Δεν υπάρχει απεργία που να μην έχει κατηγορηθεί από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αλλά και τα αστικά ΜΜΕ, ότι στρέφεται κατά των συμφερόντων του συνόλου της κοινωνίας ή άλλων κοινωνικών ομάδων, ότι προκαλεί ταλαιπωρία, ότι είναι συντεχνιακή. Οι πάντες είναι συντεχνίες, από τους εργαζόμενους στο δημόσιο μέχρι τους ναυτεργάτες και τους μικρομεσαίους αγρότες... Οι πάντες είναι συντεχνία, ακριβώς για να μείνει στο απυρόβλητο η πραγματική «συντεχνία», η αστική τάξη, μια ελάχιστη μειοψηφία δηλαδή των εχόντων και κατεχόντων που καταφέρνουν να παρουσιάζουν το στενό εγωιστικό - ιδιοτελές συμφέρον τους ως γενικό, δηλαδή ως συμφέρον όλης της κοινωνίας, χάρη στο κράτος και την πολιτική εξουσία. Προκειμένου να διατηρήσει την κυριαρχία της και βέβαια να ανακόψει την πτώση του ποσοστού κέρδους, τσακίζει εργασιακά δικαιώματα και συνθλίβει κεκτημένα κοινωνικών ομάδων που εμφανίζει ως εμπόδια και συντεχνίες. Ομως, είναι καιρός, οι «υπόλοιποι», η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, να πολιτικοποιήσουν τους αγώνες τους, να στοχεύουν δηλαδή κατευθείαν στην καρδιά της αντιλαϊκής πολιτικής και των κομμάτων που τη διαχειρίζονται. Με άλλα λόγια, είναι καιρός να γίνει συνείδηση ότι οι λαϊκοί αγώνες πρέπει να πάρουν το χαρακτήρα αναμέτρησης «τάξης προς τάξη», δηλαδή της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας εργατικής τάξης - αυτοαπασχολούμενων - φτωχομεσαίας αγροτιάς ενάντια στους κεφαλαιοκράτες.