεις δε χάνουν ευκαιρία να καλλιεργήσουν τον «κοινωνικό εταιρισμό», ταυτίζοντας τα συμφέροντα των εργαζομένων με αυτά της εργοδοσίας. Σε ανακοίνωση του Σωματείου το 2006 αναφέρεται «καθημερινά μοχθούν (σ.σ. οι εργαζόμενοι) προς το συμφέρον της Εταιρείας», ενώ σε ανακοίνωσή της η ΠΑΣΚΕ το 2007 ζητά από τους εργαζόμενους να την ψηφίσουν στις εκλογές του Σωματείου ώστε αυτό «να έχει στόχο και επιδίωξη το ουσιαστικό συμφέρον μας και το συμφέρον της εταιρείας μας»!

Με αυτή τη συνδικαλιστική ηγεσία η διοίκηση το ΟΠΑΠ είναι ελεύθερη να διώκει κάθε εργαζόμενο που τολμά να διαμαρτύρεται, καθώς πρόσφατα εργαζόμενος συμβασιούχος κατήγγειλε στην Επιθεώρηση Εργασίας βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας του, λόγω της συνδικαλιστικής δράσης.