Μεγαλύτερος από τον πανικό που γεννά σε κάθε κεφαλαιοκράτη το ενδεχόμενο να τον «ρουφήξει» η «ανταγωνιστικότητα», και σήμερα η διεθνής καπιταλιστική κρίση, είναι ο πανικός που γεννά το ενδεχόμενο εκείνοι που ξεζουμίζει και καταληστεύει να συνειδητοποιήσουν μια ώρα αρχύτερα τι συμβαίνει και να ξεσηκωθούν. Οχι ενάντια στον έναν, αλλά ενάντια στην τάξη των εκμεταλλευτών συνολικά. Αυτό ομολόγησε στην προχτεσινή του ομιλία, στη Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδας, ο πρώην πρόεδρος του ΣΒΒΕ Γ. Μυλωνάς.

«

Εξανίσταμαι όταν ακούω κάποιους να απορούν που, σε πολλές βιομηχανίες, διοίκηση και εργαζόμενοι συμφωνούν στα μέτρα που πρέπει να πάρει κάποια βιομηχανία για να ξεπεράσει την κρίση, που έχουν απεριόριστη εμπιστοσύνη σε αυτούς που τους διοικούν και τους εμπιστεύονται το μέλλον τους», λέει ο Μυλωνάς. Και δικαιολογημένα. Ο μεγαλοβιομήχανος ανησυχεί επειδή μέσα στο εργατικό κίνημα υπάρχουν και δυναμώνουν οι συνεπείς, ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, που λένε την αλήθεια στους εργαζόμενους. Οτι δηλαδή οι θυσίες που τους ζητούν να κάνουν όχι μόνο δεν είναι προσωρινές, αλλά επιπλέον προδιαγράφουν την ένταση που θα έχει η εργοδοτική επίθεση την επομένη της κρίσης.

«

Κανένας αυτόκλητος σωτήρας δεν έχει το δικαίωμα να υποβάλει, ακόμη χειρότερα δε και με ψυχολογική βία, σε ένα εργαζόμενο ποιο είναι το συμφέρον του και ποιο όχι». «Ψυχολογική βία» βαφτίζουν την ένταση της πάλης για την ταξική συσπείρωση και οργάνωση των εργαζομένων και όχι το πιστόλι που βάζουν οι εργοδότες στον κρόταφο των εργαζομένων, εκβιάζοντάς τους: «'Η δουλεύεις λιγότερες ώρες και με μειωμένο μισθό ή απολύεσαι», όπως γίνεται στην «ΑΛΟΥΜΥΛ». Καλύτερα, λοιπόν, ο εργάτης να μαθαίνει απ' τον εργοδότη του ποιο είναι το συμφέρον του...

Οργισμένος με την «ανεκτικότητα» των συναδέλφων του (οι οποίοι μόνο στο 4μηνο 11/2008-2/2009 απέλυσαν 12.000 άτομα, επέβαλαν 2.000 διαθεσιμότητες και πάνω από 770 υποχρεωτικές άδειες) ο Μυλωνάς σημαίνει συναγερμό: «Σκύβουμε το κεφάλι λες και ντρεπόμαστε που είμαστε παθιασμένα δημιουργικοί, ακούραστοι στη δουλειά μας, παράγουμε πλούτο, δημιουργούμε ευημερία, εκπαιδεύουμε στελέχη, φέρνουμε συνάλλαγμα. Ανεχόμαστε μεσαιωνικές πρακτικές, με την Ιερά Εξέταση απέναντί μας, να βιάζει τη δημιουργικότητά μας!».

Η αστική τάξη έχει πάρει χαμπάρι ότι για να εξακολουθήσει να είναι κυρίαρχη, πρέπει, συσπειρωμένη, να κρατήσει την εργατική τάξη εγκλωβισμένη στη μοιρολατρία και την αδράνεια. Καλέσματα ταξικής συσπείρωσης, όπως αυτό του Μυλωνά, θα πολλαπλασιαστούν το επόμενο διάστημα. Το θέμα είναι οι εργάτες να αντιληφθούν ότι η επίθεση που αυτά σηματοδοτούν δεν αναχαιτίζεται με την εναλλαγή στην εξουσία διαχειριστών του ίδιου εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά μόνο με την ανατροπή αυτού του συστήματος. Αυτή η επιτακτική ανάγκη επιβεβαιώνεται καθημερινά.