Από τις 7 Ιούνη, το βράδυ των ευρωεκλογών, έως και σήμερα, δεν έχει περάσει ούτε μέρα, που να μην παραχθεί ένα ακόμα επεισόδιο στο σίριαλ της αντιπαράθεσης που μαίνεται στο εσωτερικό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αν και φαίνεται η διαμάχη να έχει στο επίκεντρό της οργανωτικά ζητήματα, εδώ ισχύει πως «τα φαινόμενα απατούν». Βέβαια, τα οργανωτικά σχήματα καθόλου άσχετα δεν είναι με την κατεύθυνση στην οποία κινείται κάθε πολιτική δύναμη. Αντίθετα, την υπηρετούν.

Ο ΣΥΝ συγκροτήθηκε στη βάση μιας μορφής οργάνωσης που διεπόταν από τις «αρχές» της «ενότητας στη διαφορετικότητα» και του «πολυτασικού πλουραλισμού». Αυτή η «πολυτασικότητα» αναπαρήγαγε τη ...φασαρία ως πηγή σύγχυσης για το λαό και συνέβαλε στο να ανταποκρίνεται στο ρόλο του αναχώματος απέναντι στο ΚΚΕ, στο ταξικό και ριζοσπαστικό κίνημα. Ηταν ενίοτε ο φερετζές για να μιλούν πολιτικά ανάλογα με την περίσταση, συσκοτίζοντας τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική τους. Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός πως αυτές οι μορφές οργάνωσης προβάλλονταν σαν τα «ελκτικά» πλεονεκτήματα του ΣΥΝ απέναντι στις «δογματικές», «αποστεωμένες», «μονολιθικές» - κατά τα λεγόμενά τους - δομές συγκρότησης και λειτουργίας του ΚΚΕ.

Σήμερα, όμως, ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται στη δίνη των αντιφάσεων, που συνοδεύουν κάθε οπορτουνιστική δύναμη απ' τη γέννησή της, κατά βάση πολιτικές, με αναγωγή και στο οργανωτικό επίπεδο. Το ζήτημα που τους απασχολεί δεν είναι το σχήμα αυτό καθαυτό, αλλά το σχήμα ως μέσο για την υλοποίηση της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής υπέρ του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, από τις ανάγκες του οποίου ο χώρος αυτός αυτοκαθορίζει το ρόλο του.

Αυτές οι ανάγκες και όχι του λαού βρίσκονταν πίσω από κάθε πολιτική του επιλογή σε όλη του την πορεία, από τη Συνθήκη του Μάαστιχτ έως σήμερα. Κι ο καυγάς σήμερα γίνεται ακριβώς για το πώς καλύτερα θα συνεχίσουν να πράττουν το ίδιο, διαφωνώντας στη μέθοδο, στους χειρισμούς, στα σχήματα, αλλά, πάντως, όχι στην ουσία μιας πολιτικής. Σ' αυτή συμφώνησαν εξαρχής, και συμφωνούν ακόμα, ότι πρέπει να είναι σταθερά προσανατολισμένη στον ευρωμονόδρομο, στη διατήρηση της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου, στον αποπροσανατολισμό και την παραπλάνηση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.