Είναι σύνηθες το φαινόμενο αυτές τις μέρες οι εκπρόσωποι όλων των κομμάτων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απαρτίζουν το αστικό πολιτικό σύστημα να ανοιγοκλείνουν το στόμα τους για να καταθέσουν διαπιστώσεις, προτάσεις και μέτρα σε σχέση με τις πυρκαγιές. Με τις περιγραφές του καθενός δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Ολοι είδαν την έλλειψη συντονισμού και μέσων, όλοι αναγνωρίζουν την ανάγκη ενίσχυσης της δασοπροστασίας και των μηχανισμών πυρόσβεσης. Μάλιστα, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η πρόταση για ενιαίο φορέα δασοπυρόσβεσης και δασοπροστασίας αποκτά ολοένα και περισσότερη αίγλη στα λόγια των εκπροσώπων όλων των κομμάτων, με τον καθένα βέβαια να δίνει το περιεχόμενο που τον βολεύει, σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από την πρόταση που εδώ και χρόνια έχει καταθέσει το ΚΚΕ.

Αυτή είναι η μια πλευρά. Οι διαπιστώσεις περισσεύουν και το σύνολο των προτάσεων καταλήγει στο αίτημα «να παραιτηθεί ο τάδε ή ο δείνα υπουργός», «να φύγει η κυβέρνηση». Αυτό λέει το ΠΑΣΟΚ, που χύνει κροκοδείλια δάκρυα πάνω από τη μαύρη γη που κάηκε ξανά επί των ημερών του. Το ίδιο λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που περιορίζει τις ευθύνες σε μια «κυβέρνηση του τσιμέντου», που «δεν μπορεί να ανταποκριθεί μετά τα 6 μποφόρ». Το ίδιο λένε και οι «Οικολόγοι Πράσινοι», οι οποίοι χτες έδωσαν συνέντευξη Τύπου για να ζητήσουν την παραίτηση συγκεκριμένων υπουργών, κάνοντας παράλληλα αναλύσεις και ανέξοδες προτάσεις που ούτε στο ελάχιστο δεν αγγίζουν το θεμελιώδες ζήτημα της ιδιοκτησίας και χρήσης γης. Από κοντά και ο ΛΑ.Ο.Σ., ο οποίος δήλωσε χτες ότι θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί όλοι από την κυβέρνηση.

Εύκολο πεδίο αντιπαράθεσης το ποιoς έχει κάθε φορά προσωποποιημένα την πολιτική ευθύνη. Και αυτονόητο το αίτημα να αποδοθεί τιμωρία ή και αυτοτιμωρία για την καταστροφή. Ως δια μαγείας όμως, για τα κόμματα του αστικού πολιτικού συστήματος, η συζήτηση σταματάει εκεί. Αντε να πάει και ένα βήμα παρακάτω, στη διατύπωση διαχειριστικών προτάσεων, οι οποίες, ξεκομμένες από το συνολικότερο πολιτικό πλαίσιο και τα κόμματα που το υπηρετούν, ελάχιστη αξία έχουν, αφού και ανεφάρμοστες είναι χωρίς την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και αφήνουν στο απυρόβλητο τις βασικές πολιτικές αιτίες. Εδώ είναι η διαφορά όλων με το ΚΚΕ, που δεν έχει κανένα λόγο να κρύψει τον πραγματικό ένοχο, ακριβώς επειδή δεν έχει καμιά συγγένεια με την πολιτική που οπλίζει τους εμπρηστές. Το αντίθετο μάλιστα. Τη στοχοποιεί και την πολεμάει. Σε αντιδιαστολή με τα κόμματα του κεφαλαίου και τις παραφυάδες του, που προσπαθούν να τη θωρακίσουν ή στην καλύτερη περίπτωση να την εξωραΐσουν, περιορίζοντας το πρόβλημα στην ανικανότητα της κάθε κυβέρνησης και στην ανάγκη αυτή να παραιτηθεί, για να αναλάβει ο επόμενος διαχειριστής της ίδιας βάρβαρης πολιτικής.