Για «υπέρμετρο ατλαντισμό και ανεπίκαιρο φιλελευθερισμό», κατηγόρησε την Ντόρα Μπακογιάννη ο κ. Μιχάλης Λιάπης.

Τοποθέτηση που πραγματικά βοηθάει τον θεατή των εξελίξεων στο εσωτερικό της ΝΔ να αντιληφθεί το είδος των «διαφορών» που χωρίζουν μεταξύ τους τους δυο βασικούς διεκδικητές της ηγεσίας της.

Ετσι, αν από τη μια μεριά έχουμε την κυρία Μπακογιάννη με τον «υπέρμετρο ατλαντισμό» της (για τον οποίο δεν είχε διαμαρτυρηθεί ο κ. Λιάπης όσο συμμετείχε μαζί της στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο...), τότε προφανώς, από την άλλη μεριά, υπάρχει και ο ...«μετρημένος» ατλαντισμός τον οποίο - κατά τα φαινόμενα - εκπροσωπεί ο κ. Σαμαράς.

Εκείνο που δε φαίνεται, πάντως, να τίθεται υπό διαπραγμάτευση, είναι ο «ατλαντισμός». Αυτός αποτελεί, όπως θα λέγαμε, τον κοινό παρονομαστή και του ενός και της άλλης. Ο,τι «διαφορές» υπάρχουν, περιορίζονται αποκλειστικά στον ...αριθμητή, έχουν να κάνουν με την ποσότητα και κυρίως με την εμφαντικότητα με την οποία κάθε φορά εκδηλώνεται ο «ατλαντισμος».

Κατά την ίδια προσέγγιση, ο φιλελευθερισμός της κυρίας Μπακογιάννη είναι «ανεπίκαιρος», λέει ο κ. Λιάπης. Γεγονός, που πρέπει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει και ο ...«επίκαιρος» (νεο)φιλελευθερισμός.

Ομως, αν αυτά είναι που χωρίζουν την κυρία Μπακογιάννη και τον κύριο Σαμαρά, αν ισχύουν όσα δηλώνουν οι υποστηρικτές ή οι κατήγοροί τους, τότε γιατί δεν αφήνουν τα περί διαγραμμάτων. Ας απευθυνθούν στους ψηφοφόρους της ΝΔ, αλλά και σε όλη την κοινωνία, προτάσσοντας εκείνο που πραγματικά θεωρούν ως «δίλημμα»: Το ποιος, δηλαδή, από τους δύο έχει την ικανότητα να επιλέγει το κατάλληλο «τάιμινγκ», για να διακηρύσσει και να προωθεί τόσο το δεδομένο θατσερισμό της ΝΔ, όσο και τον αδιαπραγμάτευτο ατλαντισμό της...