Aπό τη μια μεριά έχουμε τις ΗΠΑ. Τη χώρα της «ελευθερίας». Τη χώρα που συνηθίζει, αντί να απολογείται για τα 32 εκατομμύρια των φτωχών του πληθυσμού της, να αντιτείνει το ιδεολόγημα περί του «αμερικανικού ονείρου» που υποτίθεται ότι είναι προσπελάσιμο για όλους... Μέχρι σήμερα, οι ΗΠΑ εξηγούσαν το ρόλο τους στον πλανήτη στο όνομα του «περιούσιου έθνους τους». Και πάντα το «ατράνταχτο» επιχείρημά τους ήταν ότι αποτελούν ένα «υπόδειγμα δημοκρατίας» που μέσα από τις διαδικασίες του πολιτικού της εποικοδομήματος δικαιώνεται η ανωτερότητα του καπιταλισμού, των δομών του, των διαδικασιών του, των κοινοβουλευτικών λαθροχειριών του...

Από την άλλη μεριά έχουμε την ΕΕ. Τον οργανισμό που θέλει να προβάλλει και σαν το «αντίπαλο δέος» απέναντι στις ΗΠΑ. Τον οργανισμό που, παρά τα απανωτά του «οράματα» (σ.σ: το «όραμα» της ενιαίας αγοράς, το «όραμα» του '92, το «όραμα» της ΟΝΕ), η πορεία του στο χρόνο ισοδυναμεί με μια διαρκή αύξηση των φτωχών και των ανέργων πολιτών της. Μέχρι πριν λίγες μέρες η κυρίαρχη αστική προπαγάνδα μιλούσε πάντα γι' αυτή τη διαρκή... αγωνία, που δήθεν καθοδηγούσε τους «15», και οι οποίοι πάσχιζαν, τάχα μου, για κατάργηση του «δημοκρατικού ελλείμματος» εντός της ΕΕ. Ομως ήρθε η Νίκαια. Και οι «15» αποδείχτηκε ότι ήταν, είναι και θα παραμείνουν εκείνα τα ίδια ανθρωπάκια των πολυεθνικών που, όταν το ΝΑΤΟ βομβαρδίζει την Ευρώπη, εκείνοι θα είναι κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους της ταξικής διαστροφής τους, για να μοιράζουν τα φράγκα του Γ` ΚΠΣ (σ.σ: αυτό ακριβώς έκαναν στις 24/3/99 στο Βερολίνο, ενώ έπεφταν οι πρώτες βόμβες στη Γιουγκοσλαβία). Ηρθε, λοιπόν, η Νίκαια, όπου αυτό το άθλιο παζάρι για την εξουσία αποδείχτηκε περίτρανα ότι δεν αφορούσε τους χιλιάδες διαδηλωτές, αλλά τις πολυεθνικές, οι οποίες παράγουν τα δακρυγόνα, με τα οποία «φίλεψαν» οι «15» τους απόκληρους της «δημοκρατίας» τους. Ολα τα ηχηρά περί «λαών», «δικαιωμάτων», «δημοκρατίας» κλπ., εκεί μέσα στα πνιγηρά δώματα της συναλλαγής του στιλ «πάρε συ μία ψήφο - φέρε συ έναν επίτροπο», αποδείχτηκαν αέρας κοπανιστός.

Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ και στην ΕΕ, στους δυο ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που μέσα από τις αντιθέσεις και τους εσωτερικούς τους ανταγωνισμούς συνυπάρχουν και, διεκδικώντας την καρέκλα του ηγήτορα της «παγκοσμιοποίησης», συναπειλούν την ανθρωπότητα, περιγράφονται (στη γλώσσα τους) ως απόδειξη του «ελλείμματος δημοκρατικής νομιμοποίησης» στο εσωτερικό τους...