Από την απεργία στις 5 Μάη

Βασικός μοχλός των ανατροπών είναι η δραματική αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 40 χρόνια εργασίας. Μια σειρά από διατάξεις και ο μεταξύ τους συνδυασμός οδηγούν τους εργαζόμενους σε υποχρεωτική παραμονή στην εργασία για 40 ολόκληρα χρόνια. Ενα δίχτυ που παγιδεύει τον εργαζόμενο και δεν του επιτρέπει να αποχωρήσει νωρίτερα, αφού ακόμα και αν φτάνει στο 65ο έτος της ηλικίας του (τυπικά ανώτερο ηλικιακό όριο) θα υποχρεώνεται να παραμένει στην εργασία γιατί διαφορετικά η σύνταξη θα μειώνεται δραστικά.

Η μείωση των συντάξεων είναι το δεύτερο πεδίο όπου ξεδιπλώνεται η επίθεση. Ολες οι συντάξεις, ακόμα και οι πιο μικρές, παγώνουν στα επίπεδα του 2008 για τα επόμενα τρία χρόνια.

Μείωση θα επιβληθεί και στις επικουρικές συντάξεις, οι οποίες θα διαμορφώνονται και κάτω από το 20%.

Η υποχρεωτική αύξηση των χρόνων εργασίας σημαίνει και λιγότερα χρόνια απολαβής της σύνταξης, αλλά και περισσότερα χρόνια καταβολής εισφορών. Ετσι, μέσα από χίλιους δρόμους, οι εργαζόμενοι πληρώνουν και ξαναπληρώνουν το Ασφαλιστικό, ενώ οι βιομήχανοι και οι επιχειρηματίες συνεχίζουν να εισφοροδιαφεύγουν και να μην πληρώνουν ούτε τις εισφορές των εργαζομένων που παρακρατούν.

Την ίδια ώρα, η αύξηση του ποσοστού των ομαδικών απολύσεων, η μείωση των αποζημιώσεων, η κατάργηση του κατώτερου μεροκάματου και συνολικά η υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων θα οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε διαρκή περιπλάνηση.

Η έκρηξη της ανεργίας σημαίνει πως ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης θα είναι σταθερά εκτός και της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Τα σκάνδαλα είναι δικομματικά. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι πρωταγωνιστές, επειδή τα κόμματά τους είναι αυτά που άσκησαν εξουσία, διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα, έγιναν εργαλεία στα χέρια του πολυεθνικού κεφαλαίου για την προώθηση των συμφερόντων του δείχνουν το μέγεθος της διαπλοκής και της σαπίλας που χαρακτηρίζει τις σχέσεις ισχυρών οικονομικών συμφερόντων με τα κόμματα του κεφαλαίου. Αυτή η σχέση είναι αδύνατο να εξαλειφθεί, όσοι επιμέρους «ένοχοι» κι αν καταλήξουν στη φυλακή ή τους αποδοθούν πολιτικές ευθύνες.

Καθώς γίνεται όλο και πιο ορατή η διαχειριστική δυσκολία της αστικής πολιτικής, η άρχουσα τάξη παίρνει τα μέτρα της. Αξιοποιεί το οπορτουνιστικό ρεύμα μέσα στο εργατικό κίνημα, ώστε να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Σε αυτήν την κατεύθυνση απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στη γραμμή που προβάλλει σαν διέξοδο την αναδιαπραγμάτευση του χρέους (ΣΥΝ, Αριστερή Πρωτοβουλία ΠΑΣΟΚ), με πιθανή διαπραγμάτευση και της εξόδου απ' την Ευρωζώνη (συνιστώσες ΣΥΡΙΖΑ, στελέχη του ΝΑΡ).

Αυτό που φοβάται το κεφάλαιο είναι το δυνάμωμα των αγώνων και η όξυνση της πολιτικής αμφισβήτησης. Είναι ο συνδυασμός που θέλουν να αποφύγουν και κάνουν τα πάντα είτε χρησιμοποιώντας τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να εκφυλίσουν τις κινητοποιήσεις, είτε μέσα από τα ΜΜΕ να περιορίσουν την αντίθεση στο σύνθημα «έξω οι κλέφτες». Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να απαντήσει και στα δύο.

Οι αγώνες που έχουν αναπτυχθεί μέχρι σήμερα, παρότι δεν έχουν καταφέρει να επιφέρουν ένα συνολικό χτύπημα σ' αυτήν την πολιτική (κι αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα αναποτελεσματικότητας), ωστόσο έχουν ανοίξει έναν πλατύ προβληματισμό και έχουν σπρώξει ένα σημαντικό κομμάτι στους δρόμους του αγώνα. Εχουν ανατρέψει όλη την αρχική επιχειρηματολογία περί εθνικού καθήκοντος των μέτρων, περί αναγκαιότητας, περί μονοδρόμων και πατριωτισμού, και έχουν ενισχύσει την αναζήτηση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης. Η προοπτική της κοινωνικής έκρηξης, λόγω της συσσωρευμένης αγανάκτησης είναι ένα θέμα ανοικτό τόσο στις γραμμές των εργαζομένων όσο και στα επιτελεία του κεφαλαίου.

Αυτό που χρειάζεται στο επόμενο χρονικό διάστημα είναι: α) Η οργάνωση του αγώνα από τα κάτω, ξεκινώντας από τους χώρους δουλειάς, δυναμώνοντας σωματεία, επιτροπές αγώνα β) η πολιτικοποίηση του αγώνα με ουσιαστική καταδίκη και μαζική εγκατάλειψη των κομμάτων που εφαρμόζουν αυτήν την πολιτική ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. γ) πλατιά συζήτηση στους χώρους δουλειάς για την πρόταση διεξόδου πέρα από τη λογική του καπιταλισμού, για τις δυνατότητες της λαϊκής εξουσίας, της κοινωνικής κρατικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, δ) ενίσχυση και δυνάμωμα του ΠΑΜΕ ως της μοναδικής, συνεπούς ταξικής δύναμης, που δίνει το τέμπο του αγώνα και πρωταγωνιστεί στην εξέλιξη της ταξικής πάλης κόντρα στα παζάρια και στο συμβιβασμό των πλειοψηφιών των ΓΣEΕ και ΑΔΕΔΥ που βρίσκονται σε ευθεία γραμμή με τον ΣΕΒ.

Ολα αυτά θα προετοιμάσουν με καλύτερους όρους τους αγώνες μας, θα μπολιάσουν με όραμα και προοπτική την έκφραση του κοινωνικού θυμού, θα εμποδίσουν την εκτροπή της κοινωνικής διαμαρτυρίας σε ήσυχα μονοπάτια απλής εκτόνωσης.