Ενα ακόμα άρθρο «αντικειμενικής» αντιΚουκουεδίλας προσέθεσε χτες στο βιογραφικό του ο κ. Γιώργος Βότσης της «Ελευθεροτυπίας». Αν το συγκρίνει κανείς με άλλα, παλιότερα, που περιέχονται στη μακρά αλυσίδα αντίστοιχων κειμένων του είναι βέβαια κατώτερο σε «αξία» (γεγονός που συνιστά θλιβερή υπόμνηση ότι ο χρόνος δεν αφήνει αλώβητο κανέναν...).

Πρόκειται, όμως, παράλληλα, για ένα άρθρο χρήσιμο, από την άποψη ότι αποδεικνύει τα υλικά με τα οποία κατασκευάζονται αυτού του είδους οι «αναλύσεις».

***

Ο κ. Βότσης πήρε αφορμή από την κηδεία της Ελλης Παππά.

Το θέμα για αυτόν ήταν να βρίσει το ΚΚΕ επειδή δεν παραβρέθηκε στην κηδεία.

Ομως το ΚΚΕ παραβρέθηκε στην κηδεία!

«Αδιάφορον», λέει ο κ. Βότσης και εφαρμόζει πιστά τη συνταγή σύμφωνα με την οποία «ακόμα κι αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα»...

Ως εκ τούτου, ο κ. Βότσης λοιδορεί το ΚΚΕ για την «εκκωφαντική απουσία του» από την κηδεία της Ελλης Παππά και, σε μια έκρηξη αγανάκτησης, διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για «την αθλιότητα του απόντος ΚΚΕ».

Μόνο που - και εδώ θα θέλαμε την προσοχή του αναγνώστη - στο ίδιο κείμενο, όπου καταγγέλλεται η «εκκωφαντική απουσία του ΚΚΕ» και η «αθλιότητα του απόντος ΚΚΕ», μερικές αράδες παραπάνω, σημειώνεται:

«Στην πολιτική κηδεία της Ελλης Παππά, το ΚΚΕ εκπροσώπησε η Ελπίδα Παντελάκη, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του Κόμματος ενώ παραβρέθηκε και ο δήμαρχος της Νίκαιας Στ. Μπενετάτος»!

Είναι προφανές: Ο κ. Βότσης είχε κατασκευάσει το άρθρο του ...πριν την κηδεία. Και το δημοσίευσε όπως ακριβώς το είχε γράψει και όπως ακριβώς το είχε φανταστεί, αδιαφορώντας παντελώς για τα όσα είδε στην κηδεία ή έμαθε για την κηδεία.

***

Τίποτα, λοιπόν, δεν αποδείχτηκε ικανό να σταματήσει τον κ. Βότση από την επιθυμία του να βρίσει το ΚΚΕ.

Ούτε η εκεί παρουσία του ΚΚΕ, διά της Ελπίδας Παντελάκη, μέλους της Γραμματείας της ΚΕ του Κόμματος και γραμματέα μιας από τις μεγαλύτερες Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ στην Ελλάδα, της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά.

Ούτε η παρουσία του κομμουνιστή δημάρχου.

Ούτε καν ο κ. Βότσης, ο οποίος παραδέχτηκε ότι το ΚΚΕ ήταν παρόν στην κηδεία, στάθηκε λόγος αρκετός για να σταματήσει ...τον κ. Βότση από το να βρίζει το ΚΚΕ επειδή «δεν» ήταν στην κηδεία!

Επίσης το ΚΚΕ δε φτάνει που «δεν» ήταν εκεί (αν και ήταν...), έστειλε και στεφάνι. Μόνο που ο κ. Βότσης όταν το είδε «ανατρίχιασε». Και συμφώνησε με την παρατήρηση που του έγινε ότι το στεφάνι δεν είχε κόκκινα γαρίφαλα, αλλά «ολόλευκα χρυσάνθεμα»! Ακούς εκεί το ΚΚΕ να στείλει στεφάνι με ολόλευκα χρυσάνθεμα! Να μια ακόμα απρέπεια του ΚΚΕ (!) και τώρα ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του για τα «συμπεράσματα» του γράφοντος τέτοιου είδους «ανατριχιαστικές» ...τρίχες.

***

Στα συμπεράσματα του κ. Βότση συμπεριλαμβάνεται μια «μακάβρια», όπως ο ίδιος την αποκαλεί, σκέψη του: Οτι το ΚΚΕ ενδέχεται «να ξαναθάψει τον Νίκο Μπελογιάννη γιατί, τάχα, του ανήκει...».

Αφήνουμε τον κ. Βότση να περιδινείται στο μακάβριο των ισχυρισμών του. Απολύτως αποκαλυπτικών, πάντως, για την «αβρότητα» των σκέψεών του.

Σε ό,τι αφορά, όμως, εκείνο το «τάχα» που του ξέφυγε, αν δεν ήταν τόσο θολωμένος, από την εμπειρία του και μόνο θα έπρεπε να το αποφύγει. Γιατί, αν μη τι άλλο, να ισχυρίζεσαι για τον Μπελογιάννη ότι ήταν «τάχα» (!) παιδί του ΚΚΕ, φανερώνει ποιό είναι εκείνο ακριβώς που τους «στοιχειώνει».

*

Τους «στοιχειώνει» ότι:

• Τους Μπελογιάννηδες σωστά τους σέβονται όλοι (ή όσοι πραγματικά τους σέβονται), ότι τους τιμούν όλοι (ή όσοι πραγματικά τους τιμούν), ότι τους αναγνωρίζουν όλοι (ή όσοι πραγματικά τους αναγνωρίζουν). Αλλά οι Μπελογιάννηδες δεν ανήκουν σε όλους. Και πολύ περισσότερο δεν ανήκουν σε όσους πασχίζουν να τους σφετεριστούν. Ανήκουν σε εκείνους που τους γέννησαν, που τους δημιούργησαν, που τους διαμόρφωσαν, που τους σμίλεψαν. Ανήκουν, δηλαδή, στο Κόμμα τους, στο ΚΚΕ. Και είναι τιμή του ΚΚΕ που βγάζει Μπελογιάννηδες, είναι μονάκριβη τιμή, που ανήκει στο ΚΚΕ, ότι χιλιάδες Μπελογιάννηδες έζησαν όπως έζησαν και πέθαναν όπως πέθαναν επειδή ακριβώς τιμή τους ήταν η τιμή του Κόμματός τους.

*

Τους «στοιχειώνει» ότι:

• Ο Μπελογιάννης, ο ίδιος ο Μπελογιάννης, είχε φροντίσει, εκτός από τους στρατοδίκες του, να «ξεμπερδέψει» και με εκείνους που κάποια στιγμή θα προσπαθούσαν να τον σκυλέψουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του:

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

*

Αυτά ήταν τα λόγια του Μπελογιάννη, στην πρώτη του δίκη, το Νοέμβρη του 1951. Οσοι έχουν το θράσος να ψάχνουν τη «δικαίωση» των δικών τους αθλιοτήτων κατά του ΚΚΕ στον Μπελογιάννη, ας γνωρίζουν ότι ο Μπελογιάννης - το επαναλαμβάνουμε - έχει «ξεμπερδέψει» μαζί τους.

***

Υστερόγραφο: Ο κ. Βότσης έπραξε άριστα που σε ένα τέτοιο κείμενο, κατασκευασμένο με τα υλικά που περιγράψαμε, επέλεξε να προβεί και σε μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας!

«Κομματισμός και δημοσιογραφία είναι έννοιες ασυμβίβαστες», αποφαίνεται...

Μερικές σκέψεις μόνο:

*

Πρώτον, ένας δημοσιογράφος που είναι με τον καπιταλισμό (λίγο πιο «καλλωπισμένο», πιο «ανθρώπινο», αλλά πάντως καπιταλισμό) και εφόσον επιθυμεί να ενταχθεί σε κάποιο κόμμα, έχει, πράγματι, πολλές επιλογές (από ΠΑΣΟΚ μέχρι ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να αποκλείεται ακόμα και η ΝΔ). Οποιος δημοσιογράφος δεν είναι με τον καπιταλισμό, αλλά με την ανατροπή του, και θέλει να δράσει πολιτικά, επίσης, έχει επιλογή. Αλλά μόνο μία...

*

Δεύτερον, ένας δημοσιογράφος μπορεί, όντως, να λέει ότι είναι «ανεξάρτητος» από κόμματα. Κανένας, όμως, δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος από την ιδεολογία του. Και καμία άποψη, δημοσιογραφική ή πολιτική, δε γίνεται να διεκδικεί εύσημα «ανεξαρτησίας» από την ιδεολογία του φορέα της, εκτός μόνο από τους φορείς των κηρυγμάτων της (άμα τε και «αριστερής» ή «αντιεξουσιαστικής») ιδεολογικής και πολιτικής αφασίας.

*

Τρίτον, όποιος αντιλαμβάνεται τη δημοσιογραφία ως βατήρα από όπου μπορεί, «ανεξάρτητα» και «αντικειμενικά», να πλαστογραφεί καταστάσεις για να συκοφαντεί το ΚΚΕ, έχει, προφανώς, εντελώς διαφορετικό κώδικα δεοντολογίας από εκείνον που έχουν οι κομμουνιστές δημοσιογράφοι.

*

Τέταρτον, ο κ. Βότσης διαθέτει όλα τα προσόντα να παραδίδει μαθήματα «δημοσιογραφικής δεοντολογίας» όταν οικτίρει την κομματική ιδιότητα των κομμουνιστών δημοσιογράφων. Αλλωστε από τον Τζων Ρηντ μέχρι τον Βιδάλη, από τον Φίτσο μέχρι τον Καραντηνό και τον Παπαρήγα ουδείς κατάφερε να ανέλθει στο επίπεδο ενός Βότση...