Θυμίζοντας ότι «η κουλτούρα είναι εκείνο που παραμένει όταν όλα έχουν ξεχαστεί», η συγγραφέας υπογραμμίζει το χρέος της σύγχρονης εκπαίδευσης για «διανοητική, συναισθηματική, ηθική διαμόρφωση και κριτική αντίληψη» των ανθρώπων, με το «θησαυρό των λησμονημένων γνώσεων», με ξεχασμένες και κρυμμένες μνήμες, που ανά τους αιώνες «διείσδυσαν» μέσα μας τόσο που συνιστούν το «DNA» της ανθρώπινης ουσίας και υπόστασης. Η Ρομιγύ θεωρεί ζωτικά αναγκαία την «αναμόχλευση» της «μνήμης» του ανθρώπου και του κόσμου. Της «μνήμης» που «υπόκειται πάντοτε στις εντολές της καρδιάς». Που «κουβαλά» θα λέγαμε εμείς ό,τι καλύτερο από το παρελθόν της ανθρωπότητας (γνώση, πολιτισμός, ιστορία, ιδέες, αισθήματα, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, κλπ.) και μπορεί να διαμορφώσει τα ορθά κριτήρια, τις αληθινές προτεραιότητες, τις ωφέλιμες επιλογές για την αυριανή κοινωνία. Τη «μνήμη» που πλάθεται με το καλό και το ωραίο και μπορεί να πλάσει την αληθινή κοινωνία του ανθρώπου. Του αληθινά ελεύθερου ανθρώπου. Και καθώς η ανθρωπότητα έχει μνήμη επειδή διαθέτει λέξεις, λόγο και ο λόγος - γραπτός και προφορικός - συμβάλλει στην ατομική και συλλογική μνήμη, το εκπαιδευτικό σύστημα και κάθε δάσκαλος οφείλουν, διά της επανάληψης και τρόπους ευχάριστους και δημιουργικούς, να «μυήσει» τους σημερινούς και αυριανούς νέους σε όλα τα λησμονημένα «κειμήλια» του Πνεύματος, των Γραμμάτων, των Τεχνών και στη διαχρονική αξία τους (ενδεικτικά αναφέρει, πολλά η Ρομιγύ). Να τους πείσει ότι «το μνημονικό είναι εργαλείο θαυμαστής εξυπηρέτησης και δίχως αυτό η κρίση κάνει πολύ δύσκολα τη δουλιά της», όπως έλεγε ο Montaigne.