Οι πρόσφατες διαγραφές κι αποχωρήσεις στελεχών από το Κόμμα και, κυρίως, οι απόψεις που εκφράζονται είτε από συγκεκριμένους πρώην συντρόφους (Κωστόπουλο, Θεωνά, Ντρέκο και Μαντζουράνη), είτε μέσω του προσυνεδριακού διαλόγου, αποτελούν αφορμή για την κατάθεση ορισμένων προσωπικών εκτιμήσεων:

Α) Κατ' αρχάς επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά, ότι η διεξαγωγή της ταξικής πάλης αντανακλάται αντικειμενικά και στο εσωτερικό του Κόμματος. Κατά συνέπεια, μακριά από ερμηνείες που αναζητούν τις αιτίες των αποστρατεύσεων - συστρατεύσεων, ουσιαστικά, με τον ταξικό αντίπαλο - σε «προδοσία» και «Δούρειο Ιππο», θα πρέπει ψύχραιμα και, προπάντων, διαλεκτικά να αντιμετωπιστούν ως ένα απλό στιγμιότυπο της εσωκομματικής πάλης, που ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει και να εκδηλώνεται, είτε με συνειδητό, είτε με αυθόρμητο τρόπο. Με βάση το παραπάνω σκεπτικό, η μακρόχρονη περίοδος ύφεσης των ταξικών αγώνων που διανύουμε καθώς και η σοβαρή διάδοση που είχαν γνωρίσει στις γραμμές του Κόμματος, κατά τις δεκαετίες του '70 και του '80, οι ρεφορμιστικές αντιλήψεις του κυβερνητισμού και της αποθέωσης του κοινοβουλευτισμού, αποτελούν το υπόβαθρο πάνω στο οποίο ωρίμασαν κι εκδηλώθηκαν τόσο η κρίση του 1989-1991, όσο και τα ήσσονος σχετικής σημασίας πρόσφατα γεγονότα. Ας μην παραβλέψουμε, επιπλέον, το γεγονός πως τόσο ο Κωστόπουλος, όσο κι ο Θεωνάς υπήρξαν κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη στο εργατικό κίνημα σε μια περίοδο όπου στα σωματεία, κατ' αντιστοιχία με τις τότε επικρατούσες πολιτικές αντιλήψεις στον κομματικό μηχανισμό, κυριαρχούσε η τακτική των «αντιδεξιών, δημοκρατικών συνεργασιών» των πάλαι ποτέ «δυνάμεων της αλλαγής».

Η ιστορική εμπειρία, αλλά κι η σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα είναι απλόχερες στην προσφορά παραδειγμάτων μετεξέλιξης κομμουνιστικών κομμάτων σε ρεφορμιστικά ή αυτοδιάλυσής τους, ακριβώς λόγω της επικράτησης των φιλοαστικών ομάδων στο εσωτερικό τους. Και μόνο να θυμηθούμε τις ομηρικές μάχες του Λένιν προκειμένου να πείσει την ΚΕ των μπολσεβίκων για την αναγκαιότητα της ένοπλης εξέγερσης τον Οκτώβρη του 1917 και τις έντονες εσωτερικές συγκρούσεις που συντάραξαν το ΚΚΣΕ στις δεκαετίες του '20 και του '30, κατανοούμε ότι όχι μόνο σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας και πολιτικής κυριαρχίας της αστικής τάξης, αλλά ακόμα και σε περίοδο επαναστατικής κρίσης ή και σοσιαλιστικής οικοδόμησης η εσωκομματική πάλη, ως έκφραση της συνολικότερης ταξικής πάλης που διεξάγεται στην κοινωνία, αποτελεί μία αντικειμενική κι αναπόφευκτη πραγματικότητα.

Η έντασή της θα καθορίζεται από την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων που θα συνοδεύει τη διεύρυνση των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών του Κόμματος, από το βαθμό διείσδυσης των αστικών αντιλήψεων στο ΚΚΕ και την ικανότητα αποτελεσματικής απόκρουσής τους. Κατ' επέκταση τίποτα δε μας εγγυάται ότι το Κόμμα δε θα αντιμετωπίσει μια νέα κρίση «τύπου 1991», ούτε ότι οι όποιοι μελλοντικοί διαφωνούντες με την ταξική πολιτική του θα λοιδορούν απαραίτητα το μαρξισμό-λενινισμό, τον οποίο ακόμα κι ο Κωστόπουλος είχε υπερασπιστεί στο 13ο Συνέδριο. Ο αναθεωρητισμός μπορεί να έχει αρκετά πρόσωπα κι ένα απ' αυτά είναι, σίγουρα, η επίκληση των «οσίων» του κινήματος. Τα ράσα, φυσικά, δεν κάνουν τον παπά...

Β) Η κριτική των Κωστόπουλου - Θεωνά επικεντρώνεται, κυρίως, σε δυο ζητήματα: ι) Στη θέση για αποδέσμευση από την ΕΕ, που κατακρίνεται ως «αναχρονιστική», προτείνοντας στον αντίποδα την εγκατάλειψή της στο όνομα του «πολιτικού ρεαλισμού» και της «ανάγκης προσαρμογής της τακτικής στις σύγχρονες συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού». Παρακολουθούμε λοιπόν το νόμο της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης και τη λενινιστική θεωρία του «αδύναμου κρίκου της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας» να... καταρρίπτονται, αφού ο ιμπεριαλισμός ερμηνεύεται μάλλον με βάση ένα κακέκτυπο της καουτσκικής θεωρίας του «υπεριμπεριαλισμού». Από την άλλη, η σύγχρονη σοσιαλιστική επανάσταση αποσυνδέεται από την αναγκαιότητα ανατροπής της διαδικασίας της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης, καθώς η «μαρξιστική» ανάλυση των πρώην συντρόφων θεωρεί την παραπάνω θέση, μάλλον, προϊόν... εθνικιστικών αντιλήψεων! ιι) Στην πολιτική συμμαχιών, η οποία καταγγέλλεται ως «σεχταριστική» λόγω του αποκλεισμού ευρύτερης συνεργασίας με τις ηγεσίες του ΣΥΝ και του ΔΗΚΚΙ. Ξύνοντας την επιφάνεια των παραπάνω απόψεων και παραβλέποντας την - έτσι κι αλλιώς - εύθραυστη βάση της επιχειρηματολογίας τους, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι αμφισβητείται, ουσιαστικά, ο στόχος συγκρότησης του ΑΑΔΜ ως μετώπου, που εκ των πραγμάτων, ακόμα κι αν δεν οδηγήσει ως τέτοιο μέχρι το σοσιαλισμό, θα συγκρουστεί με την αστική εξουσία. Προτιμότερη λοιπόν η... ακίνδυνη «Μεγάλη Αριστερά» των υλοποιήσιμων στο σύγχρονο καπιταλισμό διεκδικήσεων, παρά το... «κόμμα του 5%».

Γ) Στις σημερινές συνθήκες εντεινόμενης καπιταλιστικής διεθνοποίησης όπου ο ΚΜΚ (κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός) αποτελεί τη σύγχρονη μορφή έκφρασης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ο αντιμονοπωλιακός και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας αποτελεί τη μοναδική μορφή που μπορεί να προσλάβει η σοσιαλιστική επανάσταση.

Κατά συνέπεια, η λεγόμενη «λαϊκή εξουσία», πρακτικά, δε θα είναι τίποτα διαφορετικό παρά η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, αυτό που επιστημονικά ονομάζουμε «δικτατορία του προλεταριάτου».

Το ΑΑΔΜ δε θα είναι μόνο φορέας - υπό προϋποθέσεις - επαναστατικής ταξικής πάλης, αλλά και πεδίο όπου οι ταξικές αντιθέσεις θα εκφράζονται στις σχέσεις Κόμματος και συμμάχων. Ως μέσο, λοιπόν, κι όχι ως αυτοσκοπός του επαναστατικού αγώνα δε θα πρέπει να απολυτοποιείται και, πολύ περισσότερο, να θεοποιείται. Τα μέσα, εξάλλου, είναι εκείνα που εξυπηρετούν το σκοπό κι όχι αυτά που τον καθορίζουν.

Οι Θέσεις για το 16ο Συνέδριο, που επιμένουν στην ανάλυση της κατάστασης του αντιπάλου και τη χάραξη της δικής μας στρατηγικής και τακτικής, πορεύονται σε καλό δρόμο. Το ζήτημα - κι αυτό είναι στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί - είναι κατά πόσο θα γίνουν κτήμα των κομματικών μελών και στελεχών, δηλαδή μέχρι ποιο βαθμό θα γίνει δυνατό να κατανοηθούν όχι ως ένα ακόμα κομματικό ντοκουμέντο, αλλά ως καθημερινό πολιτικό καθήκον.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

ΚΟΒ Ανάληψης