Παπαγεωργίου Βασίλης

Αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές δηλώσεις- τοποθετήσεις που έκανε σωρηδόν η ηγεσία του ΣΥΝ, πέρσι τέτοιον καιρό, όταν πανηγύριζε για τα τεκταινόμενα στο κίνημα και τις διεργασίες στην Αριστερά της Γαλλίας, με αφορμή το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα για το «ευρωσύνταγμα» και το νεανικό ξεσηκωμό κατά «του συμβολαίου προσωρινής πρόσληψης» του Ντε Βιλπέν. Βεβαίως και για την κεντροαριστερή κυβερνητική νίκη στην Ιταλία. Τότε χαρακτήριζε όσα συνέβαιναν εκεί «γεγονότα ιστορικής σημασίας για όλη την Ευρώπη», «διεργασίες διαμόρφωσης μιας πολύχρωμης αντινεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής Αριστεράς», που «καθορίζει το κίνημα και τις εξελίξεις», που «διαμόρφωνε νέα δυναμική»!

Μάλιστα, τις διεργασίες αυτές τις πρόβαλλε ως πρότυπα και ως οδηγό και για το κίνημα στην Ελλάδα. Και φυσικά κατακεραύνωνε το ΚΚΕ με τους γνωστούς χαρακτηρισμούς περί «διασπαστικής δράσης» και «αναχρονιστικής αντίληψης», το οποίο όχι μόνο δε συμφωνεί με την κοινή δράση με την εδώ σοσιαλδημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, αλλά παλεύει για τη συγκρότηση ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος, ταξικού και πολιτικού, κατά της αντιλαϊκής πολιτικής, που να βλέπει μακριά και να οδηγεί τις λαϊκές και νεανικές συνειδήσεις έξω από τα όρια του «ευρωμονόδρομου» και του καπιταλιστικού συστήματος.

Οι οπορτουνιστές, όμως, για μια ακόμα φορά αποδεικνύουν ότι «κακαρίζουν» πολύ και ακατάσχετα, όταν ετοιμάζουν το «αυγό». Οταν όμως αυτό γεννηθεί, τότε παριστάνουν τους ανήξερους για το αποτέλεσμα.

Η ηγεσία του ΣΥΝ, λοιπόν, ούτε άκουσε, ούτε ξέρει τίποτα για τις αιτίες που οδήγησαν τη Γαλλία σε μια εξελισσόμενη κατάσταση πολιτικής κατάπτωσης.

Στις θέσεις και στο λόγο των πολιτικών εκφραστών του κεφαλαίου αντανακλώνται αναγκαστικά οι σημερινές - αντιδραστικές - ανάγκες του κεφαλαίου. Εκφράζεται η όξυνση των αντιφάσεων και η σήψη του ιστορικά ξεπερασμένου εκμεταλλευτικού συστήματος που υπηρετούν.

Το μεγάλο δράμα όμως για τους εργαζόμενους της Γαλλίας, τη νεολαία που προέρχεται από τα λαϊκά στρώματα βρίσκεται στο εξής: Ενώ η ζωή τους επιδεινώνεται διαρκώς και ενώ οι πολιτικοί του κεφαλαίου αποθρασύνονται, αυτοί είναι πολιτικά αδύναμοι, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Σε αυτή τη θλιβερή αντιλαϊκή προεκλογική περίοδο, ουσιαστικά και πρακτικά, δεν είχαν καμιά διέξοδο διαφυγής. Είχαν να διαλέξουν μόνο μια προοπτική: Συνέχιση και κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων. Και το μόνο κριτήριο με το οποίο έπρεπε να ψηφίσουν ήταν ποιος από τους υποψήφιους Προέδρους είχε την πιο κατάλληλη για το αξίωμα γαλλική φινέτσα!

Οταν συνεχίζεις στον ολισθηρό δρόμο της ταξικής συνεννόησης και δε βγάζεις κανένα συμπέρασμα από τα αποτελέσματα; Το 35ωρο (!), κατάκτηση της κυβέρνησης Ζοσπέν, όπου συμμετείχε το Γαλλικό ΚΚ και η οποία βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία!!!

Το 35ωρο ψηφίστηκε από την «κεντροαριστερά» στο όνομα της καταπολέμησης της ανεργίας και με τον όρο να δεχτούν τα συνδικάτα την ελαστική και μερική εργασία! Εφόσον πέρασαν αμαχητί και με πανηγυρισμούς τα αντιδραστικά εργασιακά μέτρα, τώρα για τα κόμματα του κεφαλαίου έφτασε η ώρα και για το 35ωρο. Και η γαλλική Αριστερά καταριέται εν χορώ τη νεοφιλελεύθερη στρέβλωση του καπιταλισμού! Εδώ δε μιλάμε πια για ιδεολογική ανεπάρκεια, αλλά για κατάντια.

Δε χρειάζεται να είναι κανείς κομμουνιστής για να γνωρίζει το θεμελιώδες επιστημονικό έργο του Μαρξ ή τη συσσωρευμένη εμπειρία από το σύγχρονο καπιταλισμό, που αποδεικνύουν ότι η ανεργία ούτε καθορίζεται ούτε εξαρτάται κυρίως από τον εργάσιμο χρόνο των εργατών (αυτός σχετίζεται με το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης), ότι η ανεργία αποτελεί ένα άλυτο οργανικό πρόβλημα του καπιταλισμού, της ανάπτυξής του, ο οποίος χρησιμοποιεί τα επιτεύγματα της εργασίας σε βάρος των ίδιων των εργατών.

Το κεντρικό σύνθημα της Μπιφέ είναι: «Νέα δικαιώματα για τους εργαζόμενους», όπως ο κατώτερος κοινωνικός μισθός και η συμμετοχή εργαζομένων στις διοικήσεις των επιχειρήσεων! Αυτά είναι τα νέα δικαιώματα για τους εργάτες της σύγχρονης καπιταλιστικής Γαλλίας, της χώρας της ηρωικής Παρισινής Κομμούνας! Να μην είναι εξαθλιωμένοι οι εργάτες σήμερα, και να έχουν κάποιο λόγο οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι στον τρόπο που θα μεγαλώνει η εκμετάλλευσή τους!

Αλλά τι να περιμένεις όταν η υποψήφια του ΓΚΚ και οι άλλοι αριστεροί υποψήφιοι θεωρούν ως δεδομένο ότι θα υποστηρίξουν στο β΄ γύρο τη Σεγκολέν για να μη βγει ο πιο συντηρητικός Σαρκοζί, και αν δεν περάσει «η δική τους» τότε θα στηρίξουν τον Μπαϊρού και αν περάσει ο Λεπέν τότε θα στηρίξουν Σαρκοζί!

Οποιος επιχειρήσει να χρεώσει αυτή την εκφυλιστική κατάσταση στη λεγόμενη πολυδιάσπαση της Αριστεράς, οφείλει να απαντήσει:

Εφόσον στη Γαλλία δεν υπάρχει η «παθολογία του ΚΚΕ» και εφόσον οι πολύχρωμες δυνάμεις της Αριστεράς έχουν μια ομογενοποιημένη «αντιδογματική- αντισταλινική ιδεολογία», έχουν καταδικάσει το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα στην Ευρώπη, έχουν κοινή αντίληψη για το κίνημα, γιατί δεν ενώνονται; Αν και δεν προκύπτει (όπως δεν προέκυψε) πολιτική υπέρ του λαού, αν αθροίσεις δέκα οπορτουνισμούς...

Από πότε αν ενώσεις την ανημποριά με τον ιδεολογικό εκφυλισμό και τον αντικομμουνισμό θα προκύψει μια αληθινά ριζοσπαστική και επαναστατική δύναμη;

Τι έγινε αυτή η μεγάλη νίκη και το «σχολείο πολιτικής πάλης» τώρα που αντίστοιχα μέτρα σαν του Ντε Βιλπέν προτείνουν όλοι οι πιθανοί Πρόεδροι που θα εκλεγούν και με την ψήφο των αριστερών κομμάτων;

Το γαλλικό λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα πάρα το ΟΧΙ που είπε στο «ευρωσύνταγμα», παρά τις μαζικές κινητοποιήσεις κατά της «πρώτης εργασίας» δεν πήγε πουθενά, δεν προχώρησε ούτε ένα βήμα μπροστά, γιατί οι πολιτικές δυνάμεις που συμμετείχαν σε αυτό, το εγκλώβισαν (όπως επιδιώκει ο ΣΥΝ εδώ) σε αμυντικά αιτήματα. Εμπόδισαν τη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων προβάλλοντας ως νέα τα συνθήματα της μεταπολεμικής σοσιαλδημοκρατίας περί «κοινωνικού κράτους», καλλιεργώντας τις επικίνδυνες αυταπάτες ότι υπάρχει φιλολαϊκή λύση χωρίς ριζικές ανατροπές στην εξουσία και την οικονομία... «Δεν ξέρω αν η κυρία Παπαρήγα στα θέματα της ψυχολογικής ερμηνείας των πολιτικών δυνάμεων τα καταφέρνει ιδιαίτερα. Ο στόχος ο δικός μας είναι σαφής», δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΥΝ τον Απρίλη του 2006 στο ραδιοσταθμό «9.84» και συνέχισε: «Θέλουμε να είμαστε μια δύναμη η οποία θα λειτουργεί, πρώτον, σε κινηματικό επίπεδο, δεύτερον, θα συμβάλλει στη σύγκλιση των δυνάμεων της Αριστεράς, οι οποίες δυνάμεις της Αριστεράς έχουν μια πολυχρωμία. Πρότυπό μας είναι αυτό που έγινε σε μεγάλο βαθμό και είχε αυτό το τεράστιο αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα της Γαλλίας...».

Μα γι' αυτόν «το σαφή σας στόχο» πρέπει να σας ξεσκεπάζουν οι ριζοσπάστες αγωνιστές οι οποίοι θέλουν ένα ισχυρό κίνημα που παλεύει να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική.