Από την απεργία του ΠΑΜΕ προχτές Παρασκευή

Δεν πρόκειται για υπαναχώρηση. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη. Αυτά που σχεδιάζονται, αυτά που ακόμα και τώρα αποκρύπτονται, είναι ακόμα χειρότερα απ' αυτά που ανακοινώνονται. Γίνεται καθαρό και επιβεβαιώνεται κάθε μέρα ότι η κυβέρνηση έχει μακρόπνοο και καλά επεξεργασμένο σχέδιο για να τσακίσει τα εργατικά δικαιώματα. Τέτοιο σχέδιο έχει και για το Ασφαλιστικό. Οι εργαζόμενοι πρέπει να δίνουν βάση μόνο στα γεγονότα και με κριτήριο τις επιδιώξεις της κυβέρνησης να βγάζουν τα συμπεράσματά τους, να καθορίζουν τη στάση τους.

Πρώτη επιδίωξη: Κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης.

Τα γεγονότα: Η απόφαση της κυβέρνησης να μετατρέψει τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση των δημοσίων υπαλλήλων σε επαγγελματική. Μέχρι το τέλος του μήνα θα είναι έτοιμο το σχετικό νομοσχέδιο. Η απόφαση του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων για το σχετικό ζήτημα είναι μόνο η πρόφαση. Δεν πρόκειται για εφαρμογή κάποιας απόφασης που ήρθε εξ Εσπερίας, αλλά για εξέλιξη που οι ελληνικές κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συνδιαμόρφωσαν με τους εταίρους τους στις Βρυξέλλες. Μια εξέλιξη που την επιδίωκαν και στην Αθήνα και στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η κατάταξη της ασφάλισης των δημοσίων υπαλλήλων στην επαγγελματική ασφάλιση, σημαίνει ότι αυτή παύει να έχει την οποιαδήποτε κρατική εγγύηση είχε μέχρι τώρα, πέρα βέβαια από την αύξηση των ορίων ηλικίας στις γυναίκες από 5 έως 17 χρόνια.

Το χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση των δημοσίων υπαλλήλων είναι η κορυφή του παγόβουνου. Γιατί οι ανατροπές που επεξεργάζεται η κυβέρνηση με το «νέο μοντέλο ασφάλισης» αποβλέπουν ακριβώς σε αυτό. Την ολοκληρωτική κατάργηση του κοινωνικού της χαρακτήρα στο σύνολο των ασφαλιστικών ταμείων. Ποια είναι η βασική ιδέα του «νέου μοντέλου»; Η σύνταξη, η ασφάλιση γενικότερα, γίνεται ατομική υπόθεση του κάθε ασφαλισμένου. Ο αναδιανεμητικός χαρακτήρας που ισχύει μέχρι τώρα περιορίζεται στο ελάχιστο. Η έννοια της αλληλεγγύης εξοβελίζεται από το σύστημα. Ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι για τους κεφαλαιοκράτες, αυτή είναι η νέα συνταγή. Εκεί αποβλέπουν οι διακηρυγμένες αρχές περί «αναλογικότητας» και «ανταποδοτικότητας» των συντάξεων. Να δουλεύεις δηλαδή δίπλα - δίπλα στην ίδια φάμπρικα, στο ίδιο γραφείο, στην ίδια υπηρεσία, αλλά η σύνταξη, η υγεία, συνολικά οι παροχές, να δίνονται σε ατομική βάση. Αυτό περιγράφουν οι ειδήμονες με τη φράση «ο καθένας να έχει το δικό του πορτοφόλι». Επιδιώκουν να σπάσουν έναν από τους συνεκτικούς ιστούς της εργατικής τάξης, όπως είναι η Κοινωνική Ασφάλιση, και να την κάνουν «ατομική υπόθεση». Οπως δηλαδή στη θέση των συλλογικών συμβάσεων επέβαλαν και επιβάλλουν την ατομική σύμβαση. Και βέβαια η «ατομική σύνταξη» δε σημαίνει ούτε πιο δίκαιη σύνταξη, ούτε καλύτερη. Οπως ακριβώς οι ατομικές συμβάσεις εργασίας οδήγησαν σε χειρότερη θέση τον εργαζόμενο, σε μικρότερες «ατομικές» αμοιβές, σε στραπατσάρισμα δικαιωμάτων.

Δεύτερη επιδίωξη:Μείωση συντάξεων, μείωση κρατικής χρηματοδότησης.

Τα γεγονότα: Από το 1990, όλα τα νομοθετήματα είχαν στόχο την περικοπή των συντάξεων. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το γεγονός 20 χρόνια μετά η μέση γενική σύνταξη να βρίσκεται στα 655 ευρώ. Με τα νέα μέτρα, η κυβέρνηση μειώνει επί της ουσίας όλες τις συντάξεις, κατά δεύτερη συνεχή χρονιά, με το φιρμάνι για πάγωμά τους στο επίπεδο του 2008. Ειδικά στα ταμεία του ΟΤΕ και της ΔΕΗ επιβάλλει και ονομαστικές μειώσεις. Το δεύτερο κατά σειρά πάγωμα προοιωνίζεται ότι οι συντάξεις μπαίνουν στον «πάγο» για πολλά χρόνια μπροστά.

Μετά απ' όλα αυτά υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι με το «νέο μοντέλο» της κυβέρνησης θα έχουμε ενίσχυση των συντάξεων στο μέλλον; Θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Θα έχουμε ραγδαία συρρίκνωση όλων των συντάξεων. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει αβίαστα από τις ανατροπές στο υπάρχον σύστημα που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση καθώς το σπάσιμο της ενιαίας σύνταξης στη «βασική» και στο αναλογικό τμήμα και η διαμόρφωση των νέων συντελεστών υπολογισμού της θα έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση από 30% έως 35% με τους πρώτους υπολογισμούς. Και τούτο διότι ο συντάξιμος μισθός αντί της πενταετίας, σταδιακά θα υπολογίζεται στο σύνολο του εργάσιμου βίου, ενώ ο συντελεστής αναπλήρωσης από 2% ετησίως (70% για την 35ετία) θα διαμορφωθεί στο 1% έως 2% ετησίως. Που σημαίνει ότι στην 35ετία ο συντελεστής αναπλήρωσης μπορεί να μην ξεπερνάει το 60%, αντί του 70% (και του 80% για ορισμένες κατηγορίες) που ισχύει σήμερα. Αξίζει να θυμίσουμε ότι αντίστοιχο σύστημα που εφαρμόστηκε στη Σουηδία οδήγησε σε μείωση του συντελεστή αναπλήρωσης κατά 15 έως 25 ποσοστιαίες μονάδες.

Το ίδιο αβίαστα προκύπτει και η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης αφού η κυβέρνηση διακήρυξε ότι αυτή θα περιοριστεί στην κάλυψη της δαπάνης για τη «βασική σύνταξη», δηλαδή στις συντάξεις των 350 ευρώ, αντίστοιχων με αυτές που δίνονται στον ΟΓΑ, ενώ η χρηματοδότηση αυτή στο σύνολό της δε θα ξεπερνά το 1/3 του κονδυλίου που καταβάλλεται για την πληρωμή των συντάξεων. Αλλωστε η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης κατά 10% περίπου στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, που επιβλήθηκε με το φετινό προϋπολογισμό, δεν είναι παρά το πρελούδιο αυτού που θα ακολουθήσει.

Τρίτη επιδίωξη:Αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.

Τα γεγονότα: Ολοι οι νόμοι τα τελευταία χρόνια οδήγησαν σε αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Μάλιστα με το νόμο Πετραλιά επιβλήθηκε αύξηση των ορίων ακόμα και στις γυναίκες με ανήλικα παιδιά, χωρίς να αναγνωριστούν ούτε τα λεγόμενα «ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα». Οι γενιές που μπήκαν στην παραγωγή μετά το 1993 εξαναγκάζονται να βγαίνουν στη σύνταξη σε μεγαλύτερη ηλικία από τη γενιά των πατεράδων τους.

Ηδη η κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόφασή της να αυξήσει τουλάχιστον κατά δύο χρόνια το μέσο όρο του πραγματικού εργάσιμου χρόνου και να ξεπεράσει το 63ο έτος ηλικίας, την επόμενη τριετία. Αυτά που σχεδιάζονται είναι ακόμα χειρότερα. Ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας δήλωσε στη βουλή ότι σκοπός του νομοσχεδίου και του «νέου μοντέλου» είναι οι εργαζόμενοι να παραμένουν στην εργασία και μετά τα 37 χρόνια. Αυτή είναι η απάντηση της κυβέρνησης στην περίφημη «ενεργό γήρανση», σε έναν δηλαδή από τους στρατηγικούς στόχους της Λισαβόνας.

Να, γιατί οι σημερινοί αγώνες δε γίνονται μόνο για να αποτραπούν τα μέτρα, σήμερα η πάλη των εργαζομένων θα καθορίσει το μέλλον της Κοινωνικής Ασφάλισης για αρκετά χρόνια μπροστά. Θα καθορίσει όχι μόνο τι ασφάλιση θα έχουν οι γενιές που βρίσκονται σήμερα στην παραγωγή, αλλά πολύ περισσότερο, τι θα αφήσουμε παρακαταθήκη και κοινωνική κληρονομιά στα παιδιά μας. Αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας κατεβαίνοντας στην αυριανή κινητοποίηση, στην απεργία της Πέμπτης, στους αγώνες που θα ακολουθήσουν.