Ενα από τα κύρια, κρίσιμο, για την αστική τάξη αυτή την περίοδο είναι όλα να γίνονται με διάλογο. Γιατί άραγε; Αν πρόκειται να παρθεί ένα φιλολαϊκό μέτρο χρειάζεται διάλογος; Ο διάλογος χρειάζεται όταν πρόκειται να πληρώσεις, έτσι που να έχεις την αυταπάτη ότι συμμετέχεις στη διαμόρφωση του μέλλοντος που βεβαίως έχει και το κόστος του. Σε μια σύγχρονη εκδοχή πρόκειται για επαναφορά του περίφημου «κοινού εθνικού καλού». Ο διάλογος βγάζει από τη μέση την ταξική αντιπαράθεση και στη θέση της βάζει την εθνική συνεννόηση. Από αυτή τη συνεννόηση οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα φεύγουν πάντα έχοντας χάσει, ενώ οι αστοί φεύγουν έχοντας διευρύνει την αρπαγή.

Για όποιον ακόμη ρωτάει γιατί είναι κακός ο διάλογος για το ασφαλιστικό, μια ματιά στο φορολογικό είναι διδακτική. Κι εκεί με διάλογο θα φορτωθούν τα νέα βάρη. Με διάλογο έχουν υπογραφεί επίσης όλες οι Εθνικές Γενικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, μέσα από τις οποίες οι εργάτες υποχρεώνονται να πουλάνε όλο και πιο φτηνά την εργατική τους δύναμη, προς ικανοποίηση τόσο των βιομηχάνων, όσο και εκείνων από την ηγεσία της ΓΣΕΕ που έχουν κάτσει στο σβέρκο των εργατών. Από τη σκοπιά της τάξης που υπηρετεί, της αστικής, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, δικαίως διαμαρτύρεται γιατί τα ταξικά συνδικάτα του χαλάνε τη δουλειά. Δικαίως διαμαρτύρεται για τον ίδιο λόγο και ο υπουργός Εργασίας. Αν κι αυτός θα αρκούσε να ρίξει μια ματιά στις εφημερίδες που στηρίζουν την κυβέρνησή του για να είναι πιο προσεκτικός στις δηλώσεις του. Τα δικά τους μέσα ενημέρωσης είναι αυτά που δεν κρύβουν πως επίκειται σφαγή, όσο κι αν την παρουσιάζουν σαν αναγκαίο κακό.

Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν τα αποτελέσματα όλων των μέχρι τώρα διαλόγων έχουν αρχίσει να βγαίνουν στην επιφάνεια τρομαχτικά; Με διάλογο έχουν γίνει όλες οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που καταλήγουν να παίρνεις πτυχίο για να γίνεις μπάρμαν. Η κυρία της πολυεθνικής που εμπορεύεται εργάτες καλά κάνει που ζητάει να γίνουν όλοι πιο ευέλικτοι. Από αυτό ακριβώς κερδίζει. Δουλειά της είναι να βρίσκει όλο και πιο φτηνούς εργάτες. Αλλά να δέχεται τη σφαγή ο εργάτης δε λέει...

Ενοχλήθηκε σφόδρα ο Πρετεντέρης γιατί το ΚΚΕ είπε ότι η επίθεση της κυβέρνησης είναι καθολική, καθολικός πρέπει να είναι και ο εργατικός, λαϊκός πόλεμος. Είδε, λέει, στην πολιτική του ΚΚΕ μια «στρατηγική κοινωνικής έντασης». Εχει λόγο να ανησυχεί. Γιατί αυτή ακριβώς η στρατηγική που λέει στην εργατική τάξη ότι δεν έχει τίποτα να περιμένει από μια κυβέρνηση της αστικής τάξης κι ότι πρέπει να συγκεντρωθούν δυνάμεις για σκληρή μάχη, είναι μια στρατηγική που αργά αλλά σταθερά βρίσκει τη δικαίωσή της και στην πράξη. Το βεβαιώνουν οι ίδιοι οι αγώνες που αναπτύσσονται.