Η άμεση μείωση των κατώτερων μισθών με την κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και το πολυετές πάγωμά τους στο επίπεδο που θα τους περικόψουν μέχρι να αρχίσει η ανάπτυξη(!) έχει τεθεί στο τραπέζι των συζητήσεων κυβέρνησης και τρόικας. Σύμφωνα με το κείμενο της τρόικας που συζητείται αυτές τις μέρες στις συναντήσεις που γίνονται, διαπιστώνονται «σοβαρές ανεπάρκειες και ελλείψεις στο σύστημα μισθολογικών διαπραγματεύσεων, το οποίο χρειάζεται ριζική αναμόρφωση». Ετσι, εκτός από τις ανατροπές στις Συλλογικές Συμβάσεις που ήδη περιλαμβάνονται στο πολυνομοσχέδιο (οι επιχειρησιακές συμβάσεις να ορίζουν μισθούς μικρότερους από τις κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές, υπογραφή τέτοιων συμβάσεων από «ενώσεις προσώπων» αντί των σωματείων, αναστολή τουλάχιστον για δύο χρόνια της δυνατότητας επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων σε ολόκληρο τον κλάδο, κατάργηση της ρήτρας για την ισχύ της ευνοϊκότερης σύμβασης για τον εργαζόμενο), ο στόχος για κατάργηση και της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης και της νομοθέτησης μισθών χαμηλότερα από τα κατώτατα όρια που ισχύουν σήμερα, παραμένει στο ακέραιο.

Συγκεκριμένα, στο ίδιο κείμενο ορίζεται πως «πρέπει να επιτευχθεί μια εθνική τριμερής συμφωνία για να αναθεωρήσει την εξέλιξη των μισθολογικών κατώτατων ορίων επιτρέποντας την άμεση περικοπή και το πάγωμα του εθνικού κατώτερου μισθού», και σε άλλο σημείο ότι «...ο κατώτερος μισθός πρέπει να μειωθεί κάτω από το σημερινό επίπεδο και να παγώσει μέχρις ότου αρχίσει η ανάπτυξη». Προκλητικά μάλιστα υποστηρίζεται ότι αυτό πρέπει να γίνει «για να προστατευτούν οι θέσεις εργασίας των πιο ευάλωτων ομάδων» και ένας πρόσθετος λόγος είναι για «να βοηθηθεί η απορρόφηση εργαζομένων που πρέπει να ελευθερωθούν από τον δημόσιο τομέα και τους παρουσιάζονται ευκαιρίες στον ιδιωτικό τομέα»! Ετσι, αφού οι απολύσεις στο δημόσιο τομέα γίνονται για να ανακουφιστεί δημοσιονομικά το κράτος και να ενισχυθεί η οικονομία του ιδιωτικού τομέα, τώρα η μείωση του κατώτερου μισθού στον ιδιωτικό τομέα γίνεται για να υπάρξουν ευκαιρίες γι' αυτούς που απολύονται από το δημόσιο τομέα. Μονά - ζυγά δικά τους. Βέβαια, οι ίδιοι ομολογούν ότι αυτές οι ανατροπές - πέρα από τα προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα - αποβλέπουν σε κάτι άλλο, και συγκεκριμένα: «Αυτή η "μακρο-αναδιάρθρωση" του καταμερισμού εργασίας μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα απαιτεί μισθολογική συγκράτηση και κέρδη στην ανταγωνιστικότητα του κόστους εργασίας παντού» και πολύ περισσότερο την επόμενη μέρα από την κρίση, καθώς όπως σημειώνεται, «ακόμα και πέρα από τη σημερινή κρίση, ένα αποτελεσματικό θεσμικό πλαίσιο για την αγορά εργασίας θα αποτελέσει κλειδί για την ενίσχυση της μακροχρόνιας ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας».

Την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας βάζει ως στόχο και η Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ), η οποία με επιστολή του προέδρου της, Χρ. Πολυζωγόπουλου, προς τις εργοδοτικές οργανώσεις (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, τραπεζίτες και εφοπλιστές), τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, τις ΓΕΣΑΣΕ και ΠΑΣΕΓΕΣ και άλλους φορείς, αναλαμβάνει να παίξει το ρόλο του λαγού σε μια «Εθνική Συμφωνία». «Η χώρα - σημειώνει η ΟΚΕ - αντιμετωπίζει σημαντικό έλλειμμα ως προς την ανταγωνιστικότητα... Γι' αυτό όλες οι κοινωνικές και παραγωγικές δυνάμεις της χώρας καλούμαστε να συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε όχι μόνο σε στόχους αλλά και σε μέτρα πολιτικής... Οι ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συνεννοήσεις και συμφωνίες είναι απολύτως αναγκαίες και δεν επιδέχονται ολιγωρίες και καθυστερήσεις». Ετσι, η ΟΚΕ μπαίνει μπροστά όχι μόνο για να προωθήσει τη στρατηγική του κοινωνικού εταιρισμού, αλλά και να συνενώσει τους πάντες απέναντι στους εργάτες και τ' άλλα λαϊκά στρώματα για να τσακίσουν μαζί με την κυβέρνηση και την τρόικα τα εργατικά δικαιώματα.