Κάτι στη Σομαλία, κάτι στο Αιγαίο, κάτι στην Κορέα, πάντα στο Αφγανιστάν, όλα γύρω απ' αυτό που λέγεται Ευρασία μυρίζουν μπαρούτι.

Ηδη, όμως, το παραμύθι για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει ξεφτίσει. Το ίδιο και τα περί αντιμετώπισης της τρομοκρατίας.

Ολο και πιο συχνά από τη μεριά των αστών η κουβέντα για τη βία παραπέμπει στις πιθανές και δικαιολογημένες αντιδράσεις των λαϊκών στρωμάτων ενάντια σ' ένα σύστημα που συμπιέζει την ίδια τη ζωή τους ως τα όρια της εξόντωσης.

Κι επειδή αυτός είναι ο εχθρός, επειδή για τέτοιο πόλεμο ετοιμάζονται οι καπιταλιστές, παίρνουν τα μέτρα τους.

Ενα τέτοιο μέτρο είναι ο απροκάλυπτος ή συγκαλυμμένος αντικομμουνισμός. Παρά την επικράτηση της αντεπανάστασης οι αστοί γνωρίζουν πως δεν ξεμπέρδεψαν.

Ετσι σπεύδουν με κάθε ευκαιρία να ξερνάνε την αντικομμουνιστική χολή τους. Ακόμα κι όταν το κάνουν με εξυπναδούλες τύπου Λακόπουλου. Που παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα δεν είναι η αντίθεση των αστικών κομμάτων με τους κομμουνιστές. Δεν είναι ούτε η πολεμική ανάμεσά τους. Αλλά η χυδαία υστερία περί εγκληματιών και εγκλημάτων που αποδίδουν στους κομμουνιστές προκειμένου αφενός να δημιουργούν αποστροφή λαϊκών δυνάμεων προς το ΚΚΕ, συγκαλύπτοντας ταυτόχρονα την κάθε είδους εργοδοτική και κρατική βία κατά του λαϊκού κινήματος και αφετέρου να ενισχύσουν αυτή τη βία και την καταστολή ενάντια στο λαϊκό κίνημα, που διεκδικεί τα δικαιώματα του λαού κόντρα στα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών που υποστηρίζουν. Ο κ. Χρυσοχοΐδης το λέει διαφορετικά όταν δηλώνει με στόμφο «δεν υπάρχει κομμουνισμός». Υποδηλώνοντας ότι δεν πρέπει να υπάρχει και επειδή υπάρχει πρέπει να χτυπιέται. Τέτοια άποψη θέλει να περάσει ως αυτονόητη για να μπορεί να βγει στον αφρό σαν αριστερή η αστική πολιτική που προωθεί το κόμμα του και η δημοκρατία των λίγων που καταληστεύει τους εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αν δεν «υπάρχει κομμουνισμός» γιατί ασχολούνται χυδαία μαζί του; Για να συγκαλύψουν τα εγκλήματα του καπιταλισμού με τους πολέμους, την πείνα, την ανεργία, τη φτώχεια, τους θανάτους εργατών στο βωμό του κέρδους;

Δεν είναι η πρώτη φορά που η αστική προπαγάνδα παρουσιάζει την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω.

Η επιλογή τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ να πάνε στις εκλογές με κουβέντα για τα σκάνδαλα (ούτε καν με επί της ουσίας διερεύνηση γιατί κάτι τέτοιο αποκαλύπτει τη σαπίλα του ίδιου του συστήματος που ασφαλώς και δεν μπορεί να αυτογιατρευτεί) είναι χαρακτηριστική του τρόμου που νιώθουν τα αστικά πολιτικά κόμματα μπροστά στη συνείδηση που διαμορφώνουν ήδη τα λαϊκά στρώματα.

Η ανεργία, τα μεροκάματα, η Παιδεία, η Υγεία είναι καυτά ζητήματα για κάθε εργατική οικογένεια. Είναι κριτήρια και για την ψήφο. Πόσο μάλλον που πλέον υπάρχει και σε βάθος χρόνου συνείδηση πως όλα αυτά είναι άμεσα συνδεδεμένα και γενικά με τον καπιταλισμό αλλά και ειδικά με την Ευρωπαϊκή Ενωση ως καπιταλιστική ένωση που ό,τι κι αν προωθεί είναι με σκοπό τη μεγέθυνση των καπιταλιστικών κερδών.

Ο δρόμος προς τις εκλογές μπορεί να έχει όλα τα στοιχεία μιας μαζικής λαϊκής αντίστασης που προετοιμάζει την αντεπίθεση. Ο δρόμος για τις εκλογές μπορεί να δώσει δείγματα λαϊκής συμμαχίας που ενώ θα ξεκινά από αιτήματα της στιγμής θα πηγαίνει παραπέρα. Οι κομμουνιστές σαλπίζοντας καθαρά αντίσταση, ανυπακοή στην ΕΕ, ρήξη μαζί της, προβάλλουν ταυτόχρονα κι ένα πρόγραμμα που δείχνει στους ανθρώπους πως μπορούν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Εμπνέουν, δηλαδή, στο λαό εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στη δύναμή του. Αυτό κερδίζει έδαφος. Αυγατίζει στις συνειδήσεις.

Αυτό θέλουν να εμποδίσουν οι αστοί και καταφεύγουν στη σπέκουλα. Δεν πρέπει να τους περάσει.