Η μια ομοιότητα καθορίζεται από το εάν αποδέχονται το υπαρκτό κοινωνικό σύστημα ως το απαραβίαστο πλαίσιο εντός του οποίου θα ασκήσουν και θα προβάλουν τις διαφορές τους με οιονδήποτε τρόπο. Η άλλη είναι αυτή που μετριέται στη βάση αυτής της καθοριστικής αποδοχής και δείχνει το μέτρο των διαφωνιών τους. Κατανοείται ότι η δεύτερη είναι κατ' ουσίαν συμπλήρωμα της πρώτης. Αντίθετα, οι διαφορές είναι σε κατ' αναλογία ευθεία αντίθεση προς αυτές. Η μια είναι εάν η συνολική πολιτική του κόμματος υπερβαίνει άμεσα ή έμμεσα το πλαίσιο του υπαρκτού κοινωνικο-πολιτικού συστήματος στην προοπτική του κοινωνικού μετασχηματισμού. Η άλλη ως συμπληρωματική αλλά ουσιωδέστατη είναι ο βαθμός, οι εναλλασσόμενες μορφές και τρόποι αμφισβήτησης και υπέρβασης του συστήματος. Επειδή το υπαρκτό κοινωνικό σύστημα είναι ο καπιταλισμός στην ιμπεριαλιστική του μορφή, γίνεται αντιληπτό ότι η «ομοιότητα» ή η «διαφορά» καθορίζεται από την αποδοχή του ή την άρνησή του. Αυτό συνδέεται τελικά με την ύπαρξη των δυο βασικών κοινωνικών τάξεων, την αστική και την εργατική, την αποδοχή της μιας ή της άλλης ως την κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας και καθορίζει εξ αντικειμένου την ψήφο των εργατολαϊκών στρωμάτων.

Στην υπαρκτή πολιτική κατάσταση των ελληνικών κομμάτων συμβαίνει το εξής: Τα τέσσερα κοινοβουλευτικά κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ ασκούν την πολιτική τους αποδεχόμενα άμεσα ή έμμεσα, θετικά ή αποθετικά το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού. Οι αντιθέσεις τους είναι υπαρκτές μόνο με την έννοια της αποδοχής αυτού του καθεστωτικού πολιτικού πλαισίου όσο οξείες κι αν εμφανίζονται στη διαφορετικότητά τους. Οι προτάσεις τους, όσο διαφορετικές κι αν είναι αποσκοπούν στην καλύτερη διαχειριστική λειτουργία του συστήματος. Αντίθετη προς αυτά τα κόμματα είναι η πολιτική του ΚΚΕ που ενώ αποβλέπει στην επίλυση των επιμέρους εργατολαϊκών προβλημάτων τα συνδέει με την υπέρβαση του καπιταλιστικού συστήματος στην προοπτική του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Είναι η πολιτική που αποδέχεται και συνδέει το μερικό ως οργανικό τμήμα του συνόλου. Που αρνείται τον απόλυτο διαχωρισμό του «minimum» με το «maximum» και τα συνδέει σε μια διαρκή επαναστατική διαδικασία.