Αυτό ήταν και παραμένει το μόνο δίλημμα για κάθε εργάτη που έχει απέναντί του το αφεντικό του και τους πολιτικούς υπαλλήλους του.

Αυτό το πραγματικό δίλημμα προσπαθεί τις τελευταίες ώρες πριν την κάλπη να ενσωματώσει στην εκλογική τακτική του το ΠΑΣΟΚ μετατρέποντάς το σε δίλημμα ή εμείς το ΠΑΣΟΚ ή αυτοί η ΝΔ.

Δεν πρέπει να περάσει αυτή η διαστροφή. Δύσκολο, αλλά δεν πρέπει να περάσει. Μέχρι να κλείσει και η τελευταία κάλπη η μάχη δίνεται άνθρωπο τον άνθρωπο με όρους τάξη ενάντια σε τάξη. Η μάχη, δηλαδή, δίνεται με τους εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, το κόμμα τους το ΚΚΕ από τη μια και τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το μεγάλο κεφάλαιο από την άλλη.

Τα δύο κόμματα της αστικής τάξης, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δεν έκαναν καν προσπάθεια να πείσουν ότι έχουν διαφορές στην ουσία των προγραμμάτων τους. Ακόμα και χτες το βράδυ, που έκλεινε η δημόσια προεκλογική συζήτηση, ο καυγάς στα κανάλια ήτανε για το αν ο ένας θα δανειστεί και μετά θα βάλει φόρους ή ο άλλος θα βάλει φόρους και μετά θα δανειστεί. Και οι δυο, όταν η διαχειριστική λογική τους έφτανε στο διά ταύτα, στο ποιος δηλαδή θα πληρώσει, έκαναν πως δεν καταλάβαιναν. Κι όμως, λίγες ώρες πριν οι υπουργοί οικονομικών της ΕΕ (σοσιαλδημοκράτες και νεοφιλελεύθεροι, με την έγκριση των κυβερνήσεών τους, τα διάφορα «ΝΔ» και «ΠΑΣΟΚ» των χωρών της ΕΕ) ομόφωνα συναποφάσισαν ότι η επόμενη μέρα πρέπει να βρει την εργατική τάξη με ακόμα πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας, με ακόμα πιο εντατικοποιημένη τη δουλειά στα κάτεργα που ονομάζονται επιχειρήσεις. Αυτή είναι η γραμμή πίσω από την οποία δεν κινούνται ούτε χιλιοστό και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Γι' αυτό δεν πρέπει να περάσει το ψευτοδίλημμα - εκβιασμός, στο οποίο καταφεύγει το ΠΑΣΟΚ στην προσπάθειά του να μετατρέψει λαϊκούς ανθρώπους σε συνένοχους μιας αντεργατικής πολιτικής.

Ηδη η αστική τάξη μέσα από τα έντυπά της κάνει καθαρές και τις λεπτομέρειες της επόμενης μέρας. Βεβαίως, λένε, τα ΝΕΑ, να δοθούν και στους ανέργους κάποια χρήματα, αλλά το κύριο είναι να δοθεί χρήμα στις επιχειρήσεις...

Οχι που δε θα το 'λεγαν, αφού όλος ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα, δηλαδή για το κρατικό χρήμα και μόνο, αυτό δηλαδή που πρέπει να αλλάξει χέρια (επενδύσεις το λένε, καθώς ποτέ μα ποτέ οι ιδιώτες δε βάζουν όλο το χρήμα, με το κράτος πάντα να τους δίνει τα περισσότερα, να πληρώνει, και αυτοί να κερδίζουν).

Το «καλυτερότερο» για την επόμενη μέρα είναι η συζήτηση που άρχισε όχι για το ποιος θα κυβερνήσει, αλλά για το ποιοι θα είναι οι κατάλληλοι υπουργοί. Περνάει έτσι σαν αυτονόητο ότι είναι δεδομένη και η κυβέρνηση και η πολιτική που θα εφαρμοστεί, και το ζήτημα είναι να υπάρξουν και οι κατάλληλοι άνθρωποι για να την εφαρμόσουν. Κι εκεί ακριβώς καλούνται οι ψηφοφόροι όχι μόνο να είναι οπαδοί ενός κόμματος, αλλά και σταυροφόροι του... καλυτερότερου. Κολοκύθια τούμπανα δηλαδή.

Κανένας δεν πρέπει να ξεχνά ότι όλοι αυτοί που για λογαριασμό των δύο κομμάτων της αστικής τάξης έχουν ξαμολυθεί στο κυνήγι του σταυρού, στηρίζουν μια ενιαία και αδιαίρετη πολιτική. Αν για κάτι πρέπει να νιώθει ένοχος ο ψηφοφόρος είναι για την επιλογή πολιτικής, παραμένοντας παγερά αδιάφορος για τα φυσικά πρόσωπα. Το σύστημα έχει αρκετούς αντικαταστάτες.