Το ζεύγος Μπέκαμ ήταν, ανάμεσα σε άλλους διάσημους και τρανούς, ιδιοκτήτες πολυτελούς διαμερίσματος στο τεχνητό νησί σε σχήμα φοίνικα στην «πόλη - κράτος» του Ντουμπάι. Για το σύγχρονο αυτό κατασκευαστικό θαύμα, τόνοι μελάνης χύθηκαν αλλά και τηλεοπτικός χρόνος αφιερώθηκε, «αποκαλύπτοντας» με κάθε λεπτομέρεια την πορεία ανοικοδόμησης του έργου. Κοινότοπη, μάλλον, η υπενθύμιση του ρεφρέν από το ελληνικό λαϊκό άσμα, «είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια...» αλλά απόλυτα ταιριαστή, για την περίπτωση του εμιράτου του Ντουμπάι, που όπως με πανικό κατέγραφαν οι εφημερίδες και στη χώρα μας, η εταιρεία ιδιοκτησίας της βασιλικής οικογένειας ζήτησε από τους πιστωτές της, παράταση έξι μηνών για την εξόφληση του διογκωμένου χρέους της.

Τα «τεχνικά προβλήματα» που επικαλέστηκε αμέσως μετά την παραπάνω ανακοίνωση το χρηματιστήριο του Λονδίνου, για να δικαιολογήσει το κλείσιμό του για 3,5 ώρες, πιθανότατα δε σχετίζεται με το γεγονός της ανησυχίας του ζεύγους Μπέκαμ περί της επένδυσής του. Πάντως, η «καραμπόλα» της πτώσης των μετοχών στα ανά τον κόσμο χρηματιστήρια και τα γουρλωμένα μάτια των τηλεπαρουσιαστών - σε κάποιες περιπτώσεις νόμιζες πως ο ιδρώτας από το μέτωπό τους θα κατέστρεφε το προσεκτικό μακιγιάζ - που παρουσίαζαν έντρομοι την είδηση, προκαλούσαν ρίγη ανησυχίας, στον... τηλέπαθο, της διπλανής στήλης.

Τα ...δύσκολα αρχίζουν όταν απόμαχος εργάτρια εργοστασίου, που εδώ και ένα χρόνο βγήκε στη σύνταξη, αλλά λαμβάνει τη μισή, καθότι χρειάζονται «χαρτιά» που πρέπει μόνη της να βρει και να μεταφέρει από την μία κρατική υπηρεσία στην άλλη, και κάθε φορά «κάτι λείπει», οπότε πρέπει να φέρει πάλι γύρα στις δημόσιες υπηρεσίες, κουτσαίνοντας και ασθμαίνοντας και ανεβοκατεβαίνοντας σκαλιά και η άλλη μισή σύνταξη ακόμα να βγει - σου απευθύνει την ερώτηση: «Μα καλά, τι σχέση έχουμε εμείς με το Ντουμπάι και τους έχει λούσει όλους κρύος ιδρώτας;» Και τότε τι απαντάς; Εξοχικό στο τεχνητό νησί του Περσικού κόλπου δεν έχει. Δανεικά στη βασιλική οικογένεια του Αλ - Μαχτούμ δεν έδωσε. Οπότε καταλήγει, απαντώντας η ίδια στο ερώτημά της: «Σκοτίστηκα για τα χρέη του βασιλιά, μήπως θέλουν να του τα πληρώσω εγώ;»

Μου πέρασε από το μυαλό να της εκθέσω τη «θεωρία του χάους», δηλαδή για την πεταλούδα που κουνάει τα φτερά της στη μια άκρη της Γης και προκαλεί καταιγίδα στην άλλη, να το συνδέσω με τη συμμετοχή της εταιρείας του βασιλιά του Ντουμπάι στο μετοχικό κεφάλαιο των εδώ επιχειρήσεων και να καταλήξω στις «αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές» που χρειάζεται η ελληνική οικονομία, για να βγει από την κρίση. Επειδή, όμως, οι πάνω από δυόμισι δεκαετίες βαριάς χειρωνακτικής εργασίας τής είχαν φτιάξει... μπράτσα και βρισκόμουν σε «απόσταση βολής», η σκέψη μου 'φυγε αμέσως από το μυαλό. Διότι η μπούφλα ήταν κάτι περισσότερο από βέβαιη...