«Το παραμύθι είναι γνωστό: ένα βασιλόπουλο πετάει την πορφυρή του μπέρτα και ανακατεύεται με τον λαό για να μάθει πώς ζουν οι φτωχοί. Μια τέτοια ιστορία πρέπει να είχε στο μυαλό του ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ (...).

Αυτό είναι το χούι του Γιώργου Παπανδρέου. Θέλει να δείχνει προσηνής. (...). Το μότο του είναι "είμαι ένας σαν και εσάς" και το φιγουράρει σε κάθε ευκαιρία. Τον έχουμε ακούσει τόσες και τόσες φορές να λέει πως όταν ήταν μικρός, στη Σουηδία, δούλευε καθαριστής. Του αρέσει το λαϊκό προφίλ, του παιδιού που δούλεψε σκληρά για το χαρτζιλίκι, και έτσι αποσιωπά τις λεπτομέρειες του παραμυθιού: στο Πριγκιπάτο της Χαριλάου Τρικούπη η μάγισσα μετέτρεψε τη σφουγγαρίστρα σε σκήπτρο.

(...) Α χα. Ιδού μια λογική εξήγηση για τη λιτότητα του Γιώργου. Είναι ανεπιτήδευτος εκ του πονηρού, από πρόθεση: καβαλάει το ποδήλατο και πάει να αγοράσει μόνος του εφημερίδες, μπαίνει στα πούλμαν και όχι στην προεδρική λιμουζίνα όταν οι κομματάρχες περιδιαβαίνουν την περιφέρεια. Ετσι φτιάχνεται ένα προφίλ, ανέξοδα, χωρίς κόπο, αλλά με υψηλό βαθμό πειστικότητας. Το ζήτημα της απλότητας - γνήσιας ή κατασκευασμένης - πάει από στόμα σε στόμα. Το είδαν οι συνεπιβάτες, το είπαν στους φίλους τους, η πληροφορία φτάνει στα μίντια και να σου τα ευνοϊκά παραπολιτικά.

(...) Στο παραμύθι με τον πρίγκιπα και τον φτωχό καθένας ξαναπαίρνει τη θέση του. Για τον κ. Γ. Παπανδρέου τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα καθώς, ακόμη και αν ταξιδεύει στην τουριστική, ως απλός και ταπεινός υπήκοος, δεν θα συναντήσει κουρελήδες, δεν θα αφουγκραστεί τους υπαλλήλους των 450 ευρώ. Είναι ψευδής η εντύπωση ότι συναναστρέφεται τον λαουτζίκο. Επιπλέον το βασίλειο δεν του έχει εκχωρηθεί ακόμη. Θα πρέπει να ξιφουλκήσει με τον απόγονο της άλλης φατρίας».

(«Βήμα», 4/3/2009)

*

Τα παραπάνω - υπό τον τίτλο «Πόσο ανεπιτήδευτος είναι ο Γιώργος;» - δε γράφτηκαν στην προ διετίας εποχή τού «Παραιτηθείτε κύριε πρόεδρε». Χρονολογούνται πολύ πιο πρόσφατα, μόλις προ εξαμήνου. Διατυπωμένα σε μια γλώσσα και με ένα στιλ το οποίο ποτέ δεν υιοθετήσαμε καθότι αποτελούν την έκφραση ενός άλλου «πολιτισμού», που για να συγχρωτιστείς μαζί του απαιτείται πρώτα να ενδώσεις στην αισθητική των «Μεγάρων».

Απλώς τα καταγράφουμε. Για να δείξουμε ένα και μόνο πράγμα: Την ευκολία με την οποία κάποιοι, όταν το απαιτούν οι συνθήκες, είναι τόσο έτοιμοι να αλλάζουν το τροπάρι, ώστε «έτσι (να) φτιάχνεται ένα προφίλ, ανέξοδα, χωρίς κόπο, αλλά με υψηλό βαθμό πειστικότητας»...