Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, στη συνεδρίαση της ΚΟ της Νέας Δημοκρατίας, με θέμα «Η Οικονομία στο Δρόμο του Μέλλοντος», στις 7 Δεκέμβρη 2006, ήταν ξεκάθαρος. Είπε ότι στην Ελλάδα υπάρχει «μεταρρυθμιστική φοβία», εννοώντας το ταξικό εργατικό κίνημα που αποκαλύπτει στους εργαζόμενους τους σχεδιασμούς των εργοδοτών και των κυβερνήσεων. «Η ελληνική κοινωνία έχει βαθιά δοκιμαστεί και εμφανίζεται προκαταβολικά δύσπιστη απέναντι στις συνέπειες κάθε ουσιαστικής αλλαγής. Γι' αυτό είναι απαραίτητο η προώθηση των αλλαγών να είναι συνεπής και συνετή, να συνοδεύεται από την κατάλληλη προετοιμασία και ενημέρωση της κοινής γνώμης», τόνισε με νόημα. Αυτό έκανε τόσους μήνες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ., τα ΜΜΕ με την καταστροφολογία και την τρομοκράτηση του ελληνικού λαού: Προετοίμαζαν το έδαφος για αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται από πολύ μακριά και δε θα είναι τα τελευταία...

Οπως χαρακτηριστικά τόνισε σε ομιλία του ο Χ. Κυριαζής, εκπρόσωπος του ΣΕΒ, στη Γενική Συνέλευση της Τράπεζας της Ελλάδος στις 22 Απρίλη 2003, «χρειάζεται μια νέα μεταρρυθμιστική ορμή στην οικονομική πολιτική. Χρειάζονται σοβαρές και δύσκολες αποφάσεις σε όλους τους τομείς που υστερούν, με ορίζοντα την ελληνική οικονομία του 2006 και μετά».

Το Φλεβάρη του 2003 ο αντιπρόεδρος του ΣΕΒ, Νίκος Αναλυτής, στο συνέδριο με θέμα «Από το ΙΚΑ στο ΙΚΑ - ΕΤΑΜ, Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση: Τα επόμενα βήματα», περιέγραψε αυτολεξεί τις αλλαγές στο Ασφαλιστικό που προωθεί σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και που επιδίωκε και η ΝΔ όσο ήταν στην κυβέρνηση: «Θεωρούμε θετική την επίλυση παραμετρικών θεμάτων όπως η κατωτάτη σύνταξη, ο χειρισμός του θέματος των γυναικών, καθώς και των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων». «Ετσι, πιστεύουμε ότι ο πρώτος λεγόμενος Πυλώνας πρέπει να διατηρήσει τον διανεμητικό του χαρακτήρα χρηματοδοτήσεως, ενώ ο δεύτερος Πυλώνας, που θα αφορά στα Επικουρικά και Επαγγελματικά Ταμεία, θα πρέπει να λάβει κεφαλαιοποιητική μορφή».

«Εξελικτικά πρέπει να διαχωριστεί τελείως ο κλάδος υγείας από τον κλάδο σύνταξης. Η ολοκλήρωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας συνηγορεί υπέρ αυτού του διαχωρισμού (...)». Πριν από 7 χρόνια τουλάχιστον ζητούσε ο ΣΕΒ αυτά τα «έκτακτα» που σήμερα κάνει το ΠΑΣΟΚ.

Πριν 3 χρόνια ο πρόεδρος του ΣΕΒ σε δηλώσεις του για το Ασφαλιστικό (28/11/2007) μίλησε καλύτερα και από τον σημερινό υπουργό Εργασίας, για το θέμα των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης: «Η "φάμπρικα" των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων ισοδυναμεί με φυγομαχία από την αγορά εργασίας - και συνιστά αδικία για όλους τους εργαζόμενους». «Τα κίνητρα για εθελοντική παραμονή στην εργασία μπορεί να αποτελέσουν πραγματικά κίνητρα δημιουργίας».

Στις 29 Ιούνη 2006 ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, στη δημόσια συζήτηση με θέμα «Πόροι για την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή», που συνδιοργάνωσαν το Κέντρο Θεσμικών Μεταρρυθμίσεων και οι εκδόσεις «Παπαζήση», σημείωσε ότι «η ελκυστικότητα της Ελλάδας, από τη σκοπιά ενός επιχειρηματία, είναι περιορισμένη». Ανάμεσα σε άλλα εμπόδια για το κεφάλαιο ανέφερε: «Η συγκριτικά υψηλή φορολογία των κερδών», «η αυστηρή εργασιακή νομοθεσία - ενίοτε σε συνδυασμό με το συγκριτικά ακριβό εργατικό κόστος», «η χαμηλή ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος». Η φορολόγηση των κερδών έπεσε και θα πέσει περισσότερο, οι ελαστικές μορφές εργασίας οργίασαν, το πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία που συνδέει περισσότερο το σχολείο με την καπιταλιστική αγορά είναι γεγονός.

Ο τότε πρόεδρος του ΣΕΒ, Οδυσσέας Κυριακόπουλος, στην Ετήσια Συνέλευση του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών στις 26 Μάη 2004 περιέγραψε πώς οι καπιταλιστές ονειρεύονται το εκπαιδευτικό σύστημα. Ακολούθησε ο νόμος - πλαίσιο της ΝΔ και το πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία του ΠΑΣΟΚ. Είπε τότε ο πρόεδρος του ΣΕΒ:

«Μια οικονομία που βασίζεται στην επιχειρηματικότητα πρέπει να έχει ρίζες σε μια κουλτούρα επιχειρηματική που ξεκινά από το σχολείο, συνεχίζεται στο Πανεπιστήμιο και διαχέεται κοινωνικά και γεωγραφικά σε κάθε νομό, δήμο και κοινότητα».

«Ενα παράδειγμα είναι η Πανεπιστημιακή Μεταρρύθμιση της Αυστρίας, που με το νέο Νόμο, τα Πανεπιστήμια έγιναν αυτόνομες νομικές οντότητες από τον Ιανουάριο του 2004. Τα Αυστριακά Πανεπιστήμια έχουν πλέον την αποκλειστική ευθύνη για την ανάπτυξή τους και τη χάραξη της στρατηγικής τους. Για το πού θα διαθέσουν τους πόρους για έρευνα και υποδομές. Ολο το προσωπικό τους είναι υπάλληλοι του Πανεπιστημίου και όχι πλέον δημόσιοι υπάλληλοι. Εχουν πλήρη αυτονομία στη σύνταξη του προγράμματος σπουδών τους. Τα μαθήματα προσφέρονται σε δύο κύκλους (προπτυχιακά και μεταπτυχιακά). Το κράτος δεν θα έχει πια τον κεντρικό έλεγχο αλλά τα πανεπιστήμια συνεργάζονται με το κράτος, στη βάση τριετούς συμφωνίας. Από το φθινόπωρο του 2003 λειτουργεί επίσης γραφείο πιστοποίησης της ποιότητας των πανεπιστημίων τους».

Την κατάργηση των Εθνικών και Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας ζητά εδώ και χρόνια το ελληνικό κεφάλαιο. Σήμερα στο όνομα της κρίσης μπαίνει στο τραπέζι αυτή η απαίτηση. Σε ομιλία της η συντονίστρια του Δικτύου Εργασιακών Σχέσεων και Κοινωνικής Πολιτικής του ΣΕΒ, Ρένα Μπαρδάνη, είπε στις 5 Απρίλη 2005 στο Φόρουμ Διαλόγου και Συνεργασίας με θέμα «Συμφιλίωση Οικογενειακής και Επαγγελματικής Ζωής»:

«Η εναρμόνιση οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων απαιτεί νέους σχεδιασμούς στη δομή οργάνωσης των επιχειρήσεων, στον τρόπο λειτουργίας τους, αλλά και στην οργάνωση του χρόνου εργασίας. Αυτές οι πολιτικές πρέπει να σχεδιάζονται και να εφαρμόζονται με συμφωνίες μεταξύ των κοινωνικών εταίρων σε κλαδικό, τοπικό ή επιχειρησιακό επίπεδο, οι οποίες θα λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαιτερότητες και τα προβλήματα κάθε χώρου».

Με αφορμή τη συζήτηση για την ΕΓΣΣΕ το 2008, ο ΣΕΒ αρπάζει την ευκαιρία και ζητά μέτρα όπως η μαθητεία στον ιδιωτικό τομέα, μερική απασχόληση. Με δελτίο Τύπου για τη «Συμπαράταξη για την Ανάπτυξη και την Απασχόληση» στις 23 Γενάρη 2008, η ελληνική πλουτοκρατία υπογραμμίζει:

«Μία μονολιθική ΕΓΣΣΕ (Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας) που αγνοεί τα εξειδικευμένα προβλήματα και καταστάσεις επιμέρους αγορών και τομέων, δεν εξυπηρετεί κανενός τα συμφέροντα: ούτε των εργαζομένων, ούτε των εργοδοτών - που σε πολλά σημεία, εξάλλου, είναι κοινά. Τα μέτρα που θα πρέπει λοιπόν να συζητηθούν περιλαμβάνουν:

• Την υιοθέτηση ενός σύγχρονου διευρυμένου θεσμού μαθητείας.
• Τη μερική απασχόληση.
• Τη διαφορά στις αποζημιώσεις υπαλλήλων και εργατών.
• Το Συμφωνητικό Διαχείρισης Κρίσεων - για τις ζημιογόνες εταιρείες, κλάδους ή προβληματικές περιοχές».

Το Νοέμβρη του 2005 οι βιομήχανοι και οι επιχειρηματίες μιλούν για περισσότερη ευελιξία στην εργασία με την ...αξιοποίηση των γυναικών. Ο τότε πρόεδρος του ΣΕΒ, Οδ. Κυριακόπουλος, στο Συνέδριο της Γενικής Γραμματείας Ισότητας με θέμα «Ισότητα των φύλων και ανταγωνιστικότητα - ο ρόλος των επιχειρήσεων», σημείωσε:

«Η γυναικεία απασχόληση σε όλες τις ηλικίες αποτελεί μονόδρομο για τη χώρα μας». «Ενα από τα κυριότερα μέσα για την προώθηση της γυναικείας απασχόλησης θεωρούμε ότι αποτελεί και η γενικότερη έννοια της ευελιξίας της αγοράς εργασίας, δεδομένου ότι δίνεται η δυνατότητα με την αύξηση των νέων μορφών απασχόλησης, τη μερική απασχόληση, την τηλε-εργασία».

Ασφαλώς, η ριζική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων, η κατάργηση συλλογικών κατακτήσεων για να εγκλωβιστεί ο εργάτης σε διαπραγματεύσεις τετ-α-τετ με την εργοδοσία, η μείωση του «μισθολογικού» και «μη μισθολογικού κόστους» έρχονται πολύ πιο πριν και την τελευταία 6ετία, ακόμα και τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Επιβάλλονται από την ανάγκη του κεφαλαίου να διασφαλίζει αύξηση της κερδοφορίας του.

Γι' αυτό κι είναι κρίσιμο ζήτημα η ενίσχυση της ιδεολογικής και πολιτικής παρέμβασης στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, να επιβεβαιώνεται στοιχειοθετημένα ότι, ανεξάρτητα από την εκδήλωση και εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης, η αντεργατική επίθεση θα εντείνεται ασταμάτητα. Γιατί είναι όρος για την επιβίωση του κεφαλαίου. Οπως, επίσης, είναι όρος για την αντεπίθεση των εργαζομένων να συνειδητοποιηθεί ότι είναι ταξικά τα μέτρα, αλλά ταξική είναι κι η λύση.