Το «Αγγέλων Βήμα», ένα νεοκλασικό κτίριο του 1920 στην οδό Σατωβριάνδου 36, διαθέτει θέατρο 110 θέσεων, τρεις αίθουσες εικαστικών εκδηλώσεων, ατμοσφαιρικό φουαγέ, εντυπωσιακό μπαρ και πέτρινο κελάρι. Την καλλιτεχνική διεύθυνση έχει ο σκηνοθέτης Κοραής Δαμάτης, ενώ κάθε χρόνο το πρόγραμμα έχει στόχο να προσφέρει μια πρόταση για ολοκληρωμένη έξοδο στην πόλη με άξονα το θέατρο, τη μουσική ή τα εικαστικά, αλλά και με γαστριμαργικές απολαύσεις. Στις δραστηριότητες του χώρου περιλαμβάνονται θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, εκθέσεις ζωγραφικής, γλυπτικής και φωτογραφίας, αφιερώματα και πολλά ακόμη.

«Το Αγγέλων βήμα» - λέει ο Κοραής Δαμάτης - «ήταν απ' την αρχή και παραμένει ένα στοίχημα. Γίνονται πολλά πράγματα, θέατρο, μουσική, εικαστικά, αφιερώματα. Είναι ένας χώρος που θέλει να καλύψει μεγάλο φάσμα και στην τέχνη και την πληροφόρηση και φέτος θα συνδέσουμε τη λειτουργία με το Κελάρι, ένα χώρο για μετά ή και πριν την παράσταση με ελαφρύ φαγητό και ποικιλίες κρασιών μικροπαραγωγών. Παράλληλα, το «Αγγέλων Βήμα» έχει δημιουργήσει και διατηρεί έντονο κοινωνικό πρόσωπο, συμμετέχοντας ενεργά και παίρνοντας θέση σε προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία του σήμερα».

-- Πόσο κοντά στην πραγματοποίησή του βρίσκεται αυτό το στοίχημα;

-- «Σαφέστατα είναι δύσκολο να το οδηγήσει κανείς εκεί που θέλει και μάλιστα στο κέντρο της Αθήνας. Θέλει προσπάθεια, θέλει υπομονή και επιμονή. Εχουμε όμως ήδη θετικά δείγματα. Συχνά βλέπουμε θεατές που βλέπουν όχι μόνο όλες τις παραστάσεις μας αλλά και περισσότερες φορές την ίδια παράσταση. Δημιουργείται σιγά - σιγά ένας πυρήνας γύρω από το Αγγέλων Βήμα που φαίνεται ότι το πίστεψε».

-- Εχετε τη γνώση και την εμπειρία πολλών χρόνων μέσα στο θεατρικό περιβάλλον της χώρας, πιστεύετε ότι το θέατρο σήμερα υπηρετεί τον κοινωνικό του ρόλο ή κάπου έχει χαθεί;

-- «Το θέατρο πιστεύω ότι βρίσκεται σε μια στιγμή που σε μας φαίνεται πολύ, με την έννοια των πολλών πραγμάτων, των αλλαγών, των προχωρημένων παραστάσεων ή των μη προχωρημένων ή αυτών που φαίνονται προχωρημένες... μοιάζει σαν ένα κίνημα, που στην Ευρώπη έχει γίνει από το '50 - '60 και καθυστερημένα ήρθε και στην Ελλάδα. Σαφέστατα φαίνεται αυτή τη στιγμή μια καμπή, με την ακριβή έννοια της λέξης, που σημαίνει ότι γυρίζουν τα πράγματα προς μια άλλη κατεύθυνση. Πού θα πάνε, δε γνωρίζω. Απλώς αυτή τη στιγμή έχουμε τους τριγμούς που συμβαίνουν, τους φυσιολογικούς τριγμούς που συμβαίνουν σε κάθε αλλαγή, που δεν ξέρουμε αν θα φέρει θετικά αποτελέσματα. Αν η επόμενη στροφή θα μας χαρίσει πράγματα ή όχι».

-- Η πολιτεία παίζει κάποιο ρόλο;

-- «Εχω την εντύπωση ότι η πολιτεία αδιαφορεί για την τέχνη. Δε νομίζω ότι την ενδιαφέρει μέχρι σήμερα, τουλάχιστον, για να μην καταδικάσω τα νέα πρόσωπα, ακόμη τουλάχιστον... Δεν διαπίστωσα ποτέ μια αγάπη μια προστασία και μια παροχή ασφάλειας του κράτους προς τον πολιτισμό και δεν εννοώ μόνο το θέατρο, αλλά και το χορό, και τα εικαστικά, και το βιβλίο, και το σινεμά... Είναι μια χώρα η Ελλάδα με πάρα πολύ φως, πάρα πολύ μεγάλη ιστορία, που όμως το κράτος μέχρι σήμερα δεν έδωσε την απαιτούμενη σημασία. Δεν την πρόβαλε όσο έπρεπε, δεν την εκμεταλλεύτηκε στο τέλος - τέλος. Στέκονται στα πολύ - πολύ απαραίτητα κι αυτά δεν γίνονται και ποτέ στην ώρα τους».

-- Μα είναι θέμα προσώπων ή πολιτικής βούλησης, τελικά;

-- «Ναι, έχετε δίκιο. Δεν είναι θέμα προσώπων. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης και δεν την έχουν. Δεν υπάρχει το κράτος εκείνο που θα αποφασίζει ότι αυτό το προϊόν, έτσι για να το πω πολύ πεζά, θα το εκμεταλλευτώ. Δεν το εκμεταλλεύεται. Οχι απλά να το προστατέψει αλλά και να το εκμεταλλευτεί».

-- Μήπως όμως αυτή η λέξη προϊόν, αποδυναμώνει την έννοια της τέχνης και την οδηγεί στην εμπορευματοποίηση, με αποτέλεσμα να χάνει κάποια από τα εσωτερικά της χαρακτηριστικά;

-- «Το λέω προϊόν μήπως ενδιαφερθούν κάποιοι άνθρωποι που μιλάνε σ' αυτήν την αγοραία γλώσσα. Πραγματικά, γίνονται πολλές παραστάσεις που ακολουθούν την έννοια της τέχνης, που δεν είναι προϊόντα. Επειδή μιλούσαμε για το κράτος κι επειδή το κράτος μιλάει περισσότερο για χρήματα, όπως και σχεδόν όλοι πια μιλάνε συνέχεια για χρήματα, πόσα βγάζεις, πόσα θα μπορούσες να βγάζεις, πόσα πρέπει να βγάλεις... Δεν είναι βιομηχανία η Ελλάδα και δεν πρέπει και δεν μπορεί να γίνει. Από την άλλη, θέλουν να μας βάλουν στη φοβερή πορεία της παγκοσμιοποίησης που απεύχομαι και πρέπει να απεύχεται κάθε άνθρωπος. Η παγκοσμιοποίηση έχει τη λογική να ισοπεδώσουν τα πάντα, να γίνουν όλα σχεδόν ίδια, τίποτε να μη θυμίζει το διαφορετικό του καθένα. Το διαφορετικό του καθένα ακόμη προσμετράται ως επικίνδυνο. Πρέπει να το πολεμήσουμε και το πολεμάμε όσο μπορούμε».