Η προ-γιαγιά είχε υποχωρήσει πριν από δυο χρόνια, περίπου, στον πολιτικό γάμο του εγγονού της. Τώρα, που πλησίαζαν τα γεννητούρια, έριξε την «πρωτότυπη» και «καταπληκτική» πρότασή της στο γιο της: «Κοίτα, επειδή θα υπάρξει πρόβλημα με τη βάπτιση του παιδιού, να πείσεις το γιο σου και τη νύφη μας να κάνουν και θρησκευτικό γάμο, για να δεχτεί η εκκλησία να βαπτιστεί το παιδί. Και δε χρειάζεται να μαθευτεί. Να γίνει σε στενό κύκλο, μεταξύ μας». «Και ποιος σου είπε, μάνα, ότι θα βαπτιστεί το παιδί;». «Δε θα βαπτίσετε το παιδί; Ντροπή σας!», έπεσε σαν κεραυνός του Δία η φωνή της μάνας του, απ' την άλλη γραμμή του τηλεφώνου. Στο χωριό, ιδιαίτερα, αλλά και στην πόλη, και μάλιστα οι άνθρωποι του παλιού καιρού, αυτούς τους «νεωτερισμούς» δεν τους σήκωναν... Απ' τη μια η πίστη στο θεό, απ' την άλλη η παράδοση και κυρίως - αυτό έπαιζε τον καταληκτικό και καθοριστικό λόγο - η ενδεχόμενη κοινωνική κατακραυγή από συγγενείς και γείτονες, στάθηκε η αιτία της σθεναρής αντίστασης της 85χρονης προ-γιαγιάς στο γιο της και παππού συγχρόνως του νεογέννητου Ορέστη.

«Ορέστη», αποκαλούσαν το νεογέννητο όλοι από το μαιευτήριο, ακόμη, και το θέμα έληξε. Οταν η προ-γιαγιά κατάλαβε ότι δε θα περάσει ο λόγος της και όταν έμαθε ότι το δισέγγονό της θα ονομαστεί Ορέστης και όχι Γιώργος, όπως έλεγαν το γιο της, αφού «το 'φαγε» κι αυτό και το «κατάπιε», προσπάθησε να προτείνει άλλο όνομα. Αντιπερισπασμός και πονηρός ελιγμός! Ο εγωισμός της δεν της επέτρεπε να υποχωρήσει, αλλά με αναδίπλωση και κυκλωτική κίνηση προσπάθησε ν' «αντεπιτεθεί», μήπως και κερδίσει τουλάχιστο στα σημεία, προτείνοντας και κερδίζοντας ένα δικό της όνομα: «Τουλάχιστο, να το πείτε Ιάσονα», είπε. Εκείνο το «τουλάχιστο» εξηγούσε τις προθέσεις της. «Καλά, γιαγιά, θα δούμε», απάντησε διπλωματικά ο εγγονός της, ο νέος πατέρας.

Ο παππούς είχε προτείνει στο γιο του, από τις πρώτες μέρες της εγκυμοσύνης της νύφης του και του αγγέλματος του χαρμόσυνου γεγονότος, και στην περίπτωση βέβαια που το παιδί θα ήταν αγόρι, να μην ονομάσουν Γιώργο το εγγόνι του, όπως ορίζει η παράδοση, που θέλει για το πρώτο αρσενικό να παίρνει το όνομα του παππού από τον πατέρα του γαμπρού και για το πρώτο θηλυκό το όνομα από τη μάνα του γαμπρού κ.ο.κ. «Αρκετά», σκέφτηκε, «τιμήθηκε στην ιστορία, τόσες και τόσες γενιές, το ονοματεπώνυμο: Γιώργος Παρδάλης. Ας βγει κι ένας Παρδάλης με ένα αρχαιο-ελληνικό όνομα». Το ίδιο είχε προτείνει και η γυναίκα του, στην περίπτωση που θα γεννιόταν κορίτσι. Ας έδιναν οι γονείς του όποιο ελληνικό όνομα ήθελαν: Νεφέλη, Αρτεμη, Δανάη... Ικανοποιήθηκαν γιος και νύφη με την εξέλιξη αυτή. Τα ίδια μυαλά κουβαλούσαν κι αυτοί. Μακριά απ' τους παπάδες και τη θρησκεία, μακριά και από την εβραϊκή θρησκεία. Γι' αυτό άλλωστε παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο στο Δημαρχείο της Νίκαιας.

Αλλωστε, ο παππούς Γιώργος εδώ και πολλά χρόνια πρότεινε και προτείνει και σήμερα, ακόμη, σε όλους τους φίλους, γείτονες και συγγενείς του, να ξεφύγουμε από το εκκλησιαστικό κατεστημένο και τα όποια οικονομικά συμφέροντα του ιερατείου. Υποστηρίζει ότι η πίστη είναι άλλη υπόθεση, δικαίωμα του καθενός, παρόλο που κάθε μεταφυσική και ιδεαλιστική αντίληψη είναι αντιεπιστημονική και ενδεχομένως να εξελιχθεί, εντελώς ασυνείδητα, και σε αντικοινωνική πρακτική. Αυτά λέει και ξαναλέει ο παππούς Γιώργος, με αποτέλεσμα να γίνεται κουραστικός, αν και ξεκίνησε από θρησκόληπτη οικογένεια, που είχε αποφασίσει - ερήμην του - να σπουδάσει μετά τις γυμνασιακές σπουδές του στη Θεολογική Σχολή Χάλκης, που τότε λειτουργούσε, ακόμη, στην Κωνσταντινούπολη, ώστε να γίνει ιερωμένος (αρχιμανδρίτης). Γλίστρησε, την τελευταία στιγμή και ξέφυγε από τα θεία... «Να 'ταν θέλημα θεού;», έλεγε αστειευόμενος.

Το «Οδυσσέας», όμως, που πρότεινε ο παππούς δεν τους άρεσε. Τα παιδιά το 'φεραν από δω το 'φεραν από κει, κάποια στιγμή το πήρε το ποτάμι: «Πατέρα, αποφασίσαμε με την Ελένη μου, το παιδί μας να το ονομάσουμε Ορέστη». «Δε βαριέσαι», ξανασκέφτηκε ο γέρος, «αρχαίο το ένα, αρχαίο και τ' άλλο. Εβραϊκό όνομα να μην είναι. Ελληνικό να 'ναι κι όποιο θέλουν τα παιδιά και... καλά να 'ναι».

Ετσι, αποφασίστηκε και τελικά όλοι οι κοντινοί συγγενείς το αποδέχτηκαν. Και τ' όνομα αυτού: Ορέστης.

Ομως, έπρεπε επίσημα να δοθεί το όνομα, όπως ορίζει από τη μια ο νόμος και όπως ορίζουν και οι κοινωνικοί κανόνες. Αλλωστε, η παράδοση, πέρα από τα θρησκευτικά, εβραϊκά και μη γραμμένα στα βιβλία από τους κανόνες των ιερών συνόδων κλπ., απαιτούσε γλέντι, χορό, ευχές, απλά εκδηλώσεις με κοινωνιολογικό χαρακτήρα και ψυχολογικό περιεχόμενο. Κοινωνικές εκδηλώσεις, όπου θα μαζεύονταν φίλοι και συγγενείς να γιορτάσουν την ονοματοδοσία ή ονοματοθεσία ή ονομάτισμα του νεογέννητου.

Νονός/ονοματοδότης ποιος θα ήταν; Το ζευγάρι αποφάσισε, μετά από συγκατάθεση και των ίδιων των νονών, να είναι τα μοναδικά αγαπημένα αδέρφια τους: ο Κώστας, αδερφός του πατέρα του Ορέστη και η Φιλομήλα, αδερφή της μάνας του Ορέστη. Ο νονός Κώστας, που ζούσε στο εξωτερικό, όταν έμαθε ότι αποκαλούσαν ήδη Ορέστη το «αβάπτιστο» μωρό, χωρίς ακόμη να γίνει η εκδήλωση της ονοματοδοσίας, αντέδρασε: «Βλέπω ότι, αν και είμαι ο μέλλων νονός του μωρού, έχω παρακαμφθεί», είπε χαριτολογώντας, με κάποιο νόημα, ωστόσο...

Και όλα έγιναν, όπως αποφάσισαν γονείς και νονοί, με κάποιες δυσκολίες κοινωνικού χαρακτήρα, τις οποίες ξεπέρασαν με διπλωματικότητα και ασφαλώς με σταθερότητα στις ιδέες τους. Τέτοια φαινόμενα δε τα βλέπει κανείς κάθε μέρα. Συνήθως, κοινωνικά στιγματίζονται, αν και οι καιροί αλλάζουν. «Τα πάντα ρει». Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τι πρέπει να κρατήσουν από την παράδοση, και ιδιαίτερα την ελληνική λαϊκή παράδοση, και τι να απορρίψουν από την εβραϊκή μυθολογία, τις κάθε είδους ιδεαλιστικές/μεταφυσικές/παγανιστικές κλπ. αντιλήψεις.

Από την άλλη τελετουργικό για ονοματοδοσία δεν υπάρχει και όλα εδώ έγιναν με αυτοσχεδιασμούς και σύμφωνα με τη σκηνοθετική τους ευαισθησία και ικανότητα. Ο παππούς Γιώργος και η νονά Φιλομήλα, που είχαν ένα κάποιο ψώνιο με το θέατρο, συνέβαλαν ως ένα βαθμό στη διαμόρφωση του τελετουργικού της εκδήλωσης.

Η ονοματοδοσία πραγματώθηκε στον εξωτερικό χώρο Καταφυγίου Φυσιολατρικού Ομίλου στον Υμηττό. Εκατό άτομα, περίπου, παρακολούθησαν την εκδήλωση και όλοι έμειναν ενθουσιασμένοι. Μοιράστηκαν σε όλους μαρτυριάτικα (μαρτυρίκια), με τυπωμένο πάνω τους ένα περιστέρι, το σύμβολο της ειρήνης, που οι προσκεκλημένοι τα καρφίτσωσαν στο ένδυμά τους. Ο ουρανός γέμισε από πολύχρωμα μπαλόνια, που επάνω του έγραφαν «ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΟΡΕΣΤΗΣ». Ομοια μπαλόνια πήραν τα παιδιά, καθώς και κουκλάκια με κουφέτα. Στους μεγάλους προσφέρθηκαν διαφορετικές μπομπονιέρες, γλυκά και αναψυκτικά. Δόθηκε το όνομα από τους νονούς και όλοι χειροκρότησαν και ευχήθηκαν. Οι νονοί ευχήθηκαν για το παιδί: Υγεία, προκοπή, χαρά και επιτυχίες στη ζωή του, να γίνει ένας καλός άνθρωπος και ν' αγωνιστεί για μια καλύτερη κοινωνία, πιο ανθρώπινη και ειρηνική. Με την τελευταία ευχή πέντε μικρά παιδάκια άφησαν από τα χέρια τους πέντε λευκά περιστέρια που φτερούγισαν στον αττικό ουρανό, προς τη μεριά του δειλινού. Το θέαμα και ο συμβολισμός ήταν θαυμάσια!

Ο μικρός Ορέστης δεν πολυ-καταλάβαινε τι ακριβώς συνέβαινε, αν και ήταν ήδη έξι μηνών. Ηταν όμως γελαστός και πανευτυχής. Μεγάλωνε γρήγορα με την αγάπη των γονιών του, κυρίως, των δύο παππούδων του, των δύο γιαγιάδων του, των δύο προ-παππούδων του, των δύο προ-γιαγιάδων του, των δύο νονών/θείων του, των συγγενών και των φίλων τους.

Κατηφόρισαν όλοι την πλαγιά του Υμηττού, ενώ τα βιολιά και τα κλαρίνα έπαιζαν δημοτικά τραγούδια. Ολοι τραγουδούσαν και χόρευαν. Σταμάτησαν σ' ένα σημείο του μισο-καμένου δάσους και εκεί φύτεψαν ένα πεύκο, που του έδωσαν το όνομα «Ορέστης», το πότισαν... και έφυγαν. Ο συμβολισμός ήταν εμφανής! Ο Ορέστης αναλάμβανε τώρα (όχι, βέβαια, αμέσως) τη φροντίδα αυτού του δέντρου, ώστε να μεγαλώσει και μαζί μ' αυτό να θεριέψει το δάσος του Υμηττού, όπως έχουν κατά καιρό προσπαθήσει πολλοί πολίτες φυτεύοντας χιλιάδες δέντρα, μετά από τις μεγάλες πυρκαγιές, που αφήνει ν' ανάβει και να καίει τα δάση μας με την αδιαφορία της η πολιτεία (ελλείψει συντονισμού, μη επάρκειας πυροσβεστικών μέσων κλπ.) και σε συνεργασία με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα οικοπεδοφάγων ιδιωτών.

Ενα φιλόξενο πάρκο και μια παραδοσιακή ταβέρνα δέχτηκαν τους προσκεκλημένους στην Ηλιούπολη, όπου έφαγαν, χόρεψαν και τραγούδησαν για το νέο όνομα, για τον ίδιο τον Ορέστη, που ήρθε στη ζωή και υπόσχεται πολλά στον εαυτό του και στους γονείς του, αλλά και σε όλη την κοινωνία. Ενας νέος άνθρωπος, ένας νέος πολίτης, ένας νέος αγωνιστής.

Οι μεγαλύτεροι αναλαμβάνουν, βέβαια τώρα, τεράστιες ευθύνες και υποχρεώσεις απέναντι και στον Ορέστη, όπως και για κάθε παιδί.

Να τους ζήσει!