Oταν οι λαθρομετανάστες είναι λίγοι και τα πρεζάκια ελαφρώς εξαθλιωμένα, τότε μπορούν να αποτελέσουν ένα ενδιαφέρον φόντο για τους επισκέπτες του ιστορικού κέντρου. Μαύρες πόρνες παρελαύνουν χτυπώντας τα πολύχρωμα τακούνια τους στη Σωκράτους, προαγωγοί σε πολυτελή αυτοκίνητα τις παρακολουθούν από τη γωνία, φτηνή απομίμηση του Μπρονξ. Μικροπωλητές που πωλούν σαβούρα, κόκκινα κινέζικα φανάρια (...) Κάπως σαν πίνακας του Οτο Ντιξ ή σαν θεατρική παράσταση έργου του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Χωρίς Κουρτ Βάιλ, αλλά με μουσική υπόκρουση ένα σκυλάδικο από χαλασμένη κασέτα.

Αυτήν την ανεπαίσθητη μυρωδιά παρακμής γύρω από την Ομόνοια και το Σύνταγμα κυνήγησαν ιδιοκτήτες μπαρ και ξενοδοχείων, έστησαν αβάν-γκαρντ ναούς της τέχνης και του ντιζάιν. Γκαλερί σε βιομηχανικούς χώρους, εστιατόρια με θέα την Κεντρική Αγορά. Μπουτίκ με κιτς διακόσμηση και μεταχειρισμένα ρούχα, μεταμοντέρνες ταβέρνες μετά μουσικής. Αίφνης οι εστέτ κάτοικοι της πόλης άρχισαν να μετακομίζουν στην περιοχή, ανάμεσα σε οίκους ανοχής και κρεοπωλεία (...) Οι πρωτοπόροι περίμεναν ότι θα ηγηθούν του εξευγενισμού. Οτι θα γεμίσει η περιοχή νυχτερινά κέντρα και θα «αναβαθμιστεί» (...) Στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, ναρκομανείς, άστεγοι και μετανάστες σβήστηκαν από τον αστικό χάρτη. Πού ακριβώς πήγαν κανείς δεν ξέρει. Ολη η πόλη ένα υπέροχο, πολυπολιτισμικό σκηνικό. Τζαμαϊκανοί και Γερμανοί, Σομαλοί και Αμερικανοί, Βιετναμέζοι και Γάλλοι φίλαθλοι, όλοι τους γελαστοί κι αφύσικα αγαπημένοι (...)

Ο εξαγνισμός δεν κράτησε πολύ (...) Η ανακαινισμένη πλατεία μετατράπηκε σε έναν τεράστιο κοιτώνα αναξιοπαθούντων. Οι πρόσφυγες πλήθυναν κι έπιασαν να βρωμάνε (...) Οι άλλοι μετανάστες, οι τολμηροί των Βορείων Προαστίων ενοχλήθηκαν (...) Απαξιώθηκαν οι επενδύσεις τους (...) Με έκδηλη εγωπάθεια και μηδενική αλληλεγγύη, έκαναν λόγο για «υποβάθμιση», μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και πήγαν εκεί όπου πάντα ανήκαν. Φτάσαμε να θρηνούμε πιο γοερά για το κλειστό Guru παρά για τα γυναικόπαιδα από τη Σομαλία που σάρωσε η επιχείρηση «σκούπα». (...) Τώρα οι εναπομείναντες επενδυτές προχωρούν ένα βήμα παραπέρα. Προσφεύγουν κατά του Δημοσίου, διεκδικώντας αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη (...) Yπάρχουν δύο λύσεις: οι απόκληροι να μεταφερθούν μαζικά στα προάστια, κατά τα πρότυπα των παρισινών μπανλιέ, και να αφεθούν λιγοστοί για χρώμα και ντεκορασιόν, ή να δημιουργηθεί ένα δεύτερο κέντρο, όχι τόσο ιστορικό, αλλά καθαρό και διασκεδαστικό (η Ξένια Κουναλάκη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).