Χαρακτήρα άτυπου «δημοψηφίσματος» για την ίδια και την κυρίαρχη πολιτική προσδίδει στις ευρωεκλογές η κυβέρνηση, γεγονός που από μόνο του καθιστά επιτακτική την ανάγκη για αποφασιστική συρρίκνωση της δύναμης της ΝΔ και των άλλων κομμάτων του ευρωμονόδρομου στις ευρωκάλπες.

Οσο και αν η προπαγανδιστική καμπάνια του κυβερνώντος κόμματος στοχεύει να ρίξει στάχτη στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων ώστε να αποφύγει το «μαύρο» που της αξίζει, ωστόσο είναι καθαρό ότι την επομένη κιόλας των ευρωεκλογών θα ξεκινήσει μια νέα αντιλαϊκή επίθεση, η ένταση της οποίας θα εξαρτηθεί ως ένα βαθμό και από το εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν πρέπει να χαθεί λοιπόν η ευκαιρία των ευρωεκλογών για να μπει ένα «φρένο» στη βάρβαρη πολιτική του ευρωμονόδρομου και των κομμάτων που τον στηρίζουν.

Τη νέα αντιλαϊκή επίθεση έχουν προαναγγείλει με σαφή τρόπο η κυβέρνηση και η Κομισιόν, ενώ όλα τα μέτρα που θα ληφθούν είναι ήδη έτοιμα στα συρτάρια των υπουργείων και αναμένουν την ετυμηγορία του λαού στις 7 Ιούνη. Τυχόν «θετικό αποτέλεσμα» για την κυβέρνηση και συνολικά για τις δυνάμεις του δικομματισμού θα ερμηνευτεί ως «πράσινο φως» για την έναρξη της νέας επίθεσης.

Ο Κ. Καραμανλής έχει μιλήσει καθαρά για το επερχόμενο «νέο κύμα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που θα καλύπτει όλους τους τομείς: οικονομία, παιδεία, κράτος και θεσμούς».

Το βάθος της επίθεσης το προσδιόρισε ο Γ. Παπαθανασίου, ο οποίος μιλώντας στη ΓΣ του ΣΕΒ είπε ότι «μέσα στα επόμενα δύο χρόνια θα πρέπει να γίνουν οι αλλαγές τις οποίες είκοσι χρόνια συζητάμε, αλλά δεν τολμήσαμε να υλοποιήσουμε»(!)

Οι παραπάνω δηλώσεις μόνο ως θρασύτατη απειλή και επίδειξη πυγμής θα πρέπει να εκληφθούν από τον εργαζόμενο λαό, που έχει πληρώσει πανάκριβα το «πρώτο κύμα των μεταρρυθμίσεων», συνειδητοποιώντας, με οδυνηρό τρόπο, ότι πίσω από τον εύηχο αυτό όρο κρύβεται ατόφια η αντιδραστική και βάρβαρη κυρίαρχη πολιτική. Οι συνέπειες του «πρώτου κύματος των μεταρρυθμίσεων» είναι ήδη μια εφιαλτική πραγματικότητα: Κυριαρχία των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ανασφάλιστη εργασία, σοβαρή συρρίκνωση του εργατικού εισοδήματος, αύξηση των ορίων απασχόλησης, μείωση των συντάξεων, καταλήστευση της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων, σημαντική αύξηση των έμμεσων - των πιο αντιλαϊκών - φόρων και ταυτόχρονη γενναία φοροαπαλλαγή του μεγάλου κεφαλαίου, ιδιωτικοποιήσεις παντού: από την παιδεία και την υγεία μέχρι τα βουνά, τα δάση, τις ακτές.

Η κυβέρνηση παρουσιάζει τις μεταρρυθμίσεις ως ισχυρό χαρτί μπροστά στις ευρωεκλογές, αλλά αποκρύβει το βαθύτατα αντιδραστικό χαρακτήρα τους και «θάβει» ότι οι «λύσεις» που δίνει στα προβλήματα είναι άκρως ταξικές με ολέθριες συνέπειες για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Επιχειρεί, μέσω των «μεταρρυθμίσεων», να αντλήσει δύναμη από την πλουτοκρατία, εμφανιζόμενη ως ο πιο ικανός, τολμηρός και αποφασιστικός διαχειριστής του ευρωμονόδρομου και της κρίσης. Εχει άλλωστε πλούσιο έργο να επιδείξει, ενώ μπορεί να καυχηθεί ότι ακόμα και μπροστά στις ευρωεκλογές δεν χαλάρωσε τους ρυθμούς της αντιλαϊκής επίθεσης. Υλοποιεί με συνέπεια το «σχέδιο εξόδου» από την κρίση, μετακυλίοντας εξολοκλήρου τα βάρη στον εργαζόμενο λαό. Ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής τάχθηκε ευθέως υπέρ της εκ περιτροπής εργασίας και των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ενώ χαρακτήρισε αδιανόητη κάθε σκέψη για αύξηση της φορολογίας στις επιχειρήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο. Πρόσφερε ουσιαστικά 28 δισ. ευρώ στις τράπεζες αποφεύγοντας επιμελώς μέχρι σήμερα να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για την τύχη τους, προς δόξαν των βαρύγδουπων διακηρύξεων ότι δε θα χαθεί ούτε ένα ευρώ. Προχώρησε στις ιδιωτικοποιήσεις της «Ολυμπιακής» και του ΟΣΕ, ενώ δε δίστασε λίγες βδομάδες πριν τις ευρωεκλογές να «παγώσει» και τις επικουρικές συντάξεις σε ένα εκατομμύριο συνταξιούχους. Από την άλλη, τα «πακέτα» που μοίρασε μέχρι τώρα πήγαν όλα για τη στήριξη της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων...

Αμέσως μετά τις ευρωεκλογές η κυβέρνηση, με τη συναίνεση πάντα του ΠΑΣΟΚ και τις πλάτες των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, θα προχωρήσει σε νέα φοροεπιδρομή σε βάρος των λαϊκών νοικοκυριών, αυξάνοντας σημαντικά τους έμμεσους φόρους σε καύσιμα, ποτά, τσιγάρα, τέλη κυκλοφορίας ΙΧ, τέλη κινητής τηλεφωνίας, κ.ο.κ. Στο στόχαστρο βρίσκονται οι μισθοί των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, ενώ ετοιμάζεται και το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο με αιχμή τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.

Είναι ολοφάνερο λοιπόν γιατί η κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει στις ευρωκάλπες «με καθαρούς πολιτικούς όρους» και με «ανάδειξη των προβλημάτων της καθημερινότητας», παρά τις περί του αντιθέτου υποκριτικές διακηρύξεις της. Απλά, δεν έχει ούτε ένα φιλοεργατικό - φιλολαικό μέτρο να επιδείξει. Είναι προτιμότερο λοιπόν αντί να απολογούνται για τη βαρβαρότητα της πολιτικής του ευρωμονόδρομου, να στήνονται ομηρικοί δικομματικοί καβγάδες για το ποιος είναι καταλληλότερος και ικανότερος διαχειριστής της κρίσης, ενώ τριγύρω τα γαλαζοπράσινα παπαγαλάκια δε θα αφήνουν να ακουστεί τίποτα άλλο... Η ελπίδα είναι ότι αυτή τη φορά ο εργαζόμενος λαός δε θα κλείσει απλά τα αυτιά του αλλά θα γυρίσει αποφασιστικά τις πλάτες του και θα πλήξει καίρια τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, ισχυροποιώντας αντίστοιχα το ΚΚΕ.