Κάποιος επιβάτης, με όλα τα ελληνικά χαρακτηριστικά, από ανάστημα μέχρι μαλλιά και μαύρα διαπεραστικά μάτια, με σημάδεψε με τον αντίχειρα του δεξιού του χεριού ανασηκωμένο και το δείκτη προτεταμένο σ' εμένα, ρωτώντας με, αλλά με βεβαιότητα, αν ήμουν εγώ.

Ημουν... Είχε να με δει ίσως περισσότερα από εικοσιπέντε χρόνια, αλλά με αναγνώρισε. Δε συνέβαινε το ίδιο και μ' εμένα.Ο Μπάμπης είμαι, είπε. Με θυμόταν από τα χρόνια των κινητοποιήσεων στη Νέα Υόρκη ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών τον Απρίλη του 1967. Δεν μπορούσα να πιστέψω τον αριθμό των δεκαετιών που είχαν μεσολαβήσει. Αρχίσαμε να μιλάμε για εκείνα τα χρόνια. Πόσο δεμένοι ήμασταν οι αντιφασίστες και πόσο είχαμε ελπίσει για μια άλλη Ελλάδα, όταν θα ανατρεπόταν η χούντα. Τώρα η ελληνική κοινότητα έχει άλλους προσανατολισμούς. Η πολιτικοποίηση, στην οποία επιμέναμε, έχει υποχωρήσει.

Επαναπατριζόταν στην Αμερική ύστερα από είκοσι χρόνια που είχε επαναπατριστεί για να μεγαλώσει τις δυο κόρες του στην Ελλάδα, αλλά τα οικονομικά της επιχείρησης που είχε στήσει δεν πήγαν καλά. Ακουγόταν ειρωνικό. Και η οικονομική κρίση στην Αμερική; Είναι φτιαχτή, απάντησε, και άρχισε τις αναλύσεις του. Τον άκουγα χαμογελώντας. Εξάλλου, εγώ ανήκω στην εργατική τάξη, συνέχισε. Αν δεν κάνω τη μια δουλειά, θα κάνω την άλλη. Βγήκαμε χωριστά από το αεροδρόμιο.