Τα «Ορφανά» του Λάιλ Κέσλερ (μετάφραση Μαργαρίτα Δαλαμάγκα - Καλογήρου), είναι έργο δυνατό, ιδιότυπο, στέρεα δομημένο, με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Εργο με αναπάντεχες κωμικές σκηνές, αλλά και στιγμές έντονα φορτισμένες, θεραπευτικά συγκινησιακές, που προσφέρει τρεις πολύ αξιόλογους ρόλους στους ηθοποιούς που τους ερμηνεύουν (Παναγιώτης Μπρατάκος - Φίλιπ, Στέλιος Καλαϊτζής - Τρητ, Κώστας Ανταλόπουλος - Χάρολντ). O Κοραής Δαμάτης είναι σκηνοθέτης που γνωρίζει καλά να στήνει τόσο σκηνές πολυπρόσωπες όσο και σκηνές ολιγοπρόσωπες αλλά υψηλής θερμοκρασίας, και να διδάσκει στους ηθοποιούς το κείμενο με έμφαση στα απροσδόκητα των καταστάσεων, στις αστραπιαίες αλλαγές ψυχισμού, να δίνει βάθος στο κείμενο και να δραματοποιεί χωρίς υπερβολές ακόμη και τις σιωπές.
Δύο ορφανά αδέλφια επιβιώνουν, το ένα χάρη στο άλλο, αλλά και εις βάρος του. Το έργο έχει μια εξαιρετική δομή: ο ένας αδελφός, μικροκλέφτης και βίαιος, έχει υιοθετήσει τη δύναμη και τον κυνισμό τού «έξω» κόσμου, ο δεύτερος, αγαθός και αποκλεισμένος, ζει με την καρτερία, την αδράνεια και την αθωότητα έως αφέλεια του «έσω». Ο μεγάλος αδελφός εμποδίζει τον μικρό να βγει από το σπίτι - καταφύγιο, κρατώντας τον ουσιαστικά δέσμιο μιας τεχνητής πραγματικότητας, εμποδίζοντάς τον ακόμη και από την γνώση. Ο ένας επιβιώνει, γιατί υπάρχει ο άλλος. Μέχρι που εισβάλλει ο «ξένος» παρόμοιας μοίρας, αλλά «επιτυχημένος» του περιθωρίου και ανοίγει τα παράθυρα του καταφυγίου τους για να φανερωθεί όλη η τρυφερότητα και η στοργή, ο φόβος και η έγνοια του ενός προς τον άλλο.