«Ο καπιταλισμός δημιούργησε μία ειδική μορφή μετανάστευσης των λαών. Οι γοργά αναπτυσσόμενες βιομηχανικές χώρες, χρησιμοποιώντας μηχανικό εξοπλισμό σε μεγάλη κλίμακα και εκτοπίζοντας τις καθυστερημένες χώρες από την παγκόσμια αγορά, αυξάνουν τους εγχώριους μισθούς πάνω από το μέσο όρο και έτσι προσελκύουν εργάτες από τις καθυστερημένες χώρες.

Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες περιπλανώνται, έτσι, εκατοντάδες και χιλιάδες βέρστια. Ο αναπτυγμένος καπιταλισμός τούς τραβά βίαια στην τροχιά του, τους αποσπά από τις απόμακρες περιοχές στις οποίες ζουν, τους καθιστά κοινωνούς μιας κοσμοϊστορικής κίνησης και τους φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με την ισχυρή, ενωμένη και διεθνή τάξη των εργοστασιαρχών. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία ότι μόνο η έσχατη ένδεια αναγκάζει τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τη γενέτειρα γη τους και ότι οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο τους μετανάστες εργάτες».

Β. Ι. Λένιν, εφημερίδα «Ζα Πράβντου», αριθμός φύλλου 22, 29 Οκτώβρη 1913

Το 1882 υιοθετήθηκε νομοσχέδιο από το τότε Κογκρέσο που απέκλειε τους Κινέζους εργάτες και ήταν η πρώτη απαγόρευση γύρω από τους μετανάστες στις ΗΠΑ (αργότερα οι νόμοι του 1917 και του 1924 αποκλείουν όλους τους Ασιάτες και θέτουν όρια στο πλήθος των μεταναστών τα οποία όμως εξυπηρετούν» τους λευκούς Βορειοευρωπαίους). Από τότε μέχρι το ακραιφνώς ρατσιστικό νομοσχέδιο της Αριζόνα που θα τεθεί σε ισχύ την 29η Ιούλη, το νομοθετικό έργο του Κογκρέσου στοχεύει αποκλειστικά να «χαλιναγωγήσει» τα μεταναστευτικά κύματα που δημιουργούνται εξαιτίας της ανισομετρίας στην ανάπτυξη του καπιταλιστικού συστήματος - ανεπτυγμένες, αναπτυσσόμενες και υποανάπτυκτες χώρες - και να θέσει τους όρους υπό τους οποίους οι μετανάστες, «νόμιμοι» ή «παράνομοι», θα ενταχθούν στο σύστημα εκμετάλλευσης ώστε να εξαχθεί η μεγαλύτερη κατά το δυνατόν υπεραξία από την εργασία τους.

Εντούτοις, η πραγματικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι σαφώς διαφοροποιημένη σε σύγκριση ακόμη και με το πολύ πρόσφατο παρελθόν. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε με την κατάρρευση της «Lehman Brothers» και εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα εντός των ΗΠΑ όξυνε ακόμη περισσότερο τις έτσι κι αλλιώς λυσσαλέες αντιθέσεις και συγκρούσεις μεταξύ καπιταλιστών και εργατών, μεταξύ ατόμων διαφορετικής φυλής και φύλου.

Η μετανάστευση τέθηκε στο επίκεντρο διαιρώντας την κοινωνία, και ιδιαίτερα την εργατική τάξη, σε εγχώριους και ξένους. Διαιρώντας και τους ξένους σε τόσες εθνοφυλετικές και θρησκευτικές ομάδες όσες είναι αυτές που εισέρχονται, και παρά το γεγονός ότι ο αριθμός των μεταναστών χωρίς χαρτιά μειώθηκε κατά 13,7%, από 12,5 εκατομμύρια το καλοκαίρι του 2007 σε 10,8 εκατομμύρια το πρώτο τρίμηνο του 2009 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Δημογραφικής Υπηρεσίας (Census Bureau), όπως αναφέρει σε έκθεσή του το Κέντρο Μελετών για τους Μετανάστες (Center for Immigration Studies). Τα στοιχεία απλώς επιβεβαιώνουν ότι σε περιόδους κρίσης του συστήματος, όταν η ανεργία αυξάνεται, η μετανάστευση περιορίζεται. Η μετανάστευση επηρεάζεται σχεδόν ελάχιστα από το πόσο σκληρά είναι τα ρατσιστικά μέτρα και οι έλεγχοι των συνόρων και αντίθετα επηρεάζεται κυρίως από τη ζήτηση εργατικών χεριών. Πρόκειται για «αυτορύθμιση» του καπιταλισμού.

Σε αυτό το εύφλεκτο πεδίο, όπως έχει διαμορφωθεί, ο νόμος SB1070 της πολιτείας της Αριζόνα λειτούργησε ως «πυροδοτικός μηχανισμός». Ο νόμος που ψήφισε το πολιτειακό Κογκρέσο, και φωτογραφίζει τους μετανάστες από το Μεξικό και την Κεντρική και Λατινική Αμερική, καθιστά ποινικό αδίκημα το να βρίσκεται οποιοσδήποτε ή οποιαδήποτε στην Αριζόνα, η οποία γειτνιάζει με το Μεξικό, χωρίς επικυρωμένη άδεια παραμονής ή/και εργασίας. Ακόμα, καθιστά υποχρεωτικό για την πολιτειακή αστυνομία - τα μέλη της οποίας φυσικά δεν είναι ομοσπονδιακοί πράκτορες αρμόδιοι για θέματα μετανάστευσης - να κρίνουν εάν οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε βρίσκεται στη χώρα νόμιμα και να τον απελαύνουν ή όχι. Και αυτά σημειωτέον σε μία πολιτεία όπου ο αριθμός όσων δεν διαθέτουν μόνιμα χαρτιά παραμονής εκτιμάται ότι ανέρχεται σε 450.000 και είναι σχεδόν όλοι «Μεξικανοί».

Η πολιτεία της Αριζόνα παρά την κατακραυγή που δημιουργήθηκε εντός των ΗΠΑ και διεθνώς προχώρησε ένα ακόμη βήμα παραπάνω μελετώντας τη θέσπιση νόμου για την απαγόρευση «εθνικών σπουδών» στα δημόσια σχολεία, ενώ η ρεπουμπλικανική πλειοψηφία στο τοπικό Κογκρέσο ανακοίνωσε ότι θα καταθέσει νομοσχέδιο που θα απαγορεύει τη χορήγηση υπηκοότητας - την έκδοση πιστοποιητικού γέννησης με το οποίο χορηγείται αυτόματα η υπηκοότητα - σε παιδιά που γεννιούνται στις ΗΠΑ από παράνομους οικονομικούς μετανάστες. Βάσει του Συντάγματος των ΗΠΑ, όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην επικράτεια της χώρας θεωρούνται αυτόματα πολίτες της.

Το ντόμινο άρχισε και τα δύο στρατόπεδα σχηματίζονται. Μετά την Αριζόνα ήρθε η Νεμπράσκα, όπου οι κάτοικοι του Φρέμοντ σε τοπικό δημοψήφισμα στις 21 Ιούνη ενέκριναν νόμο για να απαγορεύσουν σε παράνομους μετανάστες - κυρίως τους ισπανόφωνους που ζουν στην ευρύτερη περιοχή - την εργασία και τη διαμονή στην πόλη τους. Ανάλογα δημοψηφίσματα και νομοθετήματα σε πολιτειακό και τοπικό επίπεδο προωθούνται σε 40 κοινότητες και δύο πόλεις, στο Χάζλετον της Πενσιλβάνια και το Φάρμερς Μπραντς του Τέξας. Ενώ μέχρι τις 30 Ιούνη ανάλογα νομοθετήματα με το SB1070 της Αριζόνα έχουν προταθεί στα τοπικά Κοινοβούλια πέντε πολιτειών - της Νότιας Καρολίνα, της Πενσιλβάνια, της Μινεσότα, του Ροντ Αϊλαντ και του Μίσιγκαν.

Σε μία καταφανή προσπάθεια να ανακόψει το ντόμινο και να αποφύγει τα χειρότερα, η κυβέρνηση Ομπάμα προσπαθεί να ελιχθεί. Αν και αργά, καθώς φαίνεται, κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά ενάντια στην Αριζόνα, σε μια προσπάθεια «να αποτρέψει την εφαρμογή του ρατσιστικού νόμου για την πάταξη της μετανάστευσης» και υπό το σκεπτικό που αναφέρεται στην ανακοίνωση του υπουργείου Δικαιοσύνης «ο συγκεκριμένος πολιτειακός νόμος υποσκάπτει τη δυνατότητα της κυβέρνησης Ομπάμα να εφαρμόσει την εθνική πολιτική όσον αφορά το ζήτημα της μετανάστευσης» και ότι «το Σύνταγμα και οι ομοσπονδιακοί νόμοι δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη ενός συνονθυλεύματος πολιτειακών και τοπικών μεταναστευτικών πολιτικών».

Αν και η νομική επιχειρηματολογία στη μήνυση του Λευκού Οίκου είναι κατοχυρωμένη πολλάκις σε αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου, η μηνυτήρια αναφορά είναι εξίσου εξαιρετικά σημαντική γι' αυτά που δε διατυπώνει. Δεν υπάρχει καμία αναφορά ούτε νύξη καν ότι τα άρθρα του νόμου της Αριζόνα προβαίνουν σε διακρίσεις ή είναι ρατσιστικά, που εξουσιοδοτούν ντε φάκτο φυλετικό προφίλ ή παραβιάζουν την ομοσπονδιακή νομοθεσία για τα κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα, όπως έχουν καταγγείλει από την πρώτη στιγμή εκατοντάδες μεταναστευτικές οργανώσεις και οργανώσεις για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Μάλιστα ο υπουργός Δικαιοσύνης, Ερικ Χόλντερ, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου επέδειξε τεράστια κατανόηση όσον αφορά το ρατσιστικό νόμο, τονίζοντας ότι «οι κάτοικοι της Αριζόνα ανησυχούν εξίσου λόγω της παράνομης μετανάστευσης».

Η απόφαση της κυβέρνησης Ομπάμα να εναντιωθεί στο νόμο της Αριζόνα έχει μοναδικό στόχο να εξωραΐσει το πρόβλημα του «χρεοκοπημένου συστήματος μετανάστευσης», όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος ο Ομπάμα, προσθέτοντας ότι είναι αναγκαία μια εθνική πολιτική και δραστικά νομοσχέδια μεταρρύθμισης, όπως στην περίπτωση του Συστήματος Υγείας ή της μεταρρύθμισης για τη Γουόλ Στριτ...

Ποια είναι αυτή η «εθνική πολιτική» της κυβέρνησης Ομπάμα; Διά στόματος του ίδιου του Προέδρου κατά την πρόσφατη ομιλία του στο American University στην Ουάσιγκτον, με αφορμή την 4η Ιούλη, που αφιερώθηκε αποκλειστικά στη μετανάστευση και το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο, «η μετανάστευση αποτελεί ένα ουσιώδες τμήμα του αμερικανικού πνεύματος, είναι μία θετική δύναμη για τις επιχειρήσεις και συστατικό της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της χώρας μας»...

Φέρνοντας δε παραδείγματα αυτής της «θετικής δύναμης» ανέφερε τον Αλμπερτ Αϊνστάιν, τον Νίκολα Τέσλα, μέχρι τον Σεργκέι Μπριν της «Γκουγκλ» αποσαφηνίζοντας ότι τα σύνορα των ΗΠΑ είναι ανοικτά για τους «καλούς και ειδικευμένους», καθώς αυτοί αποτελούν ουσιαστικά το καλύτερο και πλέον προσοδοφόρο ανθρώπινο δυναμικό προς εκμετάλλευση. Επίσης, απευθύνθηκε προς το Κογκρέσο να υιοθετήσει μία «συνεκτική νομοθεσία που θα αντικαταστήσει το χρεοκοπημένο σύστημα», μέσω της σκλήρυνσης της εφαρμογής των υφιστάμενων νόμων και της αναζήτησης του τρόπου νομιμοποίησης μέρους των περίπου 11 εκατομμυρίων που ζουν «παρανόμως».

Κανένα σχέδιο φυσικά δεν κατέθεσε ο Πρόεδρος Ομπάμα, ούτε τώρα, παρά τις επανειλημμένες του δεσμεύσεις προεκλογικά, προκειμένου να αποσπάσει την ψήφο των ισπανόφωνων. Αντιθέτως ήταν απολύτως αποφασιστικός στην περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των συνόρων με την αποστολή δύναμης 1.200 Εθνοφρουρών στις τέσσερις πολιτείες στα σύνορα ΗΠΑ - Μεξικού (Καλιφόρνια, Αριζόνα, Νέο Μεξικό, Τέξας) για την ενίσχυση των δυνάμεων τήρησης της τάξης και την καταπολέμηση του εμπορίου ναρκωτικών. Αρνείται την ανάκληση ομοσπονδιακών προγραμμάτων επιβολής της τάξης, που καταδιώκουν, φυλακίζουν, απελαύνουν μαζικά μετανάστες, χωρίζοντας ακόμη και οικογένειες. Εξάλλου για τον Πρόεδρο Ομπάμα αυτά τα προγράμματα στρέφονται ενάντια στους «παράνομους», που θα πρέπει να «παραδεχτούν ότι είναι εγκληματίες, να πληρώσουν πρόστιμα και φόρους, να μάθουν αγγλικά και μετά να ζητήσουν τη νομιμοποίησή τους», αλλά και σε αυτούς που «προσλαμβάνουν παράνομους».

Η αποφασιστικότητα Ομπάμα όσον αφορά την καταστολή δεν είναι τυχαία. Το κίνημα για τη νομιμοποίηση των μεταναστών, που έκανε την εμφάνιση του το 2006 και μετά από προσωρινή ανάπαυλα έδωσε μαχητικό παρών τη φετινή Πρωτομαγιά, είναι το μοναδικό δυναμικό και μαζικό κίνημα στις ΗΠΑ για το οποίο είναι ξεκάθαρο ότι «τα δικαιώματα των μεταναστών είναι εργατικά δικαιώματα». Αρα και απειλητικό για το σύστημα...