1. Ας είμαστε προσεκτικοί. Ας ξεχάσουμε τους καλούς τρόπους και τη γενναιοδωρία εκείνη που μας καθιστά παθητικούς ακροατές. Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Η μόνη αρμοδιότητα που αναγνωρίζω στους Πράσινους είναι η υπεράσπιση ενός αποτρόπαιου συστήματος που καταρρέει.

2. Δεν επιθυμώ να σε κατευθύνω ούτε να σε συμμορφώσω σ' αυτή τη ζωή. Μπορώ όμως να σε τακτοποιήσω απέναντί μου. Αυτά σκέφτομαι κάθε φορά που βλέπω τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ.

3. Κύριέ μας, μη μας κατατάξεις με τη συντροφιά των Αδίκων! (Κοράνι, 7: 46-47)

4. Η αγία οικογένεια της Νέας Δημοκρατίας δοκιμάζεται άγρια. Οι υποψήφιοι κρύβουν όσο μπορούν τα πάθη τους. Τη διάδοση της χαμέρπειας προς εαυτούς και αλλήλους έχουν αναλάβει τα δουλικά της Ρηγίλλης. Ο Σαμαράς θυμίζει δολοφόνο, που ενώ σκότωσε τους γονείς του ζητά ως ελαφρυντικό από το δικαστήριο το γεγονός ότι είναι πια ορφανός. Η Ντόρα καταρρέει απλά και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να μην είναι αρχηγός. Οσο για τον Ψωμιάδη, ας είναι καλά ο άνθρωπος, γιατί με την παρουσία του και μόνο η κούρσα για τη διαδοχή γίνεται φαρσοκωμωδία.

5. Κόλλησε πάλι η βελόνα της Κομισιόν. Εξαλλα τα στελέχη της μαζί μας. Ο κύριος Αλμούνια είναι το τελευταίο ειλικρινές κάθαρμα που συνεχίζει, ελέω Παπανδρέου, να μας εκβιάζει. Συχνά αναθέτει και σε συναδέλφους του να μας λοιδορούν. Κι όμως δε δοκιμάζεται η δική μας αξιοπρέπεια, δοκιμάζεται η ιδιότητα του πρωθυπουργού μας, που συμπεριφέρεται με τη δουλικότητα θυρωρού.

6. Η Δαμανάκη πέφτει με τον τρόπο που της αξίζει. Σαν ένα εξάρτημα στη μηχανή της κυβέρνησης. Κάθε της εμφάνιση μια αφύσικη υπερβολή, και η φωνή πάντα διαπασών αντί λόγου. Από τη στιγμή που δεν έχει καμία απολύτως επιρροή στο χώρο της, λειτουργεί ως πλαστικό λουλούδι στην μπουτονιέρα του προέδρου. Ενα ακόμη τρόπαιο από τη μεγαλύτερη μάχη της μεταπολίτευσης, που δεν ήταν άλλη από τη λεηλασία της Αριστεράς.

7. Το Πολυτεχνείο δεν έχει δικαιωθεί - τελεία και παύλα.

8. Ορισμένοι δοκησίσοφοι σπεύδουν να στηρίξουν τον Παντελή Βούλγαρη. Αδικος κόπος, ο σκηνοθέτης δεν έχει καμία ανάγκη βοήθειας. Χρόνια τώρα είναι βολεμένος.

9. Σκεπτόμενος την κατάντια της παιδείας και την καταστροφή της γλώσσας, έπεσα πάνω σ' ένα θαυμάσιο κείμενο του Οκτάβιο Παζ: «Mε μια σχετική κανονικότητα, οι γλώσσες υποκύπτουν σε επιδημίες που μολύνουν για χρόνια ολόκληρα το λεξιλόγιο, την προσωδία, τη σύνταξη, ακόμα και τη λογική. Μερικές φορές η ασθένεια μεταδίδεται σε όλη την κοινωνία. Γνωρίζουμε καλά ποια είναι τα φάρμακα γι' αυτές τις αρρώστιες: το γέλιο, ο κοινός νους και τελικά η πνευματική υγιεινή».

10. Ποίημα μικρό αφιερωμένο στον Γιάννη Ρίτσο: «Σήμερα η μέρα μου, σήμερα προστάζει, εδώ τον αρραβώνα μου τώρα ετοιμάζει / δέξου με πατέρα μου, δέξου με πατέρα / γιατί ο Αχέροντας μού περνάει τη βέρα / να 'ρθουν όλοι να με δουν, να με συναντήσουν / στα σκοτάδια μου να μπουν και να τ' αγαπήσουν».