H προσφιλής μέθοδος της «σαλαμοποίησης», προκειμένου να αποδυναμωθούν και εξουδετερωθούν οι αντιδράσεις των εργαζόμενων, χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση Σημίτη, προκειμένου να επιβάλει τις αντιδραστικές και αντιλαϊκές επιλογές της στο δημόσιο τομέα. Πρόκειται για επιλογές που «υπακούουν» σε ένα σαφώς επεξεργασμένο στρατηγικό στόχο και σχέδιο, το οποίο θα έχει ως τελικό αποτέλεσμα τη συγκρότηση ενός «νέου» μοντέλου κράτους, το οποίο ανταποκρίνεται στις ανάγκες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και της εγχώριας άρχουσας τάξης. Ουσιαστικά θα πρόκειται για επιστροφή, τηρουμένων των αναλογιών, στο «κράτος χωροφύλακα» του 19ου αιώνα, χωρίς φυσικά να ταυτίζεται με αυτό, αφού δεν μπορεί να αγνοήσει τις σύγχρονες ανάγκες και την εξέλιξη του καπιταλισμού.

Τα χαρακτηριστικά αυτού του «σύγχρονου» κράτους είναι: Η απαλλαγή του από κάθε "περιττή" λειτουργία, την οποία μπορεί ταυτόχρονα να προσφέρει ο ιδιωτικός τομέας, δραστική συρρίκνωση του μεγέθους του καθώς και του αριθμού των υπαλλήλων, διάλυση του κράτους πρόνοιας, προσφορά υπηρεσιών σε ανταποδοτική βάση πράγμα που σημαίνει ότι θα γίνουν πιο ακριβές και για λιγότερους, συμμετοχή του κεφαλαίου στην ίδια τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, αποτελεσματικότερη λειτουργία της κρατικής μηχανής προς όφελος της "ανάπτυξης" του κεφαλαίου, κ.ά. Ταυτόχρονα, σημαντική ενίσχυση του κατασταλτικού ρόλου του, προκειμένου να είναι σε θέση ανά πάσα στιγμή να προστατεύει τη σταθερότητα του συστήματος από κάθε ανεπιθύμητη "λαϊκή έκρηξη".

Σε αυτό το μοντέλο κράτους που συνήθως περιγράφεται από τους θεωρητικούς του νεοφιλελευθερισμού με τον ουδέτερο όρο "κράτος επιτελείο" αντιστοιχεί ένα συγκεκριμένο μοντέλο δημόσιας διοίκησης, δηλαδή μιας "διοίκησης στόχων και αποτελεσμάτων", αλλά και ένας "νέος" τύπος υπαλλήλου, δηλαδή του συντηρητικού "επαγγελματία" υπαλλήλου. Το πακέτο των μέτρων που επιχειρούν να υλοποιήσουν αυτούς τους στόχους περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα Πολιτεία, το οποίο δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά μια συστηματική καταγραφή των οδηγιών του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, η οποία επιχειρείται να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα της χώρας μας.

Το πρόγραμμα αυτό επιχειρείται να υλοποιηθεί κάτω από προπαγανδιστικά συνθήματα που επιχειρούν να δικαιολογήσουν την αναγκαιότητά του και να εξασφαλίσουν την κοινωνική συναίνεση, όπως ότι τάχα θα συμβάλει στην καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη, στη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Αλλά πρόκειται, ως συνήθως, για διαστρέβλωση και αντιστροφή της πραγματικότητας. Οι μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι "πολίτες -πελάτες", δηλαδή τα λαϊκά στρώματα, ενώ η κρατική μηχανή θα γίνει πιο παραγωγική και αποτελεσματική για τα συνολικά συμφέροντα του συστήματος και ειδικότερα του κεφαλαίου. Φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι η επιβολή της αντιδραστικής μεταρρύθμισης συνοδεύεται από την γκρίζα συκοφαντική προπαγάνδα σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων.