Αφίσα της παράνομης, τότε, ΚΝΕ το 1968, υπέρ των πολιτικών κρατουμένων του χουντικού καθεστώτος

Αλλωστε και την περίοδο της δικτατορίας και σήμερα στην Ελλάδα κουμάντο έκαναν και κάνουν οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές. Και τότε και σήμερα η Ελλάδα ήταν ενταγμένη σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Τότε ήταν στον στρατιωτικοπολιτικό ιμπεριαλιστικό οργανισμό του ΝΑΤΟ. Σήμερα είναι και στο ΝΑΤΟ και στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αυτό λοιπόν που έρχεται να θυμίσει η επιβολή της δικτατορίας του Απρίλη είναι πως και τότε και τώρα η πραγματικότητα που ζει η εργατική τάξη, η νεολαία, τ' άλλα λαϊκά στρώματα είναι ασυμφιλίωτη με τα συμφέροντά τους, με τα δικαιώματά τους.

Αλλωστε η πολιτική πράξη, που παίχτηκε με την εναλλαγή του 1974 και την αντικατάσταση της στρατιωτικής δικτατορίας - που αντικειμενικά δεν μπορούσε άλλο να υπηρετεί το κεφάλαιο καθώς η κρίση της ήταν αξεπέραστη - από το αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς, ήταν προϊόν εναλλαγής της μορφής της διακυβέρνησης των μονοπωλίων. Η στρατιωτικοφασιστική δικτατορία στην Ελλάδα παρέδιδε την κυβερνητική εξουσία στην αφρόκρεμα των τότε πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης της χώρας. Πολιτική αλλαγή την είπαν, αλλά στην πραγματικότητα ήταν σαν όλες τις συναλλαγές μεταξύ κυρίαρχων στη μοιρασιά της εξουσίας, που τη μάστιζε τότε πολιτική κρίση, σε μια περίοδο που η οικονομική κρίση του καπιταλιστικού κόσμου δεν άφησε ανεπηρέαστη και την οικονομία της Ελλάδας. Είχε πέσει πλέον και το τελευταίο φύλλο συκής, που κάλυπτε τη συμπαιγνία των αμερικανοΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών με το ντόπιο κατεστημένο και τους εκπροσώπους του ενάντια στον ελληνικό και τον κυπριακό λαό. Η ασίγαστη πάλη του λαϊκού αντιδικτατορικού κινήματος ωρίμαζε τις αντιαμερικανικές - αντιΝΑΤΟικές διαθέσεις, προβάλλοντας στο προσκήνιο την αναγκαιότητα μιας πολιτικής λύσης που θα άφηνε στο παρελθόν, όχι μόνο τη λαομίσητη χούντα, αλλά ό,τι σάπιο και αντιδραστικό κληροδότησε η μετεμφυλιοπολεμική πολιτική πραγματικότητα των ξενόδουλων κυβερνήσεων. Το Πολυτεχνείο, σύμβολο αγώνα και λαϊκού ξεσηκωμού, χτυπήθηκε μα δε νικήθηκε. Εγινε το στοιχείο που ένωσε το χέρι του πατέρα με του γιου στο όπλο της ελπίδας, αναζωογονώντας τους καταχωνιασμένους πόθους μιας γενιάς που πάλεψε χωρίς να φτάσει στο τέρμα, με τη λαχτάρα της νέας γενιάς να ανοίξει το δρόμο στο μέλλον που αφέντης της κοινωνίας θά 'ναι ο λαός και όχι ο αστός.

Σήμερα όλοι οι θιασώτες της αστικής δημοκρατίας προβάλλουν ως κατάχτηση για το λαό το γεγονός ότι ζει σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας. Μόνο που αυτή η δημοκρατία και ελευθερία σταματά για τους εργάτες εκεί που οι ίδιοι αντιπαλεύουν τους εχθρικούς για τους ίδιους νόμους και αρχίζουν να αγωνίζονται για το δικό τους δίκιο. Στη σημερινή περιβόητη δημοκρατία δε χωρά το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Και πράγματι αυτή η δημοκρατία, και οι ελευθερίες που λένε πως εξασφαλίζουν οι αστοί με την κοινοβουλευτική τους δημοκρατία, καταργούνται μέσα στα εργοστάσια και στους τόπους δουλιάς, όπου κυριαρχεί το «νόμος είναι το δίκιο του ιδιοκτήτη τους». Εκεί που όχι μόνο όποιος διεκδικεί τα δικαιώματά του κινδυνεύει να μείνει χωρίς δουλιά, μα και όποιος με κάθε τρόπο αντισταθεί στις αδηφάγες ορέξεις να τον εκμεταλλεύεται πιο στυγνά ο καπιταλιστής. Μα και όταν οι εργάτες βγουν στο δρόμο αμφισβητώντας ότι μπορούν να τους εκμεταλλεύονται ολοένα και πιο στυγνά, όταν διεκδικούν την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους εδώ η δημοκρατία δε χωρά. Οχι μόνο γιατί με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις τα εργασιακά δικαιώματα αφαιρούνται το ένα πίσω από το άλλο, αλλά γιατί η ταξική διεκδίκηση χτυπιέται από την κρατική τρομοκρατία και καταστολή.

Οι κυβερνήσεις τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ, συμμετέχουν στην ιμπεριαλιστική δράση. Θωρακίζουν τη «δημοκρατία των καπιταλιστών» με τρομονόμους και συνθήκες παρακολούθησης και φακελώματος των λαϊκών αγωνιστών, την έκδοσή τους σε τρίτες χώρες σε συντονισμό με την Ευρωπαϊκή Ενωση, τα κράτη - μέλη της και τις ΗΠΑ. Ποινικοποιούν την πολιτική και συνδικαλιστική δράση όταν αυτή αμφισβητεί τη νομιμότητα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Χρησιμοποιούν ακόμη και την επιστράτευση απεργών όταν το απαιτούν τα συμφέροντα των εργοδοτών, όπως έκαναν με τους ναυτεργάτες, τους εργάτες καθαριότητας κλπ.

Σήμερα λοιπόν περισσεύουν οι ύμνοι στη «δημοκρατία», πολύ περισσότερο η προπαγάνδα για την υπεράσπισή της. Πίσω απ' αυτές τις φωνές κρύβεται η πολιτική ουσία των θιασωτών της θωράκισης της ατομικής-καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Επιδιώκουν να επιβάλλουν στις συνειδήσεις του λαού και ιδιαίτερα της νέας γενιάς την επικίνδυνη άποψη πως η αμφισβήτηση αυτού του βάρβαρου συστήματος διακυβέρνησης που τους στερεί το δικαίωμα στη δουλιά και στη ζωή, τους καταστρέφει το δικό τους μέλλον. Και προσπαθούν μ' αυτό τον τρόπο να συγκαλύψουν την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού. Να τους κάνουν να πιστεύουν και να αποδέχονται πως η αμφισβήτηση αυτής της δημοκρατίας ανοίγει το δρόμο της στέρησης της δικής τους ζωής. Και ας είναι το μέλλον τους ήδη δυσοίωνο μέσα στη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού.

Ολες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις στήριξης της κοινωνίας του κεφαλαίου, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που υπεραμύνονται της «δημοκρατίας», που οι ρίζες τους βρίσκονται σε κόμματα προδικτατορικά, αυτά που έστρωναν το έδαφος για την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών, αλλά και κάποιοι άλλοι που καμώνονται πως μπορεί να εξανθρωπιστεί το σύστημα σπέρνοντας αυταπάτες στο λαϊκό κίνημα, υπερασπίζονται αντικειμενικά, ή, δεν αντιπαλεύουν την εξουσία μιας ισχνής μειοψηφίας εκμεταλλευτών. Υπερασπίζονται μια μορφή διακυβέρνησης που στην εποχή των μονοπωλίων όχι μόνο δεν μπορεί να δώσει τίποτα θετικό για το λαό, αλλά τραβά ανεπίστρεπτα στον κατήφορο της αντίδρασης.

Οι μετά το 1974 ελληνικές κυβερνήσεις ενίσχυσαν τη συμμετοχή και δράση τους στους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς. Οι ηθικοί αυτουργοί των κατά συρροή εγκλημάτων της χούντας σε βάρος του ελληνικού και του κυπριακού λαού, αναγορεύονται επικυρίαρχοι του παιχνιδιού που παίζεται με άλλους όρους και εκτελεστές στις ίδιες πλάτες. Το Κυπριακό για παράδειγμα παραμένει άλυτο πρόβλημα. Οι αμερικανοευρωπαίοι κάνουν πολέμους στην περιοχή μας με συμμετοχή της άρχουσας τάξης της Ελλάδας. Η πολιτική προσαρμογής στα δεδομένα της δράσης των μονοπωλίων, επιβάλλει την καθολική επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και στο λαϊκό κίνημα, η υποταγή του οποίου επιχειρείται με κάθε μέσο, προκειμένου να αφαιρείται η δυνατότητα υπεράσπισης και διεκδίκησης των συμφερόντων του και η προοπτική αμφισβήτησης της πολιτικής και της εξουσίας της άρχουσας τάξης. Ενισχύεται το κράτος της σύγχρονης δικτατορίας των μονοπωλίων μέσω θεσμών καταστολής και χειραγώγησης του λαού από την αστική δημοκρατία. Μόνο που «λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο». Και αυτός δεν είπε ακόμη την τελευταία λέξη. Το «ξεκαθάρισμα του λογαριασμού» ανήκει στο λαό.

Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία έχουν συμφέρον να απορρίψουν τη σημερινή αντεργατική - αντιλαϊκή νομιμότητα. Να δυναμώσουν την κοινή πάλη τους για το δίκιο τους, τα σύγχρονα δικαιώματά τους, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη.

Να αντιπαλέψουν τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ για αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια. Τους πολέμους που διεξάγουν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Τις επιθέσεις κατά των λαών της Μέσης Ανατολής. Και γι' αυτόν το σκοπό απαιτούνται αγώνες με αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό περιεχόμενο και προσανατολισμό. Οπως και τότε. Με ανυπακοή, απειθαρχία και εναντίωση στις επιλογές του κεφαλαίου. Τέτοιοι αγώνες μπορούν να αναπτύσσονται, όταν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της οικοδομούν το δικό τους λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης, για τη δική τους εξουσία. Με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές.