Καμιά θυσία για την πλουτοκρατία! Ολοι στους δρόμους τώρα!

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από τη εισηγητική ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε το Κόμμα στις 23 Νοέμβρη 2009, με αιχμή τις κυοφορούμενες τότε ανακοινώσεις της κυβέρνησης για το περίγραμμα των επερχόμενων ανατροπών στο Ασφαλιστικό και τα εργασιακά.

Είναι μία από τις αμέτρητες προειδοποιήσεις που έχει απευθύνει το ΚΚΕ προς τους εργαζόμενους και το λαό, τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά, ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν επιλέχθηκε από την πλουτοκρατία μόνο για να συνεχίσει το αντιλαϊκό έργο της ΝΔ.

Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έχοντας μεγαλύτερη ικανότητα διαχρονικά να ενσωματώνει και να καταστέλλει αντιδράσεις, επιλέχτηκε για να διεξάγει για λογαριασμό της αστικής τάξης έναν ανελέητο και μέχρι τελικής πτώσης πόλεμο σε βάρος των εργασιακών - ασφαλιστικών - λαϊκών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει.

Διακηρυγμένος στόχος είναι να μπει το ντόπιο και διεθνικό κεφάλαιο σε τροχιά υπερκερδοφορίας με ευνοϊκότερους όρους μετά την κρίση, έχοντας ξεμπερδέψει με τις κατακτήσεις που κληροδότησε στην εργατική τάξη το κίνημά της πριν το 1990. Από αυτή τη σκοπιά, τα μέτρα που σήμερα παίρνονται δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κορύφωση μιας στρατηγικής επίθεσης που πηγαίνει βαθιά πίσω στο χρόνο και παλεύει να συνεχιστεί στο διηνεκές.

Μήτρα αυτής της επίθεσης είναι οι στρατηγικές της καπιταλιστικής ΕΕ, τις οποίες έχουν συνυπογράψει στο σύνολό τους το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Οδηγός για το μέλλον είναι η νέα στρατηγική για την ΕΕ (συζητιέται στη Σύνοδο Κορυφής στις 15 Μάρτη). Ερχεται να αντικαταστήσει τη στρατηγική της Λισαβόνας και βάζει ακόμα πιο ψηλά τον πήχη σε ό,τι αφορά τις προσδοκίες του ευρωενωσιακού κεφαλαίου να γυρίσει την εργατική τάξη και το λαό δεκαετίες πίσω, προκειμένου να εξασφαλίσει φτηνότερη εργατική δύναμη και άρα μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα - κερδοφορία.

Το ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε. Σήμερα, ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν ότι το ΠΑΣΟΚ, παρά το εμπόριο ελπίδας στο οποίο επιδόθηκε προεκλογικά, παίρνει μέτρα μόνιμου χαρακτήρα, που τσακίζουν το λαϊκό εισόδημα, καρατομούν δικαιώματα. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε τις προάλλες ότι «η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο». Βέβαια, αυτός και η κυβέρνησή του μιλάνε για λογαριασμό της «δικής τους» χώρας: Της πλουτοκρατίας και του πολιτικού της προσωπικού.

Η Ελλάδα που πασχίζει να σώσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει, σε ενιαίο μέτωπο με τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου και τη διακριτική στήριξη των οπορτουνιστών, καμιά σχέση δεν έχει με την Ελλάδα του εργαζόμενου λαού. Το αντίθετο συμβαίνει. Τα μεταξύ τους συμφέροντα είναι ασυμβίβαστα, συγκρουόμενα.

Από αυτή τη σκοπιά, οι ίδιες οι εξελίξεις βάζουν σήμερα στους εργαζόμενους και το λαό ένα θεμελιώδες ερώτημα: Εφόσον όλοι ομολογούν ότι βρισκόμαστε σε ταξικό πόλεμο, ποιο στρατόπεδο θα διαλέξουν; Εδώ δε χωράνε περιστροφές και καθυστερήσεις. Η κυβέρνηση παίρνει το ένα μέτρο μετά το άλλο. Θα τα αποδεχτεί ο λαός ή θα τα αντιπαλέψει; Και με ποια γραμμή πάλης;

Το κόστος που θα προκύψει για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα αν τα μέτρα περάσουν και έρθουν τα επόμενα, είναι πολύ μεγαλύτερο από το «κόστος» που έχει η απόφαση του καθενός να πάρει θέση στους αγώνες για την παρεμπόδιση, την ακύρωσή τους. Είναι πολύ μεγαλύτερο από το κόστος που έχει η απώλεια ενός μεροκάματου στην απεργία.

Η αδιαμαρτύρητη αποδοχή των μέτρων θα ανάψει το πράσινο φως για τα επόμενα, στο ασφαλιστικό, στις εργασιακές σχέσεις, στην Υγεία, στην Παιδεία. Ακόμα και αν κάποια από τα μέτρα τελικά περάσουν και γίνουν νόμος, το αντιπάλεμά τους με ταξικούς όρους θα δυσκολέψει την κυβέρνηση. Θα την υποχρεώσει να αναθεωρήσει το εύρος και την ταχύτητα της επίθεσης. Από μια τέτοια εξέλιξη, το εργατικό λαϊκό κίνημα θα βγει διπλά ωφελημένο, αφού θα κερδίσει χρόνο για να οργανωθεί καλύτερα, να γίνει πιο αποτελεσματικό στην αναμέτρηση με την πλουτοκρατία και την πολιτική της.

Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση βιάζεται να περάσει τα μέτρα, να φέρει τα επόμενα. Δεν είναι τα ελλείμματα της καπιταλιστικής οικονομίας που πιέζουν. Είναι η ανάγκη να προχωρήσουν οι προαποφασισμένες φιλομονοπωλιακές αλλαγές άμεσα, πριν εξαντληθεί η ανοχή που τα λαϊκά στρώματα έδειξαν προεκλογικά και μετεκλογικά στη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Ξέρουν πως όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο δύσκολο θα είναι γι' αυτούς να ελίσσονται, να παραπλανούν, να απειλούν και να κοροϊδεύουν. Γι' αυτό και επιδιώκουν, με σκιάχτρο τα ελλείμματα, να περάσουν το βασικό πυρήνα των ανατροπών όσο πιο γρήγορα γίνεται, πριν προλάβει ο λαός να οργανώσει την απάντηση, την αντεπίθεσή του.

Η τακτική τους δείχνει ότι η αστική τάξη έχει πλήρη επίγνωση της δύναμης που έχουν οι εργαζόμενοι, όταν σε ενιαίο μέτωπο οργανώσουν την πάλη τους. Παρά το πισωγύρισμα του κινήματος, η αστική τάξη και στη χώρα μας έχει εμπειρία από μικρότερα ή μεγαλύτερα στραπάτσα στην αναμέτρηση με τους εργάτες και ξέρει να παίρνει τα μέτρα της.

Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι εργαζόμενοι. Εξω και ενάντια στους πλαστούς διαχωρισμούς που καλλιεργεί η κυβέρνηση και η συμβιβασμένη συνδικαλιστική πλειοψηφία, ανάμεσα σε «δημόσιους» και «ιδιωτικούς», σε «νεότερους» και «παλιότερους», σε «μόνιμους» και «συμβασιούχους». Ξέχωρα από ειδικότητα και κλάδο. Ανεξάρτητα από το αν το συγκεκριμένο ή τα επόμενα «πακέτα» μέτρων αγγίζει περισσότερο ή λιγότερο συγκεκριμένες επαγγελματικές, ηλικιακές ή άλλες κατηγορίες εργαζομένων.

Είναι κρίσιμο ζήτημα να αντιληφθούν οι εργαζόμενοι ότι τα μέτρα που παίρνονται τους αφορούν σαν τάξη και πλήττουν το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων. Αλλωστε, και η κυβέρνηση δε λέει ότι οι ανατροπές της στόχο έχουν να ωφελήσουν το ένα ή το άλλο κομμάτι του κεφαλαίου, αλλά την πλουτοκρατία σαν τάξη.

Γι' αυτό αναφέρεται προπαγανδιστικά στη «χώρα» που «πρέπει να σωθεί», αντιμετωπίζοντας την κρίση σαν ευκαιρία από τη σκοπιά των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Θέλει να ρίξει συνολικά την τιμή της εργατικής δύναμης και να γεμίσει τα κρατικά ταμεία με χρήμα, το οποίο στη συνέχεια θα διοχετεύσει αφειδώς στο κεφάλαιο.

Αυτό που τώρα κρίνεται σε μεγάλο βαθμό είναι με ποιους όρους θα πουλάει την εργατική της δύναμη η γενιά των εργαζομένων που σήμερα βρίσκεται στην πιο παραγωγική της ηλικία ή μπαίνει στην παραγωγή. Τα μέτρα της κυβέρνησης, συνολικά η στρατηγική της ΕΕ, θα οδηγήσουν σε ένα πρωτόγνωρο πισωγύρισμα των όρων που ζει και βγάζει το μεροκάματο η συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Το πισωγύρισμα αυτό γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν το βάλει κανείς δίπλα στη ραγδαία εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, που επιτρέπει σήμερα την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Ο καπιταλισμός σάπισε, γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικός. Σαν συνέπεια, αυτό που αντικειμενικά προβάλλει, από τη σκοπιά της στρατηγικής, στον πανθομολογούμενο πλέον πόλεμο, είναι το ποιος από τους δυο θα πτωχεύσει: Η πλουτοκρατία ή ο λαός;

Είναι καθαρό ότι το ΚΚΕ δίνει τη μάχη για να πτωχεύσει η πλουτοκρατία, να ηττηθεί πολιτικά, να ανατραπεί. Παλεύει, ώστε στην προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης να ωριμάζουν στους καθημερινούς αγώνες οι προϋποθέσεις για ριζοσπαστικές αλλαγές προς όφελος του λαού.

Για να γίνει αυτό, χρειάζεται πλατιά συσπείρωση δυνάμεων, μαζική ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων. Χρειάζονται επίμονοι, διαρκείς και πολύμορφοι ταξικοί αγώνες, που θα εναλλάσσουν την άμυνα με την επίθεση. Θα ανοίγουν χαραμάδες στο αστικό πολιτικό σύστημα και βήμα το βήμα θα τις μετατρέπουν σε ρήγματα, ικανά να το αποσταθεροποιήσουν, να το ανατρέψουν.

Χρειάζεται προπάντων στα καθημερινά μέτωπα πάλης να δυναμώνει η συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους μικρούς και μεσαίους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους. Αυτή η συμμαχία είναι που θα θέσει στην ημερήσια διάταξη μαζικών λαϊκών αγώνων το ζήτημα της αλλαγής της πολιτικής εξουσίας, για την οικοδόμηση μιας άλλης, λαϊκής οικονομίας. Στη λαϊκή εξουσία είναι που θα πτωχεύσει οριστικά η πλουτοκρατία, σαν τάξη, αφού θα έχει ηττηθεί πολιτικά.