«Σαν γουρούνια μας έχουν».

Η δήλωση είναι χτεσινή, έγινε στην τηλεόραση και ανήκει σε μια από τις μετανάστριες εργάτριες στο Αιτωλικό που της τσάκισαν τα κόκαλα με ρόπαλο. Η εργάτρια προέρχεται από τις χώρες που «λευτερώθηκαν από τον κομμουνιστικό ζυγό». Βαρύ κι ασήκωτο το κόστος της ελευθερίας. Οχι σαν το φελιζόλ που έσπρωξε ο Βαλέσα...

Εκεί που δεν είχαν άνεργους, τώρα έχουν. Εκεί που είχαν σπίτι, τώρα είναι άστεγοι. Εκεί που ο πλούτος της παραγωγής τους ήταν κοινωνικό μοίρασμα, τώρα τρέχουν και δε φτάνουν. Ελεύθεροι να γίνουν ξανά εκείνη η εργατική τάξη που πρέπει να μάθει απ' την αρχή την αλφαβήτα της ταξικής πάλης, μέχρι να ξαναμάθει ότι με το δυνάστη δε χορεύεις βαλς, σε χορεύει στο ταψί. Μέχρι να μάθουν ξανά ότι χάνοντας τις αλυσίδες της «ελευθερίας» κερδίζουν τα πάντα.

Μέχρι τότε θα υπομένουν όλους αυτούς, που τους πήρε 20 χρόνια για να επανασκηνοθετήσουν την πτώση του τείχους με τα ρετάλια της αντεπανάστασης.

Η αστική τάξη, τα μονοπώλια, έχουν λόγους να πανηγυρίζουν. Τα κέρδη που έχασαν στα 70 χρόνια του σοσιαλισμού, πρέπει να αναπληρωθούν. Και το σημαντικότερο, πρέπει να μείνει λίγο ακόμα ζωντανό το μήνυμα ότι «δεν υπάρχει μέλλον έξω από τον καπιταλισμό», ώστε να παρατείνουν τη βαρβαρότητα, γιατί γνωρίζουν πως αργά ή γρήγορα αυτό που προς το παρόν αντιμετωπίζουν με επιδόματα φτωχοκομείου και ΜΚΟ, δε θα μπορούν όχι να το συμμαζέψουν, αλλά θα γίνει τσουνάμι που θα τους πνίξει.

Γι' αυτό σπεύδουν τα «πτυχία» να βεβαιώσουν πως ο κομμουνισμός πέθανε αμετάκλητα. Οπως είχαν προαναγγείλει «το τέλος της ιστορίας». Μόνο που η Ιστορία γράφεται ξανά - και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς - στο πεδίο της ταξικής σύγκρουσης. Εδωσε πολλά η αστική τάξη για να ενσωματώσει την εργατική, μέσα από εργοδοτικά και κυβερνητικά συνδικάτα, με τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, με την πολιτική - ιδεολογική συμβολή της. Κι όμως, σε πείσμα αυτής της επιδίωξης, η Ιστορία γράφεται και πάλι στους δρόμους της ταξικής σύγκρουσης, όσο κι αν ψάχνουν μέσα από δημοσκοπήσεις οι αστοί να βρουν αν ο πληθυσμός είναι μαζί τους. Τα 4,5 εκατομμύρια ευρώ για το πάρτι της νίκης τους είναι λίγα μπροστά σ' αυτά που κερδίζουν και χρωστάνε και τα οποία η εργατική τάξη έχει κάθε λόγο να τα πάρει πίσω με όλους τους τόκους.

Για μια ακόμη φορά τα στοιχεία μαρτυρούν πως η ανάπτυξη των κερδών πάει μαζί με την ανεργία, με τη δημιουργία δηλαδή του εφεδρικού στρατού που δημιουργείται για να πιέζει για χαμηλότερα μεροκάματα, για αρπαγή περισσότερης υπεραξίας. Αργά ή γρήγορα κι αυτό γίνεται συνείδηση. Ηδη όσοι βίωσαν ξανά και ξανά τι σημαίνει μερική και ελαστική απασχόληση κάνουν ένα βήμα.

Το ΠΑΣΟΚ θα επιχειρήσει να απορροφήσει ορισμένους στα πλαίσια της δικής του «επανίδρυσης του κράτους», για να αποδειχτεί για μια ακόμη φορά πως η αστική εξουσία δεν μπορεί να κρατηθεί χωρίς να στήνει ξανά και ξανά το μηχανισμό της έτσι που και να ενσωματώνει, αλλά και να στρέφει τους μισούς απέναντι στους άλλους μισούς. Πώς αλλιώς θα μπορεί ως κι ο Πάγκαλος να δηλώνει ότι τινάζει στον αέρα τα ιδεολογικά και πολιτικά θεμέλια της Δεξιάς, τα οποία εφαρμόζει η κυβέρνησή του;

Το λέει με απλά λόγια ο Ψυχάρης στο ΒΗΜΑ: Οτι κάθε κυβέρνηση για να κυβερνήσει πρέπει να έχει το κρατικό μηχανισμό δικό της. Το έκανε ο Μητσοτάκης για λογαριασμό του πρώτου Γ. Παπανδρέου. Το έκανε ο Κουτσόγιωργας για λογαριασμό του Α. Παπανδρέου. Το επιχειρεί ο νεότερος Γ. Παπανδρέου, το βεβαιώνει ο Πάγκαλος. Ας το θυμόμαστε την επόμενη φορά που θα μας μιλήσουν για το ουδέτερο κράτος.

Ασχετο: Γράφαμε τις προάλλες για τους τυμβωρύχους. Προχτές ο Καρτερός και χτες ο Βότσης έσπευσαν - ο καθένας με τον τρόπο του - να δηλώσουν «παρών»! Ετσι που δε χρειάστηκε καν να θυμηθεί τον τροτσκιστή μέσα του ο Χρυσοχοΐδης. Τουλάχιστον ο Καλύβας του Yale δεν κρύβει το μίσος του.

Τι έχει να γράψει η Ιστορία όταν...