Αφού η προσπάθεια να πείσουν για δήθεν καλύτερη ζωή στον καπιταλισμό αποτυγχάνει, προσκρούοντας πάνω στην ίδια την πραγματικότητα που διαμορφώνεται στα καπιταλιστικά κράτη και ιδιαίτερα στα πρώην σοσιαλιστικά, τα επιτελεία της άρχουσας τάξης στρέφουν την προπαγάνδα ενάντια στο σοσιαλισμό, ρίχνοντας όλο και περισσότερο λάσπη και δηλητήριο για την «ανελευθερία» αυτού του συστήματος. Χαρακτηρίζουν τις πρώην σοσιαλιστικές κυβερνήσεις «αυταρχικές», φτάνουν μέχρι την εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό και το φασισμό και ας νίκησε η ΕΣΣΔ και οι λαοί, όχι οι αστικές τάξεις, το φασισμό στον πόλεμο.

Ισχυρίζονται, για παράδειγμα, ότι σε μια καπιταλιστική κοινωνία ο εργάτης μπορεί να επιλέξει. Μπορεί να λέει ελεύθερα την άποψή του για τα πάντα. Προσπερνούν ωστόσο, ως «αυτονόητο» και «αυθύπαρκτο», ότι ο εργάτης, που παράγει μάλιστα ο ίδιος κάθε αγαθό, εξασφαλίζει κάτι μόνο όταν και εφόσον το επιτρέπουν «οι τσέπες του» που, το πόσο άδειες είναι καθορίζεται από τους καπιταλιστές... Ταυτόχρονα, η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι αποσιωπούν πως, ακόμα και η ποικιλία ή το περιεχόμενο των διαφόρων επιλογών, στον καπιταλισμό, δεν καθορίζονται από την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αλλά από τη μέγιστη δυνατή κερδοφορία των ατομικών κατόχων των μέσων παραγωγής. Για παράδειγμα, τα είδη της διατροφής, του ρουχισμού, της ψυχαγωγίας κλπ. που μπορεί να επιλέξει κάποιος, δεν καθορίζονται από την προστασία της υγείας του, την αντιμετώπιση συνεπειών ή κινδύνων λόγω κλιματολογικών ή γεωγραφικών συνθηκών σε μια περιοχή, την ανάπτυξη της κριτικής του ικανότητας, την άσκηση του πνεύματος και του νου -, αφού και να 'χει ελεύθερο χρόνο αδυνατεί να τον αξιοποιήσει δημιουργικά, γιατί του προσφέρουν «καπιταλιστικό εμπόρευμα» ως ψυχαγωγία» - καθορίζονται από το γρήγορο κέρδος του επιχειρηματία.

Τέτοιες, πολύμορφες παρεμβάσεις περί «ελευθεριών» και «δικαιωμάτων» θα πυκνώσουν, ειδικά σε περίοδο κρίσης. Σε περίοδο δηλαδή που η λαϊκή οργή μεγαλώνει και τα αδιέξοδα του συστήματος αποκαλύπτονται. Η αστική τάξη παίρνει τα μέτρα της για να εμποδίσει τη μετατροπή της αγανάκτησης σε οργανωμένη λαϊκή πάλη, για να προλάβει την πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων των εργαζομένων. Μαρτυρά έτσι την αγωνία της μήπως και η συζήτηση περί «ελευθερίας» στραφεί στην ουσία, ότι η ελευθερία έχει ταξικό περιεχόμενο. Και είναι ανύπαρκτη στον καπιταλισμό, αφού την τσακίζει η εκμετάλλευση. Πόσο ελεύθερος είναι ο άνεργος που δεν μπορεί να ζήσει; Ο εργάτης που διεκδικεί από το αφεντικό κινδυνεύοντας να βρεθεί χωρίς δουλειά; Είναι ελευθερία και δημοκρατία η τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς; Οι κίνδυνοι θανάτου από την ανυπαρξία συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας; Η καταστολή σε κάθε διεκδίκηση καλυτέρευσης της θέσης του εργαζόμενου;

Η εργατική τάξη πρέπει να εμπιστευτεί την πείρα που καθημερινά εμπλουτίζει. Η ελευθερία η δική της είναι ασυμβίβαστη με την ελευθερία των εκμεταλλευτών της, είναι αντίθετη με αυτή. Γι' αυτό και τα αστικά επιτελεία, ακόμα και στο άκουσμα των όρων ταξική πάλη, ρήξη, ανατροπή, πανικοβάλλονται. Ανησυχούν μήπως οι εργάτες συνειδητοποιήσουν, και οργανωμένοι ως τάξη παλέψουν για την ανατροπή της δικτατορίας του κεφαλαίου, της δικτατορίας των λίγων σε βάρος των πολλών. Γι' αυτό και κάνουν ό,τι μπορούν για να θωρακίσουν την εξουσία της δικής τους τάξης. Μαρτυρούν δηλαδή ότι ο φόβος των εκμεταλλευτών είναι ταυτισμένος με την ελπίδα και την προοπτική των εκμεταλλευομένων. Την προοπτική της οριστικής αποτίναξης του καπιταλιστικού ζυγού.