Οποιος είχε το «κουράγιο» να παρακολουθήσει, έστω λίγο, τη «διαμάχη» για την εξουσία της ΝΔ άκουσε πολλά. Ακουσε για τα «τζάκια» που τελειώνουν, για τους μηχανισμούς που καταρρέουν, για το λαό που θα μιλήσει, για την κοινωνία που θ' «ακουμπήσει» και πάλι στις πλάτες της ΝΔ. Ακουσε γι' αυτούς που συμμετείχαν αδιάκοπα στις μάχες της «παράταξης», για τους άλλους που έφυγαν και ξαναγύρισαν, για τις πληγές που δημιούργησε η τελευταία κυβέρνηση της ΝΔ, για το τι είναι νόμιμο και τι είναι ηθικό, για τη μεγάλη οικογένεια της κεντροδεξιάς που θα ξαναγεννηθεί. Ακουσε για «την ψυχή του πληγωμένου Νεοδημοκράτη», για την επικοινωνία με το λαό που κόπηκε απ' τους «κακούς» και τώρα οι «καλοί» θα την αποκαταστήσουν.

Θα αναφερθούμε, σύντομα, σ' εκείνα που δεν είπαν οι τρεις υποψήφιοι. Αλήθεια, ακούσατε κάτι για την ουσία της πολιτικής της ΝΔ τα τελευταία χρόνια; Ακούσατε μήπως τον «ιδεολόγο» Αντώνη, τη «σύγχρονη» Ντόρα ή τον «λαϊκό» Πανίκα να διαφωνούν με το «πάγωμα μισθών» που είχε υποσχεθεί ο Κ. Καραμανλής προεκλογικά; Ακούσατε τίποτα για το Ασφαλιστικό και για τους νόμους της ΝΔ, για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης; Εγινε κάποιος «ιδεολογικός» καυγάς για τη μερική απασχόληση; Διασταύρωσαν τα «ξίφη» τους για την Παιδεία ή για την Υγεία; Μια εύκολη απάντηση θα ήταν μια ερώτηση: Γιατί να θέσουν ζητήματα για τα οποία ποτέ δεν έχουν διαφωνήσει;