Αρκεί μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση, μία μεγάλη εταιρεία και ένας ...«ευγενής στόχος», για να ανοίξει η πόρτα του σχολείου και να καλοδεχτεί για μια ακόμα φορά τα διάφορα προγράμματα τα οποία ταιριάζουν γάντι στις νέες δομές που έχουν φέρει οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων στα σχολεία. Στον κατάλογο των ιδιωτών που εφαρμόζουν διάφορα προγράμματα στα σχολεία προστίθεται η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Αρκτούρος», μαζί με την εταιρεία «coca-cola Τρία Εψιλον», που μέσα από το πρόγραμμα διαφημίζει ένα συγκεκριμένο προϊόν της, το νερό «Αύρα». Μάλιστα, διατρανώνουν ότι το πρόγραμμα έχει την έγκριση του υπουργείου Παιδείας.

Σύμφωνα με το σχετικό δελτίο Τύπου, «ο σχεδιασμός του προγράμματος από την παιδαγωγική ομάδα του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ είναι κατάλληλος για την αξιοποίησή του από τον/την εκπαιδευτικό τόσο στο επίσημο σχολικό πρόγραμμα όσο και σε δραστηριότητες που αφορούν σε θεματικές του Ολοήμερου Δημοτικού και της Ευέλικτης Ζώνης στο πλαίσιο της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης», επιβεβαιώνοντας ότι η ευέλικτη ζώνη εκτός από μοχλός διαφοροποίησης αποτελεί πια και την... πλέον εμπορική ζώνη στο σχολικό πρόγραμμα. Σημειώνεται επίσης ότι το πρόγραμμα που τιτλοφορείται «Το Δάσος: Πηγή Νερού και Ζωής» θα εφαρμοστεί δωρεάν σε 400 σχολικές τάξεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη με τη συμμετοχή 10.850 μαθητών. Η επισήμανση του «δωρεάν» είναι εύγλωττη και ενδεικτική του στόχου, στο μέλλον ακόμα και να πληρώνονται(!) τέτοιου είδους «μαθήματα», που αποτελούν πλύση εγκεφάλου και «ξέπλυμα» των πολυεθνικών στις νεανικές συνειδήσεις.

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που το υπουργείο Παιδείας ανοίγει την πόρτα των σχολείων στις εταιρείες και τις ΜΚΟ για να «διδάσκουν» μικρούς μαθητές. Η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ έχει να επιδείξει επίσης πλούσιο έργο ως προς αυτό. Είναι ενδεικτικό όμως ότι και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σπεύδει να συνεχίσει στην ίδια τακτική, καταθέτοντας από τα πρώτα της βήματα απτά δείγματα γραφής του τι σημαίνει «ανοιχτό σχολείο» και σε ποιους θα είναι ανοιχτό.

Και σε τελική ανάλυση, ακόμα κι αν είναι επιστημονικά και παιδαγωγικά δουλεμένο το περιεχόμενο του προγράμματος, και μόνο το γεγονός ότι η υπόθεση της «αγάπης» και της «προστασίας» του περιβάλλοντος γίνεται από μια ΜΚΟ και από μια πολυεθνική εταιρεία ακυρώνει το όποιο θετικό του περιεχομένου. Γιατί το περιβάλλον καταστρέφεται ουσιαστικά από το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του υπηρέτες και η «προστασία» του δεν είναι ατομική υπόθεση (μέσα από τις ΜΚΟ) αλλά υπόθεση του λαϊκού κινήματος και της εργατικής τάξης που παλεύει για να χτίσει τη δική της κοινωνία.