Θέλουν, λέει, λεφτά στην «πραγματική οικονομία». Γιατί, όσα αρπάζουν στο παιχνίδι με τις μετοχές δεν είναι πραγματική οικονομία;

Θέλουν, λέει, μεταρρύθμιση για να προλάβουν τη βαρβαρότητα, θέλουν, δηλαδή, ανθρώπινα μονοπώλια. Δυστυχώς γι' αυτούς, δε σηκώνει γιατρειά το σύστημα.

Θέλουν, λέει, οικολογική αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να πάρουν το λίθιο από τη Βολιβία, όπου όμως πρόσβαση προς το παρόν έχουν κατά κύριο λόγο μόνο οι Γάλλοι. Μικρός που είναι ο κόσμος και με πόσες μορφές μπορεί να γίνει ο ανταγωνισμός για ένα προϊόν...

Πώς μπορείς να στηρίξεις αποτελεσματικά τον ΣΕΒ χωρίς να αφιερώσεις σεντόνια στα αιτήματά του; Αφιερώνοντας μια ολόκληρη σελίδα στο Νταβός, που να αποδεικνύει πόσο πλουσιοπάροχα κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα ενισχύει την ντόπια βιομηχανία της και πόσο μίζερα τάχα το κάνει η ελληνική. Ετσι, η κοινή γνώμη που ήδη έχει ψηθεί «να είμαστε Ευρωπαίοι» ζητάει το αυτονόητο, «να είμαστε σε όλα Ευρωπαίοι». Δηλαδή, πιέστε «κοινή γνώμη», δηλαδή εργαζόμενοι, την κυβέρνηση να δώσει κι άλλα στο κεφάλαιο.

Πάρ' το αντίστροφα τώρα: Τι πρέπει να πεις στους ανθρώπους γύρω σου όταν ακούς τον ΣΕΒ; Να τους δείξεις πως ακριβώς οι ενισχύσεις στο κεφάλαιο οδηγούν σε παραπέρα εξαθλίωση την εργατική τάξη, που αν θέλει να δει άσπρη μέρα πρέπει να ζητά την κατάργηση των εκμεταλλευτών της. Και πρέπει όχι μόνο να καταγράψεις τι ζητά ο ΣΕΒ αλλά και τα τρελά κέρδη που έχουν αυτοί που παριστάνουν τους χαμένους της κρίσης και που στο όνομα της κρίσης αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης των εργατών. Ακόμα καλύτερα, να δείξεις ότι αυτά που ζητά ο ΣΕΒ δεν είναι άλλο από αυτά που ζητάνε παντού τα μονοπώλια και παντού εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις των μονοπωλίων. Να δείξεις, δηλαδή, ότι αυτά που συμβαίνουν είναι απλά η πάλη μιας τάξης ενάντια σε άλλη τάξη.

Το σύνολο των απολογητών του συστήματος επαναλαμβάνουν το ποίημα «το σύστημα θέλει μεταρρύθμιση» σε άπειρες παραλλαγές με ένα και μόνο διά ταύτα: Το σύστημα και τα μάτια σας. Κάντε το να μοιάζει κοινωνικό, κάντε δημόσιες επενδύσεις, κάντε ό,τι πρέπει αρκεί να μη φανεί ότι αυτό το σύστημα δεν έχει ζωή ή για να έχει ζωή το κεφάλαιο, πρέπει να χαθούν πολλοί και ξανά πολλοί κι ακόμα περισσότεροι εργάτες, να καταστραφούν παραγωγικές δυνάμεις μέχρι που μια χούφτα μονοπώλια να καταφέρει για λίγο, αλλά να καταφέρει, να επαναφέρει ένα σταθερό ρυθμό αύξησης του ποσοστού κέρδους μέχρι την επόμενη κρίση.

Αυτό θέλουν. Να πειστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι ότι ο καπιταλισμός μπορεί να ξεπεράσει βασικές αντιφάσεις του: Να συσσωρεύει κεφάλαια, να μην μπορεί όμως να τα επενδύσει εκεί που θα βγάλει μεγαλύτερο κέρδος, να έχει ανάγκη από τη μια τον προστατευτισμό στην αγορά για να διατηρήσει το κέρδος αλλά και να είναι υποχρεωμένο να κρατήσει ανοιχτές τις αγορές για να μπορεί να επεκτείνεται. Δεν ξεπερνιέται αυτή η αντίφαση. Επιβιώνει όποιος μπορεί να συνδυάσει όλα αυτά. Κι αυτός είναι κατά περίπτωση μόνο τα ισχυρά μονοπώλια.

Κάθε κρίση φέρνει όλο και πιο λίγους στην κορφή, οι υπόλοιποι ζητάνε προστασία στο κράτος τους αλλά μαζί με τον μονοπωλιακό καπιταλισμό αλλάζει και το κράτος του, που γίνεται όλο και πιο πολύ κράτος για τα ακόμα πιο λίγα μονοπώλια κι έτσι όχι μόνο μεσαίοι αλλά γρήγορα και κεφάλαια βρίσκονται στο κενό.

Τι να κρατήσουμε απ' τον πανικό γύρω μας; Να βλέπουμε την κίνηση του κεφαλαίου, να μην ανησυχούμε καθόλου για την κρίση του, αντίθετα να αξιοποιούμε τις επιπτώσεις της για να γίνει καθημερινή κουβέντα στα καφενεία, στη δουλειά, στο σπίτι, στο χωράφι, παντού, το «δεν πάει άλλο, να μαζευτούμε να δούμε πώς θα τους ρίξουμε».

Ο κόσμος μπορεί να ξεφοβηθεί αρκεί να μπουν μπροστά αποφασιστικά αυτοί που από θέση δεν κουβαλάνε φόβο. Οταν το κράτος των μονοπωλίων συγκεντρώνει δυνάμεις καταστολής, οργανώνει «κινήματα» και «χτυπήματα» που έχει προαναγγείλει, να 'σαι σίγουρος πως το κάνει για σένα. Εσένα που ήδη το 'χεις πάρει αλλιώς. Ε, λοιπόν, όλοι αυτοί οι σιδερόφραχτοι που σου μοστράρουν στο λιμάνι είναι μιας σφαλιάρας ...φερετζέδες.

Αρκεί να οργανώσεις εσύ την αντεπίθεση, αντί να ψάχνεις μαλόξ για τα δακρυγόνα.