«Ηρθατε και μας φέρατε τη βροχή, αυτό είναι πολύ καλό για μας που ζούμε σε έναν τόπο που οι βροχές είναι λίγες και το έδαφος πετρώδες» μας λέει ο Αμίρεχ. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και μπλεκόμαστε στο πλήθος.

Τρίτη 12 το μεσημέρι και η έρημη πόλη της Ραμάλα αρχίζει να παίρνει ζωή. Γυναίκες, παιδιά, νέοι, αλλά και μεγαλύτεροι, άλλοι με το παραδοσιακό μαντίλι, άλλοι πιο «μοντέρνα» ντυμένοι, υψώνουν τη γροθιά και βαδίζουν με γρήγορο βήμα. Η βροχή καταρρακτώδης, αλλά κανείς δε μοιάζει να νοιάζεται γι' αυτό κάτω από τα πολύχρωμα λάβαρα. «Είναι όλες οι παλαιστινιακές οργανώσεις εδώ», μας λέει ο Ακελ. «Ολες οι οργανώσεις που συμμετέχουν στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, αλλά και όσες δε συμμετείχαν ποτέ σε αυτήν».

Τα χρώματα από τις σημαίες εναλλάσσονται το ένα με το άλλο. «Και αυτή η Ιντιφάντα βρίσκει τον παλαιστινιακό λαό ενωμένο», διευκρινίζει ο Αμπού. «Μπορεί να διαφωνούμε σε χειρισμούς και σε τακτικές, αλλά αυτή τη στιγμή ο ισραηλινός στρατός σκοτώνει τα παιδιά μας, ο παλαιστινιακός λαός δεν έχει άλλο δρόμο, παρά μόνο αυτόν της εξέγερσης για να γίνει το αυτονόητο: να έχουμε ανεξαρτησία και ελευθερία. Μια αξιοπρεπή ανεξαρτησία και όχι μια θολή κατάσταση που μας υποχρεώνει στην υποταγή και στο διαρκή έλεγχο των Ισραηλινών».

Προχωρούμε λίγο πιο μπροστά και φθάνουμε κοντά στο νεαρό που φωνάζει τα συνθήματα. «Indifada moustamerra». «Η Ιντιφάντα συνεχίζεται» μας μεταφράζει ο Ακελ το σύνθημα που ένωσε τις φωνές όλων. Παρατηρούμε μια μικρή σύγχυση γύρω από την ντουντούκα. «Δε θέλουμε να ακουστούν θρησκευτικά συνθήματα», μας εξηγεί. «Αυτή είναι και η απόφαση της κοινής επιτροπής αγώνα, που συνεδριάζει μία φορά την εβδομάδα, με τη συμμετοχή εκπροσώπων από όλες τις οργανώσεις για να κανονίσει το πρόγραμμα των διαδηλώσεων. Τα θρησκευτικά συνθήματα αποπροσανατολίζουν από τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού, έναν αγώνα πολιτικό, απελευθερωτικό, και δίνουν αφορμή σε προπαγάνδες που παραπληροφορούν την κοινή γνώμη».

Η κεφαλή της πορείας με την τεράστια παλαιστινιακή σημαία έχει, ήδη, φθάσει στη μία από τις δύο εισόδους της Ραμάλα. Οι πρώτοι διαδηλωτές είναι ήδη πρόσωπο με πρόσωπο με τους Ισραηλινούς στρατιώτες, που έχουν πάρει θέσεις πίσω από τους τεράστιους τσιμεντόλιθους. Παιδικές φωνές από τα παράθυρα των παρακείμενων σπιτιών ενώνονται με αυτές των διαδηλωτών. «Τέρμα με την ισραηλινή κατοχή, θέλουμε ελεύθερη πατρίδα», είναι το σύνθημα την ώρα που ακούγεται ο ήχος από το πρώτο δακρυγόνο. Πυκνός μαύρος καπνός καλύπτει τον ουρανό, ενώ ένα κύμα νέων ανθρώπων προχωρεί προς τα καιγόμενα λάστιχα. Ο ήχος από τα δακρυγόνα γίνεται διαρκής, ενώ διασπάται από το θόρυβο των ισραηλινών όπλων. Οι περισσότεροι διαδηλωτές παραμένουν ακριβώς πίσω από τους «μαχητές της πέτρας». «Αυτό μπορεί να συνεχιστεί για ώρες» λέει ο Αμπού. «Κάθε μέρα, κάθε μέρα, μέχρι η Παλαιστίνη να είναι ελεύθερη».

Ραμάλα, νοσοκομείο, Τετάρτη μεσημέρι: Μικρά παιδιά πλένουν με κουβάδες σαπουνάδα το δάπεδο. «Λίγη ώρα μετά την έναρξη των διαδηλώσεων, συνήθως γίνεται το αδιαχώρητο και πρέπει συνεχώς να πλένουμε το δάπεδο από το αίμα» μας εξηγεί ο Αμπντελαζίζ, ένας από τους γιατρούς που είναι υπεύθυνοι για τη μονάδα εντατικής θεραπείας. Μας συνοδεύει στους τραυματίες των συγκρούσεων. «Βοηθήστε μας να αγωνιστούμε για την απελευθέρωση της χώρας μας, όχι με λόγια, με πράξεις, όχι μόνο με φάρμακα, αλλά και με όπλα» μας λέει με νοήματα νεαρός Παλαιστίνιος που νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική. Ο Αμπντελαζίζ χαμογελά και του δίνει κουράγιο: «Καλά, καλά, γίνε καλά και μετά...».

Με τον τρόμο στα μάτια μάς υποδέχεται ο 12χρονος Χάνα. Δίπλα του, ο πατέρας του μας εξηγεί πώς ο Χάνα τραυματίστηκε στην κοιλιά από έκρηξη που προκάλεσε ο ισραηλινός βομβαρδισμός. Πώς διαλύθηκαν όλα τα εσωτερικά του όργανα και τώρα έχει παρά φύσιν έδρα. Του λέμε ότι είμαστε από την Ελλάδα, ότι συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού, ότι είναι δίκαιος και πρέπει να είναι ελεύθερη η Παλαιστίνη. Ο πατέρας μας ευχαριστεί, ο Χάνα χαμογελά δειλά.

Στο διπλανό δωμάτιο η Λεϊλά βογκά καθώς μας εξηγεί πώς Εβραίοι έποικοι της έσπασαν το χέρι και το γοφό από το ξύλο, ενώ προσπαθούσε να μαζέψει τις ελιές της. Προσπαθεί να χαμογελάσει ειρωνικά, ενώ συσπάται από τον πόνο: «Δεν άφησα τον άντρα μου και το γιο μου να πάνε, νομίζοντας ότι θα ήταν πιο ασφαλές για μια γυναίκα»!

Ραμάλα, Τετάρτη 5 το απόγευμα: Κατεβαίνουμε τις σκάλες ενός φτωχικού σπιτιού. Στην είσοδο μας υποδέχονται οι άντρες της οικογένειας και μας οδηγούν κατευθείαν στο μοναδικό μεγάλο εσωτερικό του χώρο. Σε αυτόν, απαγορεύονται οι άνδρες. Οι γυναίκες της οικογένειας καθισμένες κυκλικά στις μεγάλες μαξιλάρες είναι αυτές που δέχονται τα συλλυπητήρια, όπως ορίζει η παράδοση. Τα συλλυπητήρια για τον 15χρονο Αλί, που σκοτώθηκε πριν από τρεις ημέρες από ισραηλινή σφαίρα. Πίσω από την πλάτη μας, η τηλεόραση είναι συντονισμένη στις ειδήσεις.

«Τον παρακάλεσα να μην πάει εκείνη την ημέρα. Ο αδελφός του είναι τραυματίας στο νοσοκομείο και είχα πάει εκεί. Τον παρακαλούσα κάθε μέρα να προσέχει. Πολλές φορές, επειδή φοβάμαι, πάω εγώ τα παιδιά μου στο σχολείο και τα φέρνω. Ενα ένα και τα δέκα» μας λέει η μητέρα του Αλί, η Νάχλα, δακρύζοντας. «Γύρισα σπίτι και μου είπαν ότι με ζήτησαν από το νοσοκομείο, τότε κατάλαβα ότι κάτι πολύ κακό είχε συμβεί». Ξαφνικά οργή, η φωνή της υψώνεται και μιλά γρήγορα, η μεταφράστρια δεν προλαβαίνει. «Ακόμη και αν είναι για την ελευθερία της πατρίδας, ο πόνος του χαμού ενός παιδιού δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Μας σκοτώνουν τα παιδιά μας, που δεν μπορούν πια να ονειρεύονται, που δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο, που δεν μπορούν να έχουν πατρίδα» φωνάζει και τα μάτια γύρω μας, οι γιαγιάδες του Αλί, οι αδελφές, οι θείες του, δακρύζουν με οργή.

«Τα αγαπάμε τα παιδιά μας, τα φροντίζουμε με ό,τι μέσο έχουμε, είμαστε φτωχοί, αλλά προσπαθούμε να τους έχουμε φαγητό, ρούχα, να πηγαίνουν σχολείο. Δε μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για να σκοτωθούν. Δεν τα στέλνουμε επίτηδες να σκοτωθούν, δεν είμαστε κτήνη, είμαστε μανάδες, όπως όλες οι μανάδες του κόσμου» κλαίει. Η μεταφράστρια μας εξηγεί ότι η ισραηλινή τηλεόραση, επανειλημμένως, έχει ισχυριστεί ότι τα παιδιά στέλνονται στην πρώτη γραμμή σχεδιασμένα για να σκοτωθούν και να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου, ενώ μάλιστα έφθασε να μεταδώσει ότι οι μητέρες τους πληρώνονται γι' αυτό! Προσπαθούμε να εξηγήσουμε ότι σωστή μάνα είναι αυτή που μαθαίνει το παιδί της να αγωνίζεται για το δίκιο. Η Νάχλα μας κοιτά με παράπονο και σιγομουρμουρίζει, δακρύζοντας, πόσο πολύ αγαπά τον Αλί, πόσο πολύ την πονά ο χαμός του.

Γάζα, Πέμπτη μεσημέρι: Παντού η μορφή του. Στις αφίσες με το πρόσωπο όλων των νεκρών από τις συγκρούσεις που κατακλύζουν όλους τους δρόμους, αλλά και σε ένα μεγάλο πανό, ζωγραφισμένο στο χέρι, που κρέμεται στην πρόσοψη του τσιμεντένιου σπιτιού, ανάμεσα στις λάσπες του προσφυγικού καταυλισμού. Ο 12χρονος Μοχάμεντ, η δολοφονία του οποίου στην αγκαλιά του πατέρα του, έκανε το γύρο του κόσμου, είναι παντού. Τα μικρότερα αδέλφια του παίζουν κάτω από τη σκηνή του χαμού του.

Στο σπίτι είναι ο παππούς και η γιαγιά του, η Σαμίιχα, καθώς η μητέρα του έχει μεταβεί στην Ιορδανία, όπου νοσηλεύεται ακόμη σε κρίσιμη κατάσταση ο πατέρας του. Και εδώ οργή, αγανάκτηση και πόνος. Τυλιγμένη στο μαύρο μαντίλι της, η Σαμίιχα μας λέει το ίδιο, ότι τα παιδιά δε στέλνονται στο θάνατο. Οτι κανένας δε θέλει να χάσει το γιο, τον πατέρα, τον εγγονό, τον αδελφό. Οτι είναι απάνθρωπο να λένε ότι οι Παλαιστίνιες μάνες δεν πονούν. Προσπαθούμε να της πούμε για το δίκιο. Δεν ακούει. Είναι αποφασισμένη. «Οι γυναίκες της Παλαιστίνης αγωνίζονται με την ίδια αξιοπρέπεια, όπως τα παιδιά τους, γι' αυτό και εγώ στην αυριανή διαδήλωση θα πάω για να τιμήσω τον εγγονό μου, στο πλευρό των άλλων παιδιών μου. Θα πετάξω τις πέτρες που δεν μπορεί να πετάξει ο Μοχάμεντ», λέει δακρύζοντας και καλύπτει το πρόσωπο με τη μαντίλα της.

Ραμάλα, Παρασκευή μεσημέρι: Μόλις σίγησε η φωνή του ιμάμη από την καθιερωμένη προσευχή. Ο κόσμος συγκεντρώνεται στο κεντρικό δρόμο. Ημέρα οργής, κάθε Παρασκευή, για όλες τις παλαιστινιακές πόλεις. Το πλήθος με ταχύ βήμα και με όλες τις σημαίες του κατευθύνεται προς το ισραηλινό φυλάκιο. Οι στάσεις πολλές, όλης της πορείας, μπροστά στα σπίτια των θυμάτων αυτής της Ιντιφάντα. «Η Παλαιστίνη θα είναι ελεύθερη» φωνάζουν προς την οικογένεια των νεκρών, που υποδέχεται τους διαδηλωτές στην είσοδο των σπιτιών. Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Την πορεία ακολουθούν τρία ασθενοφόρα και πολλά αυτοκίνητα των εθελοντών νοσοκόμων, που βγαίνουν στην πρώτη γραμμή του πυρός για να δώσουν τις πρώτες βοήθειες στους τραυματίες.

Ο κύριος όγκος της πορείας δεν έχει, ακόμη, εμφανιστεί από την τελευταία στροφή, όταν τα πρώτα δακρυγόνα πέφτουν στην κεφαλή της από τον ισραηλινό στρατό. Οι διαδηλωτές επιμένουν χωρίς κανένα δισταγμό. Σε λίγα λεπτά, ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει από τους καπνούς, ενώ στο θολό τοπίο που διαμορφώνουν τα δακρυγόνα ακούγονται οι πρώτοι ήχοι από τις σφαίρες. Οι σειρήνες των ασθενοφόρων, εκκωφαντικές, σχίζουν τον αέρα, ενώ οι εθελοντές με το γιλέκο τους και τα ιατρικά διακριτικά τους τρέχουν πάνω - κάτω μεταφέροντας τραυματίες. Κι όμως, κανείς δεν κουνιέται από τη θέση του. Ο ήλιος έχει δύσει και οι φωτιές φωτίζουν το δρόμο. Γυναίκες, παιδιά, νέοι άνδρες έρχονται προς τα πίσω να πάρουν μια ανάσα. Ξαποσταίνουν, σκουπίζουν τα μάτια από τα δακρυγόνα και ξαναβγαίνουν πρώτη γραμμή.

«Οι απώλειες μας αυτές τις τρεις εβδομάδες είναι περισσότερες από ό,τι αυτές της πρώτης Ιντιφάντα σε έξι μήνες» μας ενημερώνει τρέχοντας ο Μουσταφά, γιατρός, επικεφαλής της ανθρωπιστικής οργάνωσης «Επιτροπή Ιατρικής Ανακούφισης». Βάζει το γιλέκο των εθελοντών, που ο ίδιος έχει οργανώσει σε όλες τις παλαιστινιακές πόλεις. «Μας χτυπούν ακόμη και με βλήματα από τα άρματα μάχης. Αν και υπάρχουν διακριτικά για τους εθελοντές νοσοκόμους και τα ασθενοφόρα και αυτοί είναι στόχος» λέει. «Περισσότεροι από 15 εθελοντές έχουν τραυματιστεί, οδηγοί ασθενοφόρων έχουν σκοτωθεί, 30 ασθενοφόρα έχουν καταστραφεί».

«Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος, αυτή η Ιντιφάντα είναι η εξέγερση του παλαιστινιακού λαού για την ανεξαρτησία, για την Παλαιστίνη, που δε θα είναι κάποιες πόλεις - φυλακές, αλλά θα είναι ελεύθερο κράτος». Και συμπληρώνει: «Θέλουμε φάρμακα και αλεξίσφαιρα γιλέκα για τους νοσοκόμους, αλλά κυρίως θέλουμε πολιτική συμπαράσταση». Τρέχει προς το οδόφραγμα μέσα στον καπνό, όπως κάνει κάθε μέρα, φωνάζοντας: «Τα παιδιά του παλαιστινιακού λαού δεν πάνε γυρεύοντας το θάνατο, σκοτώνονται γιατί αγωνίζονται για τη ζωή τους, μια αξιοπρεπή ανθρώπινη ζωή»!