Με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή στα Εξάρχεια ακριβώς έναν χρόνο πριν, δεκάδες χιλιάδες νέοι, μαθητές και φοιτητές βγήκαν τις επόμενες μέρες στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στη βία του συστήματος, να δώσουν δυναμική απάντηση στην καταστολή και στον αυταρχισμό που πάει χέρι χέρι με την επίθεση στα δικαιώματα της νεολαίας, γενικότερα του λαού.

Οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα μαζί με το νεολαιίστικο κίνημα ανέλαβαν δράση. Το ΠΑΜΕ αποφάσισε συλλαλητήρια σε όλες τις πόλεις, λίγες μέρες μετά, στις 17 Δεκέμβρη. Σε αυτές συνδέθηκε η βία των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών που χτυπά το λαϊκό κίνημα με τη βία των κεφαλαιοκρατών στους χώρους δουλειάς. Επίκεντρο των κινητοποιήσεων ήταν η έκθεση Σέρκας (σ.σ. τότε γινόταν συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο) για την εφαρμογή του 65ωρου, την αύξηση στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης γυναικών στο Δημόσιο, τον αντιλαϊκό προϋπολογισμό, τις δολοφονίες εκατοντάδων εργατών στους χώρους δουλειάς, την κρατική καταστολή που χτυπά εργάτες, μαθητές, φοιτητές και φτάνει στο σημείο να δολοφονεί 15χρονο μαθητή.

Μία από τις σημαντικότερες στιγμές ήταν η παρουσία δεκάδων χιλιάδων εργατών και εργατριών, μαθητών, φοιτητών και σπουδαστών, που πήραν μέρος στην πανελλαδική απεργία (Τετάρτη 10 Δεκέμβρη) και στις μεγάλες απεργιακές περιφρουρημένες συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Αυτές οι κινητοποιήσεις έδειξαν το δρόμο και το περιεχόμενο της λαϊκής αντεπίθεσης για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κομμάτων της και αποτέλεσαν τη γνήσια απάντηση στη στρατηγική της πλουτοκρατίας.

Οι μαθητές, από τις πρώτες ώρες μετά τη δολοφονία, δεν πιάστηκαν στον ύπνο, αν και μηχανισμοί, φανεροί και κρυφοί, τους έστελναν, με πρωτοσέλιδα στον αστικό Τύπο (σ.σ. «Ελευθεροτυπία»: «Μάθημα 1ο: Εφοδος στα αστυνομικά Τμήματα»), στο στόμα του λύκου για να αποπροσανατολίσουν τον αγώνα τους. Παρ' όλα αυτά, η αντίδραση ήταν ώριμη, μαζική και μαχητική. Από την Πελοπόννησο έως τη Θράκη και από την Κρήτη έως τα Γιάννενα, ο όγκος των μαθητικών διαδηλώσεων είναι κομμάτι που συντονίζεται και συμμετέχει στις ταξικές εργατικές συγκεντρώσεις με το ΠΑΜΕ.

Τα Συντονιστικά Αγώνα Σχολείων Αθήνας και Πειραιά ρίχνουν το σύνθημα από τις πρώτες ώρες: «Η φουντωμένη οργή μας να γίνει οργανωμένος και περιφρουρημένος αγώνας».

Στα σχολεία από την επόμενη κιόλας μέρα η μάχη δίνεται στις γενικές συνελεύσεις. Χιλιάδες μαθητές ψηφίζουν να ελέγχουν οι ίδιοι τον αγώνα τους, να αποφασίζουν οι ίδιοι γι' αυτόν και να περιφρουρούν το περιεχόμενό του. Κλείνουν τα σχολεία - με βάση το αγωνιστικό πλαίσιο των δικών τους συλλογικών οργάνων, των Συντονιστικών - και διαδηλώνουν καθημερινά στους δρόμους. Τις επόμενες μέρες, οι δρόμοι στις συνοικίες και τους δήμους της Αθήνας και του Πειραιά γεμίζουν και πάλι οργή, αιτήματα και συνθήματα που ξεσκεπάζουν τον ένοχο της δολοφονίας του Αλέξη: «Φονιάς των μαθητών το κράτος των αστών».

Η επαγρύπνηση και η ένταση της πάλης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση και μετά τις 18 Δεκέμβρη, όταν τραυματίζεται μετά από δολοφονική επίθεση ο μαθητής Γιώργος Παπλωματάς (μια σφαίρα τού τρύπησε το χέρι) στο Περιστέρι, μέλος του 15μελούς του σχολείου του, τη στιγμή που με άλλους συμμαθητές του συζητούσε τις λεπτομέρειες για την καλύτερη δυνατή επιτυχία του μαθητικού συλλαλητηρίου της 19ης Δεκέμβρη μαζί με τους εργάτες.