Τη ριζική ανατροπή της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης και την αντικατάστασή της με ένα «νέο ασφαλιστικό σύστημα» χωρίς καμιά εγγύηση για το ύψος των συντάξεων και ηλικία συνταξιοδότησης πέραν του 65ου έτους για άντρες και γυναίκες, με μείωση των εισφορών εργοδοτών και κράτους ζητάνε οι εμποροβιομήχανοι.

Την αξίωση αυτή, υπό τύπο μελέτης που φέρνει την υπογραφή του καθηγητή Π. Τήνιου, παρουσίασε χτες ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κ. Μίχαλος και όπως ο ίδιος δήλωσε με αυτή τη μελέτη «επιχειρεί να παρέμβει και να δώσει έναν προσανατολισμό στο διάλογο και στον κυβερνητικό σχεδιασμό». Επιβεβαιώνει δηλαδή την πεποίθηση των ταξικών δυνάμεων ότι ο στημένος αυτός «διάλογος» είναι ο πολιορκητικός κριός για νέες ανατροπές σε βάρος των εργαζομένων.

Η «συγκεκριμένη στρατηγική προσέγγιση» του σημερινού Ασφαλιστικού - που αναπτύσσεται στη μελέτη και ενστερνίζεται ο Κ. Μίχαλος - εντοπίζει τα εξής «προβλήματα»: Τα ποσοστά αναπλήρωσης των συντάξεων είναι υψηλά. Το σύστημα συντάξεων δημιουργεί το μεγαλύτερο οικονομικό βάρος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Επιβάλλει υψηλό κόστος στους εργοδότες. Το «σύστημα ενσωματώνει μια υπερπροστατευτική θέση στις γυναίκες που θυμίζει πατερναλιστικά πρότυπα παλαιάς κοπής»! Γι' αυτό οι εμποροβιομήχανοι προκλητικά ομολογούν πως «οι δηλώσεις ότι το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί χωρίς να αλλάξουν οι παράμετροι του συστήματος ακούγονται πλέον ουτοπικές. Τα προβλήματα μπορούν να ξεπερασθούν, μόνο αν το σημερινό σύστημα αντικατασταθεί με κάποιο άλλο, που θα έχει εντελώς άλλες παραμέτρους και άλλη λογική λειτουργίας».

Η προτεινόμενη «τελική λύση» χρονικά τοποθετείται μέσα στην επόμενη τετραετία, αφού προηγουμένως έχουν επιβληθεί μέτρα με «δημοσιονομικό αποτέλεσμα» και η εφαρμογή της κείμενης νομοθεσίας (όπως π.χ. ο αποχαρακτηρισμός των ΒΑΕ) πρέπει να διέπεται από την αρχή όχι «όσο αντέχουμε, αλλά όσο πρέπει». Σύμφωνα με τη μελέτη του Π. Τήνιου, το νέο σύστημα ασφάλισης έχει ως πρότυπο το πακέτο μεταρρυθμίσεων που εφαρμόστηκε σε Σουηδία και Ιταλία και προβλέπει:

• Ενα νέο διανεμητικό σύστημα για τους νέους εργαζόμενους, το οποίο βασίζεται σε ατομικούς λογαριασμούς «καθορισμένης εισφοράς». Το ακανθώδες θέμα των ορίων ηλικίας παρακάμπτεται τελείως, αφού υποτίθεται ότι ο ίδιος ο ασφαλισμένος αποφασίζει πότε και κατά ποιο ποσοστό θα αποσυρθεί από την αγορά εργασίας.
• Εισαγωγή ενός υποχρεωτικού δεύτερου πυλώνα επαγγελματικής ασφάλισης με κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Μέρος από τα παλιά ασφάλιστρα (επικουρικών) διοχετεύονται στο νέο σύστημα της επαγγελματικής ασφάλισης.
• Το σύστημα είναι υποχρεωτικό για τους νέους ασφαλισμένους. Οι συνταξιούχοι παραμένουν στο παλιό σύστημα το οποίο θα χρηματοδοτείται από το κράτος, ενώ οι ενδιάμεσες ηλικίες επιλέγουν.
• Και στο παλιό σύστημα, το οποίο δε θα έχει νέες ροές ασφαλισμένων, «προβλέπεται νοικοκύρεμα».

Πίσω απ' αυτά τα «ιερογλυφικά» και τα ιταλο-σουηδικά πακέτα της μελέτης του ΕΒΕΑ κρύβεται μια μεγάλη και ριζική ανατροπή. Με το νέο σύστημα: Οι εργαζόμενοι ασφαλισμένοι θα ξέρουν τι θα πληρώνουν, δε θα γνωρίζουν όμως τι σύνταξη θα λαμβάνουν στο τέλος του εργάσιμου βίου τους. Οι εισφορές κράτους και εργοδοτών στο σύστημα θα μειωθούν. Ο ασφαλισμένος θα εξαναγκάζεται να παραμένει όσο γίνεται πιο μεγάλο διάστημα στη δουλειά του. Ενα μεγάλο μέρος της σύνταξής του θα εξαρτάται από τις «επενδύσεις» στα χρηματιστήρια. Να σημειώσουμε επίσης ότι οι φορείς και τα συνδικάτα που εναντιώθηκαν στη «μεταρρύθμιση» στη Σουηδία μεταξύ άλλων υπογράμμιζαν ότι με το νέο σύστημα σε σχέση με αυτό που ίσχυε στο παρελθόν ανατρέπονται: Η σταθερότητα στις συντάξεις, των οποίων το ύψος δεν μπορεί να καθοριστεί καθώς θα εξαρτάται από τις διακυμάνσεις των τοποθετήσεων. Το ποσοστό αναπλήρωσης της σύνταξης σε σχέση με το μισθό μειώθηκε από το 60% στο 35% έως 45%. Η οικονομική διαχείριση και ο έλεγχος από το κράτος πέρασε στα χέρια των αγορών. Ακόμα και τα έξοδα διαχείρισης έγιναν υψηλότερα.