Χρόνο να 'χεις και χώρο. Να παίρνεις μία μία τις μπαρούφες τους και να τους τις τρίβεις στη μούρη. Στους εργασιακούς χώρους οι οργανώσεις του ΚΚΕ το κάνουν μ' έναν απλό τρόπο: Επιλέγουν κομμάτια του «Ριζοσπάστη» που απαντούν συγκεκριμένα στα παραμύθια που κυκλοφορούν διάφοροι απολογητές του καπιταλισμού και τα κολλάνε στους τοίχους, στις πόρτες, σε κάθε πέρασμα. Η «εφημερίδα τοίχου» γνωρίζει καινούριες δόξες έτσι, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως απέναντι στις μισθοφορικές «πυροβολαρχίες» του αντίπαλου αρκεί ένας «όλμος» με χειριστή που ξέρει γιατί πολεμά για να σταματήσει μια μεραρχία.

Το τι κλάμα πέφτει - τώρα - εκ του ασφαλούς - που έγινε νόμος το περίφημο Μνημόνιο - καθημερινά στις εφημερίδες για τα δεινά των εργατών δε λέγεται.

Δεν ποντάρουν στην κοντή μνήμη. Είναι θρασύτατοι.

Ξέρουν πως αργά η γρήγορα και αυτοί - οι προπαγανδιστές - υπερασπιστές της βαρβαρότητας - θα κληθούν από την εργατική τάξη να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Και προσπαθούν να κρατάνε αποστάσεις, δήθεν κλαίγοντας, ενώ την ίδια ώρα τα έντυπα που τους πληρώνουν επιμένουν μέσα από τα κύρια άρθρα πως αυτό που πρέπει να τηρηθεί απαρέγκλιτα είναι το Μνημόνιο.

Αντίφαση; Οχι. Γνωρίζουν πως το κλάμα είναι ανέξοδο. Καθένας μπορεί να εκφράζει τη συμπάθειά του για τους πεινασμένους, τους απολυμένους, τους απόκληρους, την ίδια ώρα που θα κάνει τα πάντα για να υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι πεινασμένοι, απολυμένοι, απόκληροι. Για να έχει αυτός «λαμβάνειν» πολιτικά και οικονομικά.

Διακόσιες υπουργικές αποφάσεις και διατάγματα ετοιμάζονται για να γίνει πράξη το Μνημόνιο, για να μην υπάρξει οδός διαφυγής για τους εργάτες, για να τσακίσουν - σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής της - την εργατική οικογένεια.

Οι δημοσιολόγοι του αστικού Τύπου - κι από κοντά, ειδικά αυτοί, κάτι «αριστεροί» που τρέμουν στην ιδέα ότι η εργατική τάξη μπορεί να την ξανακάνει τη δουλειά, δηλαδή να βάλει πλώρη και να ανατρέψει την εξουσία των καπιταλιστών - έχουν πέσει στα γεμάτα για να προβάλουν αυτήν ή την άλλη διέξοδο, αρκεί οι εργάτες να μη δουν ότι η μόνη διέξοδος πια είναι η ίδια η κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και εκμετάλλευσης. Πρόβλεψη: Στο επόμενο διάστημα θα ακούσουμε παπαγάλους να απαγγέλλουν αυτό ή το άλλο τσιτάτο του Μαρξ, πάντα αποσπασμένο από τον Μαρξ, έτσι που να πείθονται οι εργάτες ότι «καλή είναι βρε παιδί μου η επανάσταση, αλλά έχει και κόστος, μήπως να το σκεφτούμε λίγο, μπας και συμφέρει καλύτερα άλλη (εντός του συστήματος) διέξοδος;». Δηλαδή, αδιέξοδο...

Βλέπουν ήδη γύρω τους το μονοπωλιακό κεφάλαιο να γιγαντώνεται μέσα από την κρίση, άρα καλά πάνε τα πράγματα για τ' αφεντικά τους. Ετσι πουλάνε και ολίγον από συμπάθεια στο πλήρωμα μπας και ξεπεράσουν κι αυτή τη φορά τον κάβο, γιατί χωρίς «κοινωνική συναίνεση», χωρίς, δηλαδή, τους ναύτες στα κουπιά, δεν πάνε πουθενά.

Ενα είναι το κοινό χαρακτηριστικό τους: Μετά το κλάμα, καμιά διέξοδος. 'Η, για την ακρίβεια, ενισχύουν τον εκβιασμό, όπως στο θέμα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης που λένε πως αν δεν υπογραφεί θα μείνουν απροστάτευτοι οι εργάτες. Μα οι εργάτες ήδη πιάνουν δουλειά με 500-600 ευρώ. Ηδη οι νέοι εργάτες κάνουν σήμερα ένα δίωρο στη Γλυφάδα και μετά από δύο μέρες ένα τρίωρο στο Περιστέρι (τα περίφημα «DIA» που έγιναν ένα με το «Καρφούρ» είναι πρωτοπόρα σε τέτοιες μορφές εκμετάλλευσης κι όμως το θέμα της συγχώνευσής τους χειροκροτήθηκε χτες από τον αστικό Τύπο, γιατί είναι το ταξικό συμφέρον που τους οδηγεί, ας το βλέπουν αυτό οι εργάτες...). Δηλαδή, η συλλογική σύμβαση ή θα υπογραφεί με όρους εργατών ή θα είναι σύμβαση υποταγής. Αρα, προς τι το κλάμα μήπως και δεν υπογραφεί η μείωση μισθών που ζητάει η ΓΣΕΕ; Ταξική πάλη για συμβάσεις με βάση τις ανάγκες της εργατικής οικογένειας εδώ και τώρα.

Στο διά ταύτα: Πάλι η επικαιρότητα τα δείχνει όλα:

Ο ΣΕΒ λέει όχι σε αυξήσεις, οι μικρότεροι του συναφιού λένε ναι σε ευρωπαικές αυξήσεις, τραβάτε με κι ας κλαίω η ΓΣΕΕ συμφωνεί με τους δεύτερους που λένε ό,τι και οι πρώτοι με πιο γλυκό τρόπο. Το δούλεμα πάει σύννεφο με μοιρασμένους ρόλους. Απέναντι σ' αυτό, ο λόγος του ΠΑΜΕ: Οι εργάτες να πάρουν στα χέρια τους τον πλούτο που παράγουν κι αυτό θα το διασφαλίσει ένα κίνημα που θα βάζει τέτοιο στόχο.

Ε, αυτό το απλό, το εξαφανίζουν όσοι δήθεν κλαίνε για τους εργάτες, θάβοντας το ΠΑΜΕ. Γι' αυτό το απλό δίνουν όλον τον χρόνο τους οι κομμουνιστές. Να το πούμε αλλιώς; Η εργατική δύναμη δεν είναι ανάγκη να είναι πάντα εμπόρευμα. Μπορεί να είναι - γίνεται επαναστατική πράξη για να πάψει να είναι εμπόρευμα. Και τότε αλίμονο σ' όσους πασχίζουν να είναι αιώνιος ο καπιταλισμός.