Η Ομοσπονδία Οικοδόμων, εδώ και αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, αναπτύσσει δράση συνδέοντας το πρόβλημα της ανεργίας των οικοδόμων με την ικανοποίηση αναγκών ολόκληρου του λαού. Ετσι συνδέει την αντιμετώπιση ενός προβλήματος του κλάδου με τη λύση ευρύτερων λαϊκών προβλημάτων, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την κοινή τους ρίζα στην παραγωγή με κίνητρο το κέρδος. Γι' αυτό και σημειώνει πως δεν μπορεί να συνυπάρξει η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και των αναγκών του κεφαλαίου. Προβάλλει ως διέξοδο την αναθέρμανση της οικοδομικής δραστηριότητας που μπορεί να γίνει με μια πολιτική που θα εφαρμόζει:

• Μέτρα στήριξης των αναγκών της λαϊκής οικογένειας, που συνδέονται άμεσα με τη διεκδίκηση έργων ικανοποίησης λαϊκών αναγκών, όπως αντισεισμικής και αντιπλημμυρικής προστασίας.
• Κατασκευή σύγχρονων σχολείων από την προσχολική εκπαίδευση μέχρι και την ανώτατη, η κατασκευή φοιτητικών εστιών θα μπορούσε και την Παιδεία να αναβαθμίσει, οι λαϊκές οικογένειες να ανασάνουν και ο κλάδος να αναπνεύσει από την ανεργία.
• Αυτά έρχονται σε συνδυασμό με την κατασκευή Νοσοκομείων, Κέντρων Υγείας και άλλων έργων υποδομής, την κατασκευή λαϊκών κατοικιών με ευθύνη του κράτους και την απόκτηση από τους εργαζόμενους εξοχικής κατοικίας.
• Ο προσανατολισμός του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας πρέπει να είναι στην κατασκευή κατοικιών και όχι να στέλνει πελάτες στις τράπεζες.

Ενδεικτικά τού ότι κοινή είναι η ρίζα της ανεργίας των οικοδόμων και των στεγαστικών προβλημάτων που έχουν όλο και περισσότερες οικογένειες είναι τα εξής:

• Περίπου 500.000 διαμερίσματα, που θα μπορούσαν να στεγάσουν και να καλύψουν τις ανάγκες λαϊκών οικογενειών, παραμένουν αδιάθετα.
• Οι ρυθμοί οικοδόμησης εξαρτώνται από το αν και πόσο γρήγορα οι μεγαλοκατασκευαστές αυξάνουν τα κέρδη τους.
• Το ύψος του ενοικίου «τρώει» όλο και μεγαλύτερο μέρος από το εργατικό εισόδημα.
• Η κατοικία δεν υπηρετεί την ανάγκη του λαού για στέγαση, αλλά την ανάγκη του κεφαλαίου για μεγαλύτερο κέρδος. Σ' αυτό το πλαίσιο «προσαρμόζεται» και η ασφάλεια ενός κτιρίου (βλ. πολυκατοικίες χωρίς μέτρα αντισεισμικής προστασίας), αλλά και η σύνθεση των υλικών που χρησιμοποιούνται (π.χ., από πόσα νοσοκομεία ή σχολεία δεν έχει ακόμα απομακρυνθεί ο αμίαντος που χρησιμοποιήθηκε για να χτιστούν;).

Την ίδια στιγμή, η πολιτική ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ στηρίζει πολλαπλά τα μονοπώλια του κλάδου, έχοντας οδηγήσει μεταξύ άλλων σε μια κατάσταση που θέτει τα οφέλη από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων αποκλειστικά στην υπηρεσία των πολυεθνικών:

• Δημιουργία ισχυρών ιδιωτικών κατασκευαστικών ομίλων, που ποντάρουν αποκλειστικά στις κρατικές παραγγελίες.
• Μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίων σε λίγες επιχειρήσεις.
• Εντονες διαδικασίες συγχώνευσης και εξαγοράς μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, που καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο μέρος του ενεργητικού του κλάδου, αλλά και εμφάνιση μικρών κατασκευαστικών - οικοδομικών επιχειρήσεων.
• Υψηλότατο βαθμό κοινωνικοποίησης της παραγωγής, αλλά και εργολαβικές ομάδες, κυρίως προσωπικού και οικογενειακού χαρακτήρα.
• Διεύρυνση του φάσματος των δραστηριοτήτων των μεγάλων μονάδων πέραν των κατασκευών (ορυχεία, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, σταθμοί αυτοκινήτων, εκμετάλλευση ακινήτων κλπ.), αλλά και εξειδίκευση σε συγκεκριμένους τομείς των κατασκευών (σήραγγες, γέφυρες κλπ.).
• Υψηλή κερδοφορία για μια σειρά επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες την ίδια στιγμή αντιμετωπίζουν οικονομικά αδιέξοδα, λόγω της ανάγκης συνεχούς αύξησης της κεφαλαιακής τους βάσης.