Το «Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα» (ΝΑΚ) είναι ένα κόμμα που προέρχεται κύρια από την τροτσκιστική Λίγκα Επαναστατών Κομμουνιστών - LCR με επικεφαλής τον υπερπροβαλλόμενο από τα γαλλικά αστικά ΜΜΕ, 34χρονο ταχυδρόμο, Ολιβιέ Μπεζανσενό. Πριν ενάμιση χρόνο, η LCR πήρε την απόφαση να αυτοδιαλυθεί και στο πρόσφατο συνέδριο (5 - 7 Φλεβάρη) ιδρύθηκε το νέο κόμμα, το ΝΑΚ.

Η οριοθέτηση είναι σαφής: Δε θα 'ναι κομμουνιστικό, δε θα 'ναι κόμμα νέου τύπου. Δε θα 'ναι κόμμα της εργατικής τάξης και σε καμιά περίπτωση η πρωτοπορία της. Διαβεβαιώνουν ότι θα λειτουργεί χωρίς δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Με τάσεις στο εσωτερικό του. Δηλαδή, καμιά συνέπεια στον προσανατολισμό της δράσης, στη δομή και τη συγκρότηση αυτού του κόμματος. Ο οπορτουνιστικός χαρακτήρας του ΝΑΚ προσδιορίζεται κιόλας από τους ίδιους τους σκοπούς και τις αρχές λειτουργίας του.

Στο κείμενο των ιδρυτικών αρχών του ΝΑΚ, με ιδιαίτερα προσεκτικές διατυπώσεις γίνεται προσπάθεια κυρίαρχα να καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι το νέο αυτό κόμμα στοχεύει σε κάτι περισσότερο από μια απλή αναδιανομή του πλούτου που το Γαλλικό ΚΚ (ΓΚΚ) και το Αριστερό Κόμμα Γαλλίας (ΑΚΓ) έχουν κατοχυρώσει ως γραμμή ενσωμάτωσης στη Γαλλία. Γίνεται προσπάθεια προβολής μιας πολιτικής πρότασης που να γυροφέρνει φραστικά και παραπλανητικά στην ανατροπή του καπιταλισμού. Μιλούν για απαλλοτριώσεις και για «νέες μορφές εξουσίας που θα έδιναν σε μια αντικαπιταλιστική κυβέρνηση τα μέσα για την εφαρμογή της πολιτικής της», βέβαια ούτε λέξη για εξουσία της εργατικής τάξης.

Δηλώνεται η εναντίωση στο κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΔΝΤ, θεωρώντας τους ως «καπιταλιστικούς θεσμούς που πρέπει να αντικατασταθούν», αλλά όλες αυτές οι μεγαλοστομίες στο διά ταύτα δεν τεκμηριώνονται στο ζήτημα της εξουσίας. Το κείμενο κατακλύζεται από αναφορές ενάντια στο κεφάλαιο και την ανάγκη σύγκρουσης μαζί του, αλλά δεν απαντιέται πώς θα επιβληθούν όλα αυτά. Διατυπώνονται δε ευχές να μην υπάρξει δεύτερη Χιλή και θεωρούν ότι αυτό μπορεί να διασφαλιστεί με ...«αυτοάμυνα των εργαζομένων». Οτιδήποτε άλλο εκτός από την εξουσία της εργατικής τάξης, τη δικτατορία του προλεταριάτου δηλαδή, αυτή που ακόμα από τα χρόνια της τροτσκιστικής LCR είχαν καταδικάσει «ως σταλινικής έμπνευσης». Διαγράφουν έτσι την πείρα του κομμουνιστικού - εργατικού κινήματος, τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχτηκε η νικηφόρα σοσιαλιστική Οχτωβριανή Επανάσταση. Πόσο όμως πιο συγκεκριμένος να γίνει για τη στόχευση του κόμματός του ο Μπεζανσενό, εμφανίζοντας μια «ριζοσπαστική» επαναφορά του σοσιαλδημοκρατικού τρίτου δρόμου: «Ψάχνουμε ένα τρίτο μοντέλο κοινωνίας. Εως τώρα, γνωρίζουμε δύο είδη κοινωνιών, τις κοινωνίες του καπιταλισμού της Δύσης και τις κοινωνίες της γραφειοκρατίας της Ανατολής. Από αυτήν τη σκοπιά, το ΝΑΚ παλεύει για το λεγόμενο "σοσιαλισμό του 21ου αιώνα"». Αναπαράγονται έτσι οπορτουνιστικές αυταπάτες που δουλεύονται ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική περί «σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία», περί ενός άλλου κόσμου εφικτού, που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από έναν καπιταλισμό με «ανθρώπινο πρόσωπο».

«Δεν αναφερόμαστε μόνο στην αναδιανομή του πλούτου, αλλά θέτουμε το ζήτημα της ιδιοκτησίας». Μάλιστα, δεν είναι τυχαίο ότι τα γαλλικά ΜΜΕ στις περισσότερες συνεντεύξεις τους στον Μπεζανσενό ρωτούσαν επίμονα το πώς εννοεί ότι «θέτουν το ζήτημα της ιδιοκτησίας», παίρνοντας τις ίδιες «ασαφείς» απαντήσεις. Αναφέρεται το ΝΑΚ σε μια αόριστη «πλειοψηφία» που θα μοιράσει χωρίς αντίπαλο σε όλους τον πλούτο, χωρίς, βέβαια, να αναφέρεται ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα συμμαχήσουν και ποια θα πάρει την εξουσία.

Οσο για την εργατική τάξη, πολύ περισσότερο για τον πρωτοπόρο ρόλο της, αυτά απουσιάζουν από την ανάλυσή τους, υπερτονίζοντας ως νέο υποκείμενο γενικά τους μισθωτούς, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι στο ενσωματωμένο στις ιδρυτικές αρχές τους διεκδικητικό πλαίσιο προηγούνται τα δήθεν κινήματα των ομοφυλόφιλων και έπεται το εργατικό κίνημα.

Στη συνεδριακή απόφασή τους, όλη αυτή η «επαναστατική» «αντικαπιταλιστική» φρασεολογία επιχειρείται όχι απλά να αποκοπεί από το σοσιαλισμό που ήδη γνωρίσαμε, αλλά και πολύ περισσότερο να ανοιχθεί πολεμική απέναντί του. Ο αντισταλινισμός, δηλαδή η εχθρική στάση απέναντι στην οικοδόμηση και τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού τις πρώτες δεκαετίες, ο εξοβελισμός της έννοιας κομμουνιστικό ακόμα κι ως απλή αναφορά έχουν στόχευση να αποσπάσουν την εργατική λαϊκή συνείδηση από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, την Οκτωβριανή Επανάσταση, να δώσουν νέα ώθηση σε ένα «ριζοσπαστικό» αντικομμουνισμό σε σύγχρονη βελτιωμένη έκδοση.

Καθ' όλη την προσυνεδριακή δουλειά, ζυμώθηκε επίσης η αντίληψη περί οικοσοσιαλισμού (η οπορτουνιστική θεωρία περί οικολογικού σοσιαλισμού). Αξιοποιώντας όλη την προεργασία που έχει κάνει η ΕΕ και το μεγάλο κεφάλαιο, με τη λεγόμενη πράσινη οικονομία, προσπαθούν να απευθυνθούν στα μικροαστικά στρώματα και κύρια να αποπροσανατολίσουν την εργατική τάξη, να την απομακρύνουν από τον ταξικό της προσανατολισμό. Προτείνουν, παράλληλα, αποκέντρωση, αυτοδιαχείριση και «σοσιαλισμό από τα κάτω», δηλαδή όχι «σταλινικές γραφειοκρατίες», αφορίζοντας την αναγκαιότητα του κεντρικού σχεδιασμού. Επιχειρώντας με θράσος να αυτοαναγορευτούν κληρονόμοι του κομμουνιστικού κινήματος λένε επίσης :«Θέλουμε το κόμμα να ξαναζωντανέψει την καλύτερη παράδοση αυτών που αντιστάθηκαν στο σύστημα εδώ και δύο αιώνες, την παράδοση της ταξικής πάλης, των σοσιαλιστικών, κομμουνιστικών, επαναστατικών παραδόσεων. Ενα κόμμα κληρονόμος των δημοκρατικών και αντιφασιστικών αγώνων».

Την ώρα που φουντώνουν οι αντικομμουνιστικές επιθέσεις, η εξίσωση σοσιαλισμού - φασισμού ιδιαίτερα από πλευράς της ΕΕ και της Τσέχικης Προεδρίας, το ΝΑΚ κι άλλες δυνάμεις είναι πραγματικά πρόθυμοι να παίξουν το ρόλο του «λαγού» και με δήθεν επαναστατικό μανδύα χύνουν αντικομμουνιστικό δηλητήριο.

Στην «Αυγή», ο ίδιος ο Μπεζανσενό μετά το Συνέδριο, αναφέρει για την κρίση: «Στο άμεσο μέλλον προτείνουμε τη δημιουργία τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού δημόσιου τομέα υπό τον έλεγχο των υπαλλήλων και των χρηστών».

Ως συνταγές, δηλαδή, για το «άμεσο μέλλον» και την έξοδο από την κρίση και το καπιταλιστικό αδιέξοδο σήμερα επιστρατεύονται προτάσεις σαν κι αυτές που κάνει ως και ο αστός νομπελίστας Κρούγκμαν για εθνικοποίηση του συνόλου του τραπεζικού συστήματος, με σκοπό την κάθαρσή του μέχρι τον έλεγχο και τη διανομή του πλούτου γενικά «από τους πολλούς, τους χρήστες» για να παραδοθεί ξανά ακμαία και κερδοφόρα στο μεγάλο κεφάλαιο.

Και στην περίπτωση του ΝΑΚ, όπως άλλωστε και το τελευταίο διάστημα κάνει κι ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, δεν έχουν πρόβλημα να οξύνουν τη φραστική ανούσια επίθεσή τους στην ΕΕ, να την εντάσσουν πιο σταθερά στα πυρά της άσφαιρης κριτικής τους. Από τη συνεδριακή απόφαση του ΝΑΚ για την ΕΕ και τις ευρωεκλογές τοποθετούνται ως εξής: «Παλεύουμε ενάντια στην Ευρώπη του κεφαλαίου, στην Ευρώπη της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, και για τα συμφέροντα των εργαζομένων (...). Μια πραγματική δημοκρατική Ευρώπη». Ρήξη με το ΝΑΤΟ προτείνουν, με την ΕΕ όμως όχι. Πολύ περισσότερο, ούτε για αποδέσμευση κάνουν λόγο. Δε θίγουν τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα. Ετσι το ΝΑΚ κινείται στις λογικές στήριξης της «καλής» ΕΕ σε βάρος των κακών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, επιλέγοντας δηλαδή ιμπεριαλιστικό πόλο.

Παράλληλα, κι εδώ ως αίτημα, προβάλλεται ο ουτοπικός, παραπλανητικός «δημοκρατικός λαϊκός έλεγχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και η εξοικονόμηση πόρων για κοινωνική πολιτική». Οι δε τροτσκιστικές καταβολές - και όχι μόνο αυτές - του ΝΑΚ δεν επιτρέπουν αναλύσεις για ανισόμετρη ανάπτυξη, «αδύναμο κρίκο» του ιμπεριαλισμού και τη δυνατότητα εκδήλωσης και νίκης της επανάστασης σε μια χώρα. Το αντίθετο μάλιστα, το ΝΑΚ προτείνει να ενισχυθεί όπου είναι δυνατή η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, αναφέροντας μάλιστα και παραδείγματα: Τις εναέριες μεταφορές, τις σιδηροδρομικές γραμμές, τις πλωτές μεταφορές, την ενέργεια, το νερό, τις τηλεπικοινωνίες, τις φαρμακευτικές εταιρείες... Με «επαναστατικό» προσωπείο, δηλαδή, ρίχνεται νερό στο μύλο της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης... πάντα στην οπορτουνιστική γραμμή του «μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή».

Το ΝΑΚ μπροστά στις ευρωεκλογές έθεσε δύο όρους για τη συνεργασία με το λεγόμενο «Μέτωπο της Αριστεράς» (η εκλογική σύμπραξη του Γαλλικού ΚΚ με το Αριστερό Κόμμα, του αποχωρήσαντα Μελανσόν από το Σοσιαλιστικό Κόμμα). Να προεξοφληθεί από τώρα ότι, πρώτον, θα συνεχιστεί η συνεργασία των κομμάτων αυτών και μετά τις ευρωεκλογές, στις περιφερειακές που ακολουθούν ή ακόμη και στις προεδρικές αργότερα, και δεύτερον, να αποκλειστεί η συνεργασία, εκλογική ή ενδεχομένως και κυβερνητική, με το Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΣΚ).

Βέβαια, η κατηγορηματική εναντίωση του ΝΑΚ σε εκλογική κάθοδο ή κυβερνητική συνεργασία με το ΣΚ δε συμβαδίζει στο κίνημα, που εκεί φαίνεται πως τηρεί διαφορετικά μέτρα που τεκμηριώνουν και την πραγματική αντίληψή του για τη σοσιαλδημοκρατία.

Σε συνέντευξή του ο Μπεζανσενό ανέφερε σχετικά: «Εάν είναι να ξαναβρεθούμε με το ΣΚ, δε θα ήταν καθόλου άσχημο (...) Βρίσκω θετικό ότι οι σοσιαλιστές βρέθηκαν στο δρόμο, εκεί είναι η θέση τους. Οταν υπάρχουν κινητοποιήσεις, δεν υπάρχει θέση για σεχταρισμούς και μικροεγωισμούς. (...) Η απάντηση είναι απλή, ενότητα όλης της αριστεράς (σημ. δική μας :και το ΣΚ μέσα στην αριστερά, δηλαδή) στους αγώνες, αν αυτό είναι δυνατό, αλλά συσπείρωση μόνο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για τη δημιουργία κοινής οργάνωσης ή κάθοδο στις εθνικές εκλογές αν δεν υπάρχει δυνατότητα συμφωνίας σε αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα (...) Σε μια άλλη κατάσταση, στη βάση μιας γενικευμένης κινητοποίησης του λαού και ενός προγράμματος ρήξης με τον καπιταλισμό, είμαστε έτοιμοι να πάρουμε μέρος στην εξουσία». Με λίγα λόγια, δηλαδή, σύμπραξη με το «αριστερό» ΣΚ στο επίπεδο του κινήματος, αθώωσή του και όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, αφού μαζευτεί η κατάλληλη «προίκα» για καλύτερο παζάρι, ο «γάμος» θα αποκτήσει και εκλογική κυβερνητική διάσταση. Επίσης, συνεργασία με τα εργοδοτικά συνδικάτα που ξεπουλάνε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης κι αυτό στο όνομα της ενότητας των ...επαναστατικών δυνάμεων.

Οι θεωρίες περί «νέων κινημάτων», νεολογισμών, όπως «πρεκαριάτο», η προσπάθεια εγκλωβισμού τμημάτων της νεολαίας με τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά, η αταξική θολή υπεράσπιση των μεταναστών ως οτιδήποτε άλλο εκτός από εργάτες, εδώ προβάλλονται από το ΝΑΚ. Ο δε ακτιβισμός και η μικροαστική τους λογική αποτυπώνονται και στο περιλάλητο «κίνημα των σούπερ μάρκετ» (μέλη του ΝΑΚ εφορμούν στα super market κατεβάζουν τρόφιμα από τα ράφια και στήνουν αυτοσχέδια πικνίκ στους διαδρόμους ...). Το ΝΑΚ εμφανίζεται ως εμπνευστής του «L΄appeletlapioche». Το ονομάζουν έτσι και σημαίνει: Κάλεσμα (ίδια έννοια χρησιμοποιείται και για το φτυάρι) και κασμάς, φανερώνοντας την εχθρότητά τους στο σφυροδρέπανο.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια οξύνεται, παρά την άσχημη κατάσταση και τον προσανατολισμό του εργατικού λαϊκού κινήματος στη Γαλλία. Συχνά αυτή συνοδεύεται με σκιρτήματα, σημαντικές απεργίες και αγώνες. Σε συνθήκες μάλιστα καπιταλιστικής κρίσης στη Γαλλία, είναι ενδεικτικές οι σκηνές σαν αυτές που βλέπουμε αυτές τις μέρες σε εργοστάσια με χιλιάδες εργάτες (Sony - Continental) να παίρνουν στο ...κατόπι την εργοδοσία, ενώ κάτω από τα γεφύρια της Μπελβίλ του Παρισιού να δημιουργούνται αγορές με φτηνά ληγμένα τρόφιμα. Οι εφεδρείες και οι μηχανισμοί απορρόφησης των όποιων κραδασμών είναι απαραίτητα για τους καπιταλιστές, ιδιαίτερα για έναν κόσμο που δείχνει διάθεση να μπει σε δράση. Ετσι, λοιπόν, είναι αναγκαίο ένα κόμμα που θα εγκλωβίζει πολιτικά τον όποιο ριζοσπαστισμό στην κούφια επαναστατική ρητορεία και τον οπορτουνισμό, συγκρατώντας δυνάμεις που το Σοσιαλιστικό Κόμμα και βέβαια το ΓΚΚ και το Αριστερό Κόμμα δεν είναι σε θέση να συσπειρώσουν.

Η οπορτουνιστική γραμμή του ΓΚΚ, απότοκο και του από δεκαετίες ευρωκομμουνισμού του, η φθορά του όποιου παλιού κύρους και δεσμών απολάμβανε στην εργατική τάξη μετά και τις απανωτές συμπράξεις σε όλα τα επίπεδα με τη σοσιαλδημοκρατία (κυβέρνηση, δήμοι κ.α.) δημιουργεί ένα κενό που γρήγορα πρέπει να καλυφθεί για την άρχουσα τάξη. Το βεληνεκές της τροτσκιστικής LCR ήταν μικρό για μια τέτοια αποστολή. Το νέο κόμμα επιδιώκει να ξεφορτωθεί - χωρίς να πετά ασφαλώς τα πάντα - τη ρετσινιά και τις όποιες δεσμεύσεις του τροτσκισμού μιας και το «κουστούμι» αυτό φαίνεται να είναι ιδιαίτερα στενό για το ρόλο που φαίνεται να του προορίζει η άρχουσα τάξη.

Ομως, θα αδικούσαμε τις στοχεύσεις αυτού του εγχειρήματος αν τις περιορίζαμε μόνο σε ικανοποίηση αναγκών στο πλαίσιο της Γαλλίας. Οι διεθνείς επιδιώξεις του με τον αναγγελλόμενο σχεδιασμό για δημιουργία καινούργιας διεθνούς ένωσης των «αντικαπιταλιστικών και επαναστατικών» κομμάτων, αλλά και την κοινή έκφραση τέτοιων δυνάμεων μπροστά στις ευρωεκλογές, φανερώνουν και ευρύτερες βλέψεις.

Ακροατήριο υπάρχει βέβαια και στην Ελλάδα που έχει επαφή και παρακολουθεί στενά τα τεκταινόμενα στο ΝΑΚ. Σούρτα - φέρτα στο Παρίσι, για να ...ξεπατικώσουν ιδέες από το ΝΑΚ κάνουν ήδη ο ΣΥΝ, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ κι άλλοι του οπορτουνιστικού συρφετού. Φαίνεται ότι οι «οδηγίες χρήσης» του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στην Ελλάδα δεν αποδίδουν και πολύ, γι' αυτό ψάχνονται για κάτι που να φαίνεται πιο ριζοσπαστικό, να «γαβγίζει» περισσότερο, αλλά και πάλι να μη δαγκώνει.

Μπροστά σε αυτά τα νέα επεξεργασμένα κατασκευάσματα της αστικής τάξης που αποτελούν δηλητήριο και πηγή αυταπατών για το εργατικό λαϊκό κίνημα χρειάζεται σταθερό ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο. Απαιτείται από τον κάθε εργάτη να επιστρατεύσει το ταξικό κριτήριό του, «ακονίζοντάς» το καθημερινά στην ταξική πάλη στο πλευρό των κομμουνιστών που με συνέπεια είναι ανάγκη να αποκαλύπτουν στην εργατική τάξη πως τέτοιου είδους ψευτο-αντικαπιταλιστικά πυρά είναι άσφαιρα.