Καθώς μέσα στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις βιομήχανοι και μεγαλοεργοδοσία τσακίζουν τους εργάτες, ενώ κάθε μέρα η βία της εργοδοσίας τσαλαπατά τα εργατικά δικαιώματα, την ίδια στιγμή η πλουτοκρατία επιχειρεί να εξασφαλίσει την «εργασιακή ειρήνη» και την «κοινωνική συναίνεση».

Βραχίονας αυτής της προσπάθειας αναδεικνύεται η Κοινωνική και Οικονομική Επιτροπή (ΟΚΕ), το κατεξοχήν όργανο του κοινωνικού εταιρισμού, στο οποίο μετέχουν όλες οι μεγάλες εργοδοτικές οργανώσεις ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, Ελληνική Ενωση Τραπεζών, Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών , αλλά και η ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ. Στο εν λόγω κονκλάβιο που ιδρύθηκε επί ΠΑΣΟΚ με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θέση κατέχουν επίσης εκπρόσωποι της ΠΑΣΕΓΕΣ, της ΓΕΣΑΣΕ, της ΚΕΔΚΕ, του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδας κ.λπ.

Αυτόν ακριβώς το ρόλο, του κοινωνικού αμορτισέρ που θα απορροφήσει και θα αποτρέψει τους κοινωνικούς κραδασμούς σε συνθήκες όξυνσης της αντεργατικής επίθεσης, έρχεται να εξυπηρετήσει η ΟΚΕ και η περίφημη «Εθνική Κοινωνική Αναπτυξιακή Συμφωνία» που παρουσιάστηκε την περασμένη Πέμπτη στο Ζάππειο, με την παρουσία εκπροσώπων της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑ.Ο.Σ.

Η ώρα που επιλέγεται η παρέμβαση της ΟΚΕ δεν είναι τυχαία. Η άρχουσα τάξη και οι εκπρόσωποί της γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι οδεύουμε σε κοινωνικές συγκρούσεις και πρέπει να προλάβουν. Πρέπει να δημιουργήσουν όρους και προϋποθέσεις αποτροπής των κοινωνικών και εργατικών αγώνων. Γι' αυτό, στο μεγάλο κεφάλαιο, δεν αρκούν σήμερα τα συνήθη εργαλεία και οι παρεμβάσεις μόνο των κομμάτων τους. Ενεργό ρόλο αναλαμβάνουν απευθείας «οι παραγωγικές δυνάμεις» και προπαντός ο ΣΕΒ και η ΓΣΕΕ. Δεν είναι, μάλιστα, καθόλου τυχαίο ότι αυτή η παρέμβαση γίνεται την ίδια στιγμή που η ηγεσία του ΣΕΒ με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επεξεργάζεται και ήδη έχει σε ένα βαθμό πετύχει αντίστοιχη συμφωνία «11 σημείων» για τα εργασιακά.

Απόδειξη των παραπάνω αποτελεί η ίδια η ομιλία του προέδρου του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλου κατά την εκδήλωση της ΟΚΕ στο Ζάππειο. «Είναι πλέον σαφές - υπογράμμισε ο πρόεδρος του ΣΕΒ - ότι η παγκόσμια κρίση βαθαίνει και επεκτείνεται. Ως κοινωνικοί εταίροι δεν έχουμε πλέον κανένα περιθώριο ολιγωρίας. Η διατύπωση κοινών προτάσεων, με ταυτόχρονη απαίτησή μας για τη δέσμευση του πολιτικού συστήματος ως προς την άμεση και αποτελεσματική εφαρμογή τους, αποτελεί ζωτικό μας καθήκον...»

Το μανιφέστο του ΣΕΒ, τα λέει έξω από τα δόντια. Καταρχήν, κρούει τον κώδωνα σε όλους τους συν-εταίρους, λέγοντας πως δεν υπάρχει «πλέον κανένα περιθώριο ολιγωρίας»! Επιπλέον όχι μόνο κρίνει αναγκαία τη διατύπωση κοινών θέσεων όλων, αλλά και απαιτεί από το πολιτικό σύστημα να «δεσμευτεί» στις θέσεις αυτές. Ενα πολιτικό σύστημα, μάλιστα, που κατά τον ΣΕΒ, το χαρακτηρίζει η «φοβία» και η «ατολμία», αφού δεν είναι τόσο πρόθυμο «να αναδεχτούν το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται κάθε ουσιαστική πολιτική, κάθε πραγματική μεταρρυθμιστική προσπάθεια».

Το μήνυμα σαφές. Η πλουτοκρατία απαιτεί νέα αντεργατικά μέτρα ακόμα πιο σκληρά. Απαιτεί από τα κόμματά της να μην υπολογίσουν το πολιτικό κόστος και να προχωρήσουν. Με την «Εθνική Κοινωνική Αναπτυξιακή Συμφωνία» της ΟΚΕ τους δίνει και το πλαίσιο. Ενα πλαίσιο που, ενώ εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα, θα εμφανίζεται ως πρόταση για ολόκληρη την κοινωνία. Και εδώ, ο ρόλος της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, άλλων φορέων όπως η ΚΕΔΚΕ, είναι αναντικατάστατος. Από εδώ και οι ισχυρισμοί τους ότι η «Συμφωνία» αποτυπώνει τις «κοινές προτάσεις για μια αναπτυξιακή πορεία της χώρας με ταυτόχρονη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής».

Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτή η «Συμφωνία» το μόνο που επιδιώκει να εξασφαλίσει - και θα εξασφαλίσει αν οι εργάτες δεν την στραπατσάρουν - την απρόσκοπτη κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Η κατασκευή της φέρνει την σφραγίδα «made in EU». Είναι η μεταφορά στόχων και πολιτικών της Στρατηγικής της Λισαβόνας, με την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων σε βάρος των εργατικών συμφερόντων. Γι' αυτό ένας από τους βασικούς της στόχους είναι η «δημιουργία ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος με μηχανισμούς διασφάλισης της ανταγωνιστικής λειτουργίας των αγορών...». Στον αντίποδα, για τους εργάτες επιφυλάσσει το μαγγανοπήγαδο της απασχολησιμότητας με τη «διά βίου μάθηση» και τα προγράμματα «κατάρτισης», τη διαρκή εναλλαγή στην εργασία μέσα από μεγάλα διαστήματα ανεργίας. Προβλέπει την Υγεία - εμπόρευμα, ενώ στο Ασφαλιστικό αντί για συντάξεις στο ύψος των αναγκών, προετοιμάζει την αντικατάστασή τους με την «εθνική σύνταξη» προνοιακού επιπέδου. Ταυτόχρονα, δίνει ώθηση σε νέα αντιασφαλιστικά μέτρα, όπως την αναθεώρηση του καθεστώτος των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων (ΒΑΕ).

Γίνεται φανερό ότι η «Συμφωνία» της ΟΚΕ, είναι ο μονόδρομος της πλουτοκρατίας σε συνθήκες κρίσης αλλά και μετά απ' αυτήν. Γι' αυτό μονόδρομος για τους εργάτες είναι η συνολική της απόρριψη, το αντιπάλεμα και η ματαίωσή της μέσα από τους αγώνες τους, όπως και η απόρριψη όλων των ιδεολογημάτων περί «κοινών συμφερόντων» με τους βιομήχανους και τους εκμεταλλευτές τους.