Δεν πέρασαν ούτε λίγες ώρες και ο ΣΕΒ έσπευσε να αξιοποιήσει την πρόταση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ για συνάντηση της τελευταίας με τις εργοδοτικές οργανώσεις για την «από κοινού» αντιμετώπιση της κρίσης. Ο πανηγυρικός τρόπος με τον οποίο απευθύνθηκε χτες ο πρόεδρος του ΣΕΒ στην απαντητική του επιστολή προς το πρόεδρο της ΓΣΕΕ και η άμεση απόφαση για συνάντηση «την επόμενη κιόλας εβδομάδα», δείχνει ότι η πρωτοβουλία της ΓΣΕΕ, ήρθε κουτί στους εργοδότες. Και τούτο διότι γίνεται φανερό, πως η πρόταση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ για διάλογο με τους βιομήχανους, τους μετατρέπει αυτόματα από υπεύθυνους για την κρίση, τις απολύσεις, την καταστρατήγηση θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων, σε τάξη που θίγεται από κοινού με τους εργάτες! Ο ΣΕΒ αποκτά βήμα, βγαίνει και από πάνω και πλασάρεται ως υπεύθυνη κοινωνική δύναμη.

Το ίδιο το περιεχόμενο της επιστολής του προέδρου του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλου προς τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλο είναι ενδεικτικό: «Χαίρομαι ιδιαίτερα για την πρωτοβουλία της ΓΣΕΕ (...) Ο ΣΕΒ σταθερά προωθεί την ιδέα της συνεργασίας των κοινωνικών εταίρων, τις κοινές προτάσεις και δράσεις τους απέναντι στα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα». Πώς γίνεται όμως ο εργάτης - θύμα των επιδιώξεων της εργοδοσίας να είναι «εταίρος» και να έχει συνεργασία με τον θύτη του; Να κάτσει σε συζήτηση με την τάξη που ευθύνεται για τις εκατοντάδες και χιλιάδες απολύσεις και που τώρα, μπροστά στην κρίση, απαιτεί και πρόσθετα μέτρα, όπως εργασία για 2-3 μέρες την εβδομάδα, διαιώνιση εξευτελιστικών μισθών και τόσα άλλα; Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει προ πολλού απαντήσει θετικά σε αυτό το ερώτημα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πρωταγωνιστεί να πείσει τους εργάτες ότι με τα αφεντικά τους έχουν κοινά συμφέροντα.

Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι η πλειοψηφία βρίσκεται στο ίδιο χαράκωμα με τον ΣΕΒ. Επέλεξε να βρίσκεται απέναντι από τους εργάτες. Η στάση της ΓΣΕΕ έδωσε ταυτόχρονα στον ΣΕΒ τη δυνατότητα προκλητικά να βγει και να κοροϊδέψει, να δώσει ένα ρεσιτάλ υποκρισίας. Ιδού ένα άλλο σημείο από την επιστολή του ΣΕΒ: «Για τους εργοδότες, οι απολύσεις αποτελούν λύση ύστατης ανάγκης και όχι αβασάνιστη επιλογή: κάθε απόλυση εργαζόμενου υποδηλώνει την αγωνία επιβίωσης του επιχειρηματία». Μωρέ, τι μας λέτε; Εχουμε τόσο ευαίσθητους βιομήχανους και δεν το ξέρουμε; Μήπως τελικά οι απολυμένοι εργάτες θα πρέπει να πληρώνουν στους βιομήχανους και αποζημίωση για την ψυχική οδύνη που τους προκαλούν, όταν αναγκάζονται να τους απολύσουν; Αιδώς Αργείοι!