Το θέμα της ταινίας του Μαρινάκη, εμένα τουλάχιστον, ούτε με αγγίζει ούτε με συγκινεί. Μου αρέσει όμως ιδιαίτερα ότι ο σκηνοθέτης, ήδη από την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, αποκαλύπτεται απαιτητικός και αυστηρός με τον εαυτό του και με διαβεβαιώνει ως θεατή ότι γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει και γιατί ότι τίποτα σ' αυτό το φιλμ δεν έγινε τυχαία και τίποτα δεν έγινε αβασάνιστα. Ο Μαρινάκης, με σοβαρές κινηματογραφικές σπουδές, τοποθετεί τη διαχρονική ιστορία αγάπης - γι' αυτήν θέλει να μας μιλήσει - σ' έναν απεικονιστικά αβανταδόρικο χωρόχρονο όπου σχεδόν τα πάντα, άψυχα και έμψυχα, λειτουργούν σαν ντεκόρ στην ιστορία που αφηγείται. Οτιδήποτε διαδραματίζεται ανάμεσα στα τείχη και τους τοίχους της μονής δε διέπεται από παραμικρό ίχνος θρησκευτικότητας ή μεταφυσικής, είναι βαθιά ανθρώπινο και κοσμικό. Το μοναστήρι, οι μοναχές, η ηγουμένη, οι Τούρκοι αποτελούν μονοδιάστατο σκηνογραφικό φόντο στο παλκοσένικο που εξελίσσεται η κυρίως ιστορία. Στα σκηνικά αυτά ο σκηνοθέτης προσθέτει το στοιχείο της αφαίρεσης. Αφαιρεί αποφασιστικά οποιοδήποτε στοιχείο εκτιμά ως οργανικά μη απαραίτητο στην αφηγηματική εξέλιξη της ιστορίας του. Αφαιρεί τόσο δραστικά που καταλήγει στην απόλυτη αφαίρεση, στη φύση, που προβάλλει γυμνή και πανέμορφη, η φύση και ο άνθρωπος, οι δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται στο σημείο ουσιαστικής του κορύφωσης το φιλμ και παραπέμπει στις αρχές του ρομαντισμού σαν αισθητική και φιλοσοφία. Η δυσκολία δεν συνίσταται στο να μπορείς να αφηγείσαι ιστορίες αλλά στο να κατορθώσεις να αρθρώσεις κάθετα πλήθος από κώδικες που συμβάλλουν στην κατασκευή του φιλμ, σε ένα αρμονικό σύνολο. Με βλέμμα αναλυτικό μπορεί κανείς να διακρίνει επιρροές από άλλους δημιουργούς, με συνθετική όμως προσέγγιση ανακαλύπτεις κάτι το προσωπικά αυθεντικό. Ο Μαρινάκης απέδειξε περίτρανα ότι όχι μόνο κατέχει αλλά μπορεί και χειρίζεται τα εκφραστικά του μέσα με γνώση, μεθοδικότητα και ευαισθησία. Τις εξετάσεις για την ικανότητά του ως δημιουργού (auteur) τις πέρασε επιτυχώς. Νομίζω ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, γιατί οι προσδοκίες από τους άξιους πολλαπλασιάζονται. Στις δύσκολες αυτές εποχές, περιμένουμε από τους άξιους να ορθώσουν ανάστημα και να αναμετρηθούν με τα θεριά που είναι πολλά και ισχυρά... Καθόλου μικρό πράγμα. Μνεία στον Δημήτρη Μαραμή για την μουσική και στον Γιώργο Γεωργίου για τα σκηνικά / κουστούμια και στους ηθοποιούς ιδίως στον Χρήστο Πασσαλή.