Οταν λοιπόν, ο εκλεγείς καταλληλότερος περνάει την τάξη του και τα συμφέροντά της ως «πατρίδα», τότε με ύφος Φόρεστ Γκαμπ, μπορεί να διαβάζει στο Υπουργικό Συμβούλιο, σε ζωντανή μετάδοση, τη δήλωση ανώνυμου βεβαίως, «ανθρώπου του μόχθου», όπως είπε: «Είμαι ηλίθιος. Προς χάριν της πατρίδας σου δε και εκουσίως φτωχός».
Ο καταλληλότερος - επικοινωνιακά - ηλίθιος είναι αυτός που αυτοκτονεί από τύψεις επειδή έχασε κέρδη το αφεντικό του και δέρνει και τον ίδιο ως δούλο για να εκτονώνεται. Επιπλέον, είναι ανώνυμος και αποκτά το πρόσωπο της γκριμάτσας κατανόησης του αφεντικού του.
Η «αγορά» ωσαύτως έχει υπόσταση προσώπου. Ως θηλυκή ελληνιστί, «βιάζεται» από τους «κερδοσκόπους». Ο καταλληλότερος ηλίθιος μεταπολιτευτικός πολίτης τρέχει να την υπερασπιστεί με τη ζωή του. Αμ βέβαια!!! Οταν έχεις προσφέρει διετή εργασιακή ειρήνη στο ΣΕΒ ως ΓΣΕΕ με αντίτιμο μισό κουλούρι, τότε μόλις κρυώσει η άρχουσα τάξη γίνεσαι μόνος σου κάρβουνο στο τζάκι της και ήρωας μιας επικοινωνιακής διαστροφής γενικευμένα αποδεκτής.
Οι ηλίθιοι μπράβοι του συστήματος έχουν κεντρικό αντικείμενο να κρύβουν το μαφιόζο αφεντικό τους. Οχι για να μη σκοτωθεί από αντίπαλό του.
Αυτό είναι στη... φύση του μαφιόζικα αναποφευκτού. Ο στόχος των ηλιθίων φουσκωτών είναι να μη φαίνεται ο φόβος στα μάτια του αφεντικού μόλις αυτός συναντήσει τις μάζες των υποτακτικών του.
Προσοχή στην επικοινωνιακή μαζική αντιλαϊκή προπαγάνδα. Τραβιέται σαν καρικατούρα στα άκρα η δειγματοληπτική περιπτωσιολογία των πρόθυμων, των τρομοκρατημένων, των δωσίλογων της εργατικής τάξης, των χαφιέδων που υπερπροβάλλεται για να κρύψει την πραγματικότητα. Αρχισαν να ξυπνάνε οι δούλοι και δε θα τους σταματήσει η φρουρά των χρήσιμων ηλιθίων.
Παραμάζωμα. Οποιος εργάτης εμφανίζεται πρόθυμος να θυσιαστεί και να πνίξει τρεις τέσσερις γενιές εργατών προκειμένου να τον σφάξει τελευταίο ο ταξικός του δήμιος, πρέπει να λογίζεται προδότης - της τάξης, του λαού και της πατρίδας του.
Είναι ο καταλληλότερος ηλίθιος για αναπαραγωγή παραλυτικού αερίου που εκτοξεύεται εναντίον των εργαζομένων στο ευρωστρατόπεδο συγκέντρωσης που τάχα μου μπήκαμε για να σωθούμε.
Στην εποχή μας έχει σημασία να μην τον βρίσκει ανάμεσά μας...