Ο προκλητικός εμπαιγμός όσων κάνουν τους οργισμένους για καταστάσεις τύπου «stage» αλλά στην πράξη βάζουν πλάτη για να περάσουν είναι ένα το κρατούμενο. Το κυριότερο όμως - που και οι εργαζόμενοι πρέπει να κρατήσουν ως βασικό συμπέρασμα - είναι η αποφασιστικότητα με την οποία οι δυνάμεις, που προωθούν οτιδήποτε χρειάζονται τα μονοπώλια, υπερασπίζονται τις ανάγκες του κεφαλαίου. Αποφασιστικότητα και προσήλωση που δε σταματούν ακόμα κι αν ξεμπροστιάζονται οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της πολιτικής τους.

Για να καμωθεί το ...«αμείλικτο» στην αντιμετώπιση δήθεν των προβλημάτων των εργαζομένων, προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ μίλησε για κατάργηση των «stage» στο δημόσιο. Μετεκλογικά, η υλοποίηση όσων έλεγε το φέρνουν αντιμέτωπο με την αγανάκτηση χιλιάδων ανθρώπων που «γαλάζιες» και «πράσινες» κυβερνήσεις, κρατώντας τους ομήρους, στην πραγματικότητα τους εκβίαζαν για να «κάνουν υπομονή», να σκύψουν το κεφάλι, να μην οργανωθούν και αντιδράσουν ενάντια στην ανασφάλεια και τη δουλειά με πετσοκομμένα δικαιώματα. Τώρα, το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά «βγάζει στη σέντρα» τους χιλιάδες ομήρους των «stage» στο δημόσιο και τους λέει ότι πετιούνται στο δρόμο στο όνομα της διαφάνειας και της καταπολέμησης της ρουσφετολογίας.

Στην ίδια, άθλια απέναντι στην ανάγκη των εργαζομένων να 'χουν μεροκάματο, κατεύθυνση, δουλειά έχει πιάσει και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Πρώτος και καλύτερος ο πρόεδρός της έτρεξε να παινέψει την απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει τα «stage» στο δημόσιο γιατί είναι ρουσφέτια της ΝΔ. «Παραλείποντας» βέβαια να πει ότι τα «stage» διαιωνίζονται στον ιδιωτικό τομέα, συμβάλλοντας στην εξασφάλιση φτηνής εργασίας στους επιχειρηματίες, εντείνοντας την εργοδοτική ασυδοσία, μεταφέροντας πακτωλούς σχετικών προγραμμάτων σε πολυεθνικές, κτλ. Από κοντά βέβαια και η ΝΔ. Το μόνο για το οποίο βρήκαν να κατηγορήσουν την κυβέρνηση τα στελέχη της είναι ότι δεν ανανεώνονται τόσες πολλές συμβάσεις εργασίας.

Ολοι τους αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να μιλήσουν για μονιμοποίηση όλων, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Μιλούν για «γαλάζια» και «πράσινα» παιδιά. Συντονισμένα και καθόλου τυχαία, κανείς τους δε λέει ποιος και γιατί χρειάζεται και συντηρεί τα ρουσφέτια. Καμία έκπληξη. Τα ρουσφέτια τα χρειάζονται πρώτα απ' όλα οι ίδιοι. Οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί υπηρέτες του κεφαλαίου. Ποντάρουν σ' αυτά ώστε, παίζοντας με την ανάγκη του εργάτη να 'χει μεροκάματο, να τον εμποδίσουν να δει ότι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ενός εργαζόμενου μόνο με πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων όλης της τάξης του θα έρθει. Οτι μόνο με πάλη πολιτική θα έχει σταθερή εργασία, με πλήρη δικαιώματα.

Ο χαρακτήρας της σχέσης εργασίας δεν πλήττει μόνο όποιον δουλεύει, αλλά και όποιον δέχεται το αποτέλεσμα της εκάστοτε εργασίας. Π.χ., στην ανάγκη των ηλικιωμένων για φροντίδα η απάντηση δεν είναι προγράμματα τύπου «Βοήθεια στο Σπίτι» με ημερομηνία λήξης, ανεπαρκές και ανακυκλώσιμο προσωπικό, που λειτουργεί όταν, όπου και όποτε βρίσκονται χρήματα να πληρωθούν οι εργαζόμενοι. Απαιτούνται υπηρεσίες Πρόνοιας, στελεχωμένες με επαρκές, μόνιμο προσωπικό, με την κατάλληλη εκπαίδευση, υπηρεσίες ενταγμένες σε ενιαίο σύστημα Πρόνοιας, κάτω από την αποκλειστική ευθύνη του κράτους, με εργαζόμενους που δε θα αγωνιούν μήπως βρεθούν άνεργοι αλλά θα αφοσιώνονται στη δουλειά τους, για την υπηρέτηση των λαϊκών αναγκών. Το ΚΚΕ μιλά χωρίς μισόλογα: Μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα για όλους. Πάλη που οι εργατοϋπάλληλοι πρέπει να οργανώσουν άμεσα, χωρίς καθυστέρηση, χωρίς αυταπάτες.