Είναι γνωστή η άμεση απόφαση της επαναστατικής εργατικής κυβέρνησης των Μπολσεβίκων το 1917 να μην αναγνωρίσει το εξωτερικό χρέος που είχε συσσωρευτεί από τις τσαρικές κυβερνήσεις καθώς κι από την κυβέρνηση Κερένσκι. Η απόφαση ήταν λογική συνέπεια του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της επανάστασης και της εργατικής κυβέρνησης. Το σκεπτικό ήταν ότι το προλεταριάτο δεν αναγνωρίζει τις οικονομικές υποχρεώσεις της αστικής εξουσίας που ήταν προϊόν εκμεταλλευτικών συναλλαγών στη διαπλοκή του διεθνούς κεφαλαίου. Πολύ περισσότερο όταν σημαντική μερίδα του δημόσιου χρέους προήλθε από την εμπλοκή της τσαρικής κι αστικής Ρωσίας στον πρώτο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο πλευρό της «Αντάντ».

Σήμερα η θηλιά του δημόσιου χρέους της Ελλάδας από τη διεθνή των τοκογλύφων έγινε το κύριο πρόβλημα για να δικαιολογεί η αστική τάξη με τις κυβερνήσεις της τα άκρως αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα. Μάλιστα, μεγάλο μέρος του χρέους οφείλεται στους υπέρμετρους εξοπλισμούς, που υπερβαίνουν τις καθαρά αμυντικές ανάγκες για να εξυπηρετήσουν ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ, π.χ., Αφγανιστάν, Κόσσοβο κλπ. και να βοηθούν τον οικονομικό ισολογισμό ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών που διαθέτουν ισχυρή πολεμική βιομηχανία, π.χ., ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία. Παρατηρείται ότι οι εποχές αλλάζουν σκηνοθέτες, θεατρίνους και σεναριογράφους όμως η ουσία παραμένει η ίδια.

Το χαρακτηριστικό αυτού του πολιτικού κενού είναι ότι φέρνει την ταξική σύγκρουση σε επίπεδο κυβερνητικών προγραμμάτων. Εδώ κρίνεται και η ικανότητα του προωθημένου τμήματος των εργαζομένων να συσπειρώσει ένα ευρύ λαϊκό μέτωπο της πόλης και του χωριού. Το ΚΚΕ έχει προ πολλού χρόνου διατυπώσει το πρόγραμμα συσπείρωσης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου ως το εφαλτήριο ενός καθολικού λαϊκού αγώνα που θα απαλλάξει την Ελλάδα από τη θηλιά των τοκογλύφων του δημόσιου χρέους ως πρώτο βήμα μιας συνολικότερης κοινωνικής αλλαγής. Το ζήτημα ασφαλώς είναι άκρως σημαντικό με ευαίσθητες πλευρές που χρειάζονται λεπτούς χειρισμούς. Η ανταπόκριση από την κορυφή έως τη βάση της πολιτικής ζωής είναι επίπονη κι επίμονη. Ο ρυθμός επιτάχυνσης των κοινωνικών αλλαγών είναι δύσκολος στην ακριβή επισήμανση της ρότας του. Το ίδιο κι οι όποιες αποφάσεις. Το σίγουρο όμως είναι ότι η ιστορική κίνηση της Ελλάδας βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση. Το χρέος της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό. Είναι ιστορικό.